~ ရဟႏၱာလည္း အာပတ္သင့္ႏိုင္သည္ ~
ဥပမာ... ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္တပါးသည္ စာေပ မသင္ၾကားဘူးသျဖင့္ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို မသိနားမလည္ေခ်....
ထိုရဟႏၱာ၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ခိုက္ရန္ျဖစ္၍ မိခင္သည္ အိမ္မွဆင္းသြား၏... ဖခင္သည္ သားရဟန္းအား မိခင္ကိုျပန္ေခၚေပးရန္ ေျပာ၏...
သားရဟန္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ ေမတၱာေစတနာျဖင့္ မိခင္ကိုလိုက္ေခၚ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ဖခင္ထံ တဖန္ျပန္ေျပာလွ်င္ ထိုရဟႏၱာမွာ သံဃာဒိသိသ္အာပတ္ သင့္ေလသည္။(ကခၤါ၊႒။၁၃၃)
ဤအခ်က္ကို မသိေသာ ပဋိပတၱိဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ဤေခတ္တြင္ စာေပမတတ္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူေနၾကေလသည္...
ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်သည္ သဒၵါ၊ သျဂၤ ိဳဟ္၊ ပါဠိစကား၊ အေရး၊ အေျပာကို မသင္လိုက မသင္ယူဘဲ ေနႏိုင္ပါ၏...
သို႔ရာတြင္ ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္မ်ားကို မူကား မလႊဲမေသြ သင္ယူ မွတ္သားၾကရမည့္ တာဝန္ ႐ွိေလသည္...
ပါဠိလို မက်က္မွတ္ႏိုင္ပါက ျမန္မာလို သေဘာအဓိပၸါယ္ကိုမူ က်က္မွတ္ထားရမည့္ တာဝန္ ႐ွိေလသည္.. ဥပေဒကို မသိ၍ လြန္က်ဴးေသာ္လည္း အျပစ္႐ွိသည္သာ ျဖစ္၏...
အကယ္၍ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္၍ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ က်က္မွတ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိပါမူ မိမိတပါးတည္း သီးျခားေနထိုင္ခြင့္ မ႐ွိေခ်...
ဝိနည္းတတ္ကြၽမ္းေသာ မေထရ္ႀကီးမ်ား၏ အနီး၌သာ ေနရမည္..
ဝိနည္းဓိုရ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၏ အဆံုးအမကို ခံယူေနရေပမည္....
ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေစ... ရဟႏၱာျဖစ္ေစ... ရဟန္းမွန္လွ်င္ အာပတ္တခုခု သင့္ေလ့႐ွိ၏.. သိကၡာပုဒ္ကို သိသည္ျဖစ္ေစ..
မသိသည္ျဖစ္ေစ.. စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ...စိတ္မပါဘဲ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ အာပတ္သင့္ႏိုင္၏...
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း ေဒသနာ ေျပာၾကားရ၏ အာပတ္ကို ကုစားရ၏.. လျပည့္ လကြယ္ေန႔တိုင္း ပါတိေမာက္ရြတ္ျပရာ,ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ ရဟန္းတိုင္း သြားေရာက္ နားေထာင္ၾကရ၏.. ရဟန္းမ်ားသည္ လျပည့္ လကြယ္ေန႔မ်ားတြင္ သိမ္အတြင္း စည္းေဝး၍ စြမ္းႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္က ၂၂၇ - သြယ္ေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားကို အစ အဆံုး ရြတ္ျပ၍ ထိုသိကၡာပုဒ္အရ အာပတ္သင့္ျခင္း ႐ွိ- မ႐ွိ ေမးျမန္းစိစစ္ရသည္...
အာပတ္သင့္ေၾကာင္းေတြ႕႐ွိက ထိုေနရာမွာပင္ ေဒသနာၾကား၍ အာပတ္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ကုစားရ၏...
ထို႔ေၾကာင့္ လျပည့္, လကြယ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္ျပဳျခင္းသည္ လြန္စြာအေရးႀကီး၏...
ဤအခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ေသာ ရဟႏၱာအ႐ွင္မဟာကပၸိနသည္ တပါးတည္းေနေတာ္မူစဥ္ ဤသို႔ၾကံစည္စဥ္းစားေလ၏...
"ငါသည္ အလြန္စင္ၾကယ္၏၊ အာပတ္ဟူ၍ ျမဴမွ်မ႐ွိ၊ အတိုင္းထက္အလြန္ စင္ၾကယ္ေနေသာေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ဥပုသ္ျပဳရာသို႔သြားရန္ လိုပါဦးမည္ေလာ၊ စင္ၾကယ္ၿပီးေသာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကား ဥပုသ္ျပဳရာ,ပါတိေမာက္ျပရာသို႔ သြားေရာက္ရန္မလိုဟု ထင္၏"
ဤသို႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားေနသည္ကို ျမတ္စြာဘုရား သိေတာ္မူ၍ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာၿပီးလွ်င္...
"ဥပုသ္ျပဳျခင္း၊ ပါတိေမာက္ရြတ္ျပျခင္းကို သင္ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အျမတ္တႏိုး ႐ုိေသေလးစားၾကရမည္... ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ မသြားဘဲ မေနရ... သြားကို သြားရမည္"ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ (ဝိနည္း၊မဟာဝါ။၁၄၅)
