ထို္ေနာက္အန္တီႀကီးအားသူ႔အိမ္ဖုန္းေခၚေပးၿပီးထမင္းဆိုင္ပါတစ္ခါတည္းပို႔ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။တစ္ခုကံေကာင္းမည္လို႔ထင္ရမွာပဲထမင္းဆိုင္ကလည္းကိုယ့္အေဒၚလိုလည္းျဖစ္ အျမဲတမ္းဝင္ထြက္သြားလာေနတဲ့အိမ္ျဖစ္လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။ဆိုင္႐ွင္အေဒၚကုိႏိူးၿပီး ထမင္းပဲြထျပင္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။အခ်ိန္ကလည္း ညည့့္နက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ထမင္းမရိွေတာ့မွာကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္ေနတာေတာ္ေသးတာေပါ့က်န္ေပးေသလို႔။အန္တီႀကီးလည္း ဘယ္ေလာက္ဆာေနၿပီမသိ။ခူးေပးလိုက္ေတာ့ ထမင္းမ်ားကုိ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲအားပါးတရစားပါေတာ့တယ္။အန္တီႀကီးအားၾကည့္ရင္းကြၽန္ေတာ္အေတာ္ေလးပီတိျဖစ္မိသြားသည္။လူတစ္ေယာက္အရမ္းဆာေလာင္မြန္းသိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းေကြၽးခြင့္ကူညီခြင့္ရတဲ့အတြက္ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာအင္မတန္ၾကည္းႏူးဝမ္းသာေနမိတယ္။ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္မ်ိဴးလည္းတစ္ခါမွမၾကဳံဖူးေသးပါ။ေန့စဥ္နဲ႔အမ်ွအလုပ္ထဲမွာပဲအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ေသာကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ဒါေတြဟာမၾကဳံစဖူးၾကဳံခဲပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးကူညီ႐ိုင္းပင္းၾကေသာဓေလ့မွာအလြန္ပင္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာဓေလ့တစ္ခုပါ။ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာဒါေတြကုိစာဖတ္ဖူး႐ုံပဲဖတ္ဖူးတာပါ တကယ့္လက္ေတြ႔ဆိုတာတစ္ခါမွမၾကဳံဖူးေသးပါဘူးဗ်ာ။အခုလိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ကူညီခြင့္ရေတာ့ကုိယ့္ကုိုယ္ကုိလည္းဂုဏ္ယူမိတယ္။ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့စိတ္ကုိလည္းျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ထို႔ေနာက္အန္တီႀကီးလည္းထမင္းစားၿပီးေရာသူ႔သမီးေနတဲ့အိမ္သြားဖို႔ေျပာလာပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က "အန္တီရယ္ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာမနက္က်မွေစာေစာထသြားလိုက္လားဒီမွာအိပ္သြား"လို႔ေျပာဆိုင္အေဒၚလိုက္မွခဏေလးစဥ္းစားၿပီးအတင္းသြားမယ္လို႔ပဲလုပ္ေနပါတယ္။သူကြၽန္ေတာ္နဲ႔ထမင္းဆိုင္အန္တီႀကီးကုိအားနာေနဟန္တူပါတယ္။ထမင္းဆိုင္အန္တီႀကီးကလည္းအတင္းညအိပ္ခိုင္းမွမျငင္းႏိူင္ေတာ့ဘဲလက္ခံလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အန္တီႀကီးအတြက္စိတ္ခ်သေလာက္ေတာ့ကူညီခဲ့ၿပီမို႔အိမ္ျပန္ဖို႔ အန္တီႀကီးနဲ႔ထမင္းဆိုင္အေဒၚအားႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။မနက္မွသူလိုရာခရီးျပန္လိုက္ပို႔မယ္ေပါ့။သူ႔သမီးဖုန္းနံပတ္ကုိလည္းျပန္ရၿပီမို႔သမီးအားဖုန္းဆက္အက်ိဴးေၾကာင္းေျပာၿပီးညအိပ္လိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္းအိမ္ေရာက္မွပဲသက္ျပင္းေကာင္းေကာင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။တေနကုန္ဦးေႏွာက္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းႏွင့္မို႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးေညာင္းကိုက္ေနပါတယ္။ခဏေလာက္အနားယူေရတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ၿပီးေရမိုးခ်ိဴးရန္ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ေရမိုးခ်ဴိ း၍အေမခူးေပးထားထမင္းဟင္းမ်ားစားၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚခဏေမွးေနလိုက္ပါတယ္။အိမ္သားေတြေတာ့အိပ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ဘာသံမ်ွမၾကားေအာင္အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္းစီးကရက္ေလးမီးညိွလိုက္ၿပီးတေနကုန္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းမ်ားကုိျပန္ေတြးေနမိေတာ့သည္။အထူးသျဖင့္အန္တီႀကီးအားကူညီခဲ့ေသာအေၾကာင္းအားေတြးရင္းပီတိျဖစ္ေနရပါေတာ့တယ္။
"သား သား သားထေတာ့ေလအလုပ္သြားရမွာမဟုတ္လား"ညကဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိမနက္အေမႏိူးမွအိပ္ယာထခဲ့ရသည္။ပင္ပန္းလြန္းေသာအရိွန္ေၾကာင့္အိပ္ယာထဲမေရာက္ႏိူင္ဘဲကုလားထိုင္ေပၚမွာတင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္သည္။ကြၽန္ေတာ္လည္းနည္းနည္းေနာက္က်ေနၿပီမို႔သြားျမန္ျမန္တိုက္မ်က္ႏွာကမန္းကတန္းသစ္ရင္း အေမျပင္ေပးထားေသာထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ပဲျပုတ္ပူပူေလးအားဆဲြလိုက္ပါတယ္။မနက္စာစားၿပီးအလုပ္သြားဖို႔ဆိုင္ကယ္ထုတ္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ကုိ အေမက "သားညကျပန္လာတာေနာက္က်တယ္ အေမကျဖင့္ေစာင့္ေနတာ အိပ္ခ်င္လာေတာ့အေမလည္းအိပ္ယာဝင္လိုက္ေရာ"ဟုေမးလာရာ"ဟုတ္တယ္အေမေရ ညကကိစၥေလးနည္းနည္းရိွလို႔ပါ."ဒီလိုေလးပဲကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွကြၽန္ေတာ္သတိရလိုက္ပါတယ္။ညကအန္တီႀကီးဆီသြားဖို႔ေမ့ေနတာ သူ႔ကုိလိုက္ပို႔ရဦးမွာပဲ။ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးကမန္းကတန္ထုတ္ၿပီးေမာင္းထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဒၚေလး ထမင္းဆိုင္လည္းေရာက္ေရာ ဟင္းမ်ားခ်က္ျပဳတ္ေနေသာအေဒၚႏွင့္သူ႔တူမေလးကုိသာေတြ႕ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္း"အေဒၚညက အေဒၚ့အိမ္မွာအိပ္တဲ့အန္တီႀကီးေရာ အိမ္ထဲမွာလား"ဟုေမးလိုက္ပါတယ္။ေဒၚေလးက"အဲ ငါ့တူေလးလာတာေနာက္က်တာပဲ ေစာနကပဲထြက္သြားတာေလ သူ႔သမီးကုိဖုန္းဆက္ၿပီး ထြက္သြားတာပဲ မင္းကုိလည္းေျပာခိုင္းလိုက္တယ္အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္တဲ့လိပ္စာေတြေတာင္းသြားလို႔အေဒၚေတာင္ေပးသြားရေသးတယ္"ေအာ္ အန္တီႀကီးကျပန္ေတာင္ျပန္သြားၿပီကုိး ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲနည္းနည္းေလးေပါ့သြားသည္။ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္လည္းအလုပ္္ဆီေမာင္းထုတ္လာခဲ့တာေပါ့။အလုပ္ကနည္းနည္းေတာင္ေနာက္က်ေနပါတယ္။နည္းနည္းေတာ့ေလသြားတယ္ ဆိုင္႐ွင္ကနည္းနည္းေနာက္က်လည္းေျပာတာပဲပြစိစိနဲ႔ဒါေတြက႐ိုးေနပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္းဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ဆိုင္ကယ္ေထာက္ၿပီးေခါင္းငုံ့ကာဝင္သြားပါတယ္။ဒီတႀကိမ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲမသိဘူးဗ်။ေကာင္တာကေန"ဂြတ္ေမာနင္း သားႀကီး မဂၤလာပါကြာ"ဘာလဲဟ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲေတြးေနမိတယ္။တျခားအေရာင္းဝန္ထမ္းေတြလည္းေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္း "ဂြတ္ေမာနင္းေဘာစိ"ေပါ့။ေနာက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ဆီထြက္လာၿပီး "မနက္ျဖန္မင္းတို႔အတြက္ကားဌားေပးထားတယ္ဘုရားဖူးထြက္ရေအာင္လို႔"ဆိုၿပီးလာေျပာပါတယ္။အလုပ္ခိုင္းဖို႔ေလာက္ပဲသိတဲ့ သူေဌးကအခုေတာ့ ဘာေတြသေဘာေကာင္းေနမွန္းမသိ ဘုရားဖူးေတြေတြေတာင္ထြက္ခိုင္းတယ္ေပါ့။စိတ္ထဲေတာ့ေပ်ာ္သြားပါတယ္။မြန္းၾကပ္တဲ့စိတ္ေလးကုိေျဖေလ်ာ့ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ကား။
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို့တေပ်ာ္တပါးႀကီးဘုရားဖူးထြက္ၾကပါေတာ့တယ္။စုစုေပါင္း၆ေယာက္ထြက္လာၾကပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တေို့တာင္ႀကီးဘက္အရင္ဦးတည္ၿပီးေမာင္းလာၾကပါတယ္။ကားဆရာလည္းတေနကုန္ေမာင္းေပးတာေပါ့။ည၁၀နာရီ လမ္းခုလတ္တေနရာလည္းေရာက္ေရာ ကားကဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး႐ုတ္တရက္ထိုးရပ္သြားပါေတာ့တယ္။လမ္းေဘးတဖက္တစ္ခ်က္ၾကည့့္လိုက္ေတာ့ေမွာင္မဲၿပီးအိမ္တစ္လုံးမွေတာင္မေတြ႔ရ။ထိုထက္ဆိုးတာက လမ္းသြားလမ္းလာကားမ်ားတစ္စီးမွေတာင္မေတြ႔ရတာကုိပါပဲ။ကားဆရာကုိေမးၾကည့္ေတာ့ ကားကပစၥည္းလဲရမွာဆိုေတာ့ဒီညအဖို႔ေတာ့ဒီကထြက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေျပာလာပါတယ္။ကားေပၚမွာပဲအိပ္ရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ကားတစ္စီးတေလလာရင္ေတာ့ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာပဲေလ။ကားလာဖို႔ပဲဆုေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။ဒီအခ်ိန္ဝပ္ေ႐ွာ့ဆိုင္ဆိုတာကလည္းဘယ္နားေနမွန္းသိတာလဲမဟုတ္။ကိုယ့္နယ္မဟုတ္ေတာ့မသြားရဲၾကဘူးေလ။မထူးပါဘူးဆိုၿပီးကားေပၚတက္အိပ္ၾကဖို႔ုျပင္ပါေတာ့တယ္။
အခ်ိန္အားျဖင့္(၄၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ကားထဲ မွာေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ကားဆရာနဲ႔ကစီးကရက္ေသာက္ရင္းစကားေျပာေနတာေပါ့။အဲ့အခ်ိန္မွာကားတစ္စီးရဲ႕မီးေရာင္တစ္ခုကုိလွမ္းျမင္ရပါေတာ့တယ္။ကံေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမလားပဲ။ကားလည္းကြၽန္ေတာ္တို႔အနားေရာက္လာေရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လွမ္းတားလိုက္မိပါတယ္။ကားကခ်က္ခ်င္းေတာ့မရပ္ပါဘူး။ေ႐ွ႕နည္းနည္းေရာက္မွ ျပန္ဆုတ္လာပါတယ္။အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ကားထဲကလင္မယားႏွစ္ေယာက္လို႔ထင္ရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး "ကားဘာျဖစ္သြားလို႔လဲ ဘာကူညီေပးရမလဲ"လို႔လွမ္းေမးပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းသူတို႔ဆီသြားႁပီးအက်ိဴးအေၾကာင္းသြားေျပာျပတာေပါ့။႐ုတ္တရက္ အမ်ိဴးသမီးမွ "မင္းတို႔အန္တီတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလားကဲြ႔ အန္တီတို႔အိမ္ကဟိုေ႐ွ႕ဆိုေရာက္ၿပီေလ မနက္မွဝပ္ေ႐ွာ့ဆရာသြားေခၚၿပီးလာျပင္လိုက္ေပါ့ "အမ်ိဴးသမီးမွထိုသို႔ေျပာလိုက္မွဝမ္းသာသြားၾကရပါတယ္။ထိုမွကြၽန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ထဲမွ၂ေယာက္ေနက်န္ခဲ့ၿပီး၅ေယာက္လိုက္သြားပါတယ္။အမ်ိဳးသမီးအိမ္လည္းေရာက္ေရာကြၽန္ေတာ္တို႔ေနဖို႔ေနရာထိုင္ခင္းခ်ေပးပါေတာ့တယ္။က်န္ေသာ၂ေယာက္ကုိလည္းေနာက္တစ္ခါသြားေခၚပါတယ္။အိမ္မွာေတာ္ေတာ္က်ယ္ဝန္းသည္။ထိုအမ်ိဴးသမီးမွာလည္းေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းလွပါသည္။ေနာက္မွသိရတာေတာ့ သူ႔မွာခင္ပြန္းမရိွေတာ့တဲ့အေၾကာင္း(ဆုံးပါး)ေစာနကကားေမာင္းလာသူမွာဒ႐ိုက္ဗာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။သူ႔မွာသမီးႏွစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။သူ႔အိမ္မွာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကရန္လည္းေျပာပါတယ္။သူမ၏နာမည္ကုိလည္းမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။..ေဒၚခင္သီလို႔ေခၚပါတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္အားလုံးလည္းေရမိုးခ်ိဴးၿပီးေဒၚခင္သီတို႔သားအမိသုံးေယာက္ျပင္ေပးေသာထမင္းအား အားပါးတရသုံးေဆာင္လိုက္ပါတယ္။ထမင္းစားၿပီးခရီးပန္းလာသည္မို႔ကြၽန္ေတာ္လည္း ေစာေစာအိပ္ယာဝင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုိ ကားဝပ္ေ႐ွာ့ဆိုင္လိုက္ပို႔ပါတယ္။ကားဒရ္ိုင္ဗာကုိလည္းအစစအရာရာကူညီေပးဖို႔မွာလိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းအလြန္ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီးေဒၚခင္သီအိမ္မွထြက္ခြာလာပါေတာ့သည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းကားျပင္ၿပီးလိုရာခရီးကုိဆက္ေမာင္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။ကားေပၚတြင္ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးရင္း ေငးရင္းတစ္စုံတစ္ခုကုိသတိရမိပါတယ္။့ခုလိုကြၽန္ေတာ္တို႔ဒုကၡေရာက္ေနေသာျဖစ္ရပ္ ႏွင့္လြန္ခဲ့ေသာညကကြၽန္ေတာ္ကူညီခဲ့ေသာအန္တီႀကီး၏ျဖစ္ရပ္မွာနည္းနည္းဆင္ေနသလိုခံစားရသည္။ကြၽန္ေတာ္လည္းကြၽန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ျပဳံးလိုက္မိပါတယ္။တူေသာအက်ိဴးေပး ပဲလားေပါ့။မွန္လိမ့္မယ္လို႔ယုံၾကည္မိပါသည္။ေကာင္းတာလုပ္ရင္ေကာင္းက်ိဴးခံစားရမည္ ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္အညီေပါ့။ေစတနာေကာင္းက်ိဴးဆိုတာခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းအက်ိဴးေပးတတ္ပါလားဆိုၿပီးထပ္ခါထပ္ခါျပဳံးမိရင္းတစ္ခါကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႔ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကုိေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
Steemitအဖဲြ႔သားအားလုံးေစတနာအက်ိဴးေဆာင္ရြက္ရင္းေစတနာတူအက်ိဴးေပးၾကပါေစဗ်ာ..
Author @thihazaw(msc.076)
Photos from google!
ေစတနာအက်ိဳးေပးေပါ့..bro
ဟုတ္တယ္အကိုေရ
Good post
Thank
တကယ္ပါပဲ ကိုယ့္ျပဳေသာေစတနာကုိ အမွန္အက်ဳိးေပးပါတယ္ အခ်ိန္သင့္ အခါသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့ေလ ေကာင္းမြန္ေသာ ဗဟုသုတရရွိပါတယ္ဗ်ာ
ဟုတ္ကဲ့ပါ
nice post
Thank you
Good post.
Thank sis
Thank for post
Good