Vedalaşamadım.

Daha önceki kendimi tanıtma yazımda da belirtmiştim liseden mezun oluyorum yeni bitti benim için lise. Dershanesidir, okuludur, sınıfıdır, öğretmenidir bunca zamanımı birlikte geçirdiğim bir çok kişiyi göremeyeceğim. Bütün bu bahsettiklerim vedalaşıp birbirine helallik isterken ben oradan kaçıp, uzaklaşan kişi oldum.

Bunun üstüne de bugün bir arkadaşım mesaj attı bana. Biraz sitemliydi sanki sorguya çekti beni bunca senenin değeri hiç mi yok ki bir veda etmeye dahi zaman ayırmadan kaçıp gittin dedi bana. İçimden geçenleri söyleyemedim. Güçlü gözükmek istiyordum. Umursamaz ve cool olmalıydım. O yüzden bir daha görüşmeyeceğimiz için bunun bir önemi olmadığını söyledim. Anlatamadım içimden geçenleri, zayıf gözükmekten korktum.

Aslında vedalaşmama sebebim bile zayıf gözükmekten korkmaktı. Hiçbir zaman beceremedim geçmişten uzaklaşmayı ben hep gönlümün bir yerinde kalır sonsuza dek beni bırakmaz onlar. Anılar beni bırakmıyorken ben o insanları nasıl bırakabilirdim ki? Kime sarılsam, kime veda etsem içim kırılacaktı onu da kaybedeceğim diye düşüncelerle dolarak. Ama mesaj atan arkadaşım sen, işte sana sarılsam. Bir daha bırakmak istemezdim seni asla kaybetmekten ölesiye korktuğumdan. Gözyaşlarına boğulurdum, ölürdüm. Ben ölsem belki de sen de benimle ölürdün. Ben böyle olsun istemedim. İçindeki beni öldürmeni tercih ettim. Böylesi hem senin için hem benim için daha iyi belki de. Veda etmeye, gerçekleri haykırmaya cesaret edemediysem de affet beni. Yolun açık olsun cici kız.