NAR BAHÇESİ

Hükümdar Gazneli Mahmut, bir gün adamlarıyla avlanmaya giderken bir nar bahçesinin önünden geçiyordu. Baktı, bahçenin ağaçları iri iri kıpkırmızı narlarla yüklüydü. Canı çekti, bahçe gediğine yaklaştı. Bahçenin sahibi, namazında, niyazında ihti¬yar bir Müslüman kadındı. Kadıncağız Gazneli Mahmut’u gediğin ardında ayakta karşıladı. Hükümdar:

–“Ey hatun, dedi, bu bahçe kimin?”

–“Bu bahçe benimdir, hünkârım…”

–“Güzel! Hele şuradan bir nar şerbeti yap da içelim.”

Kadın bir koşu gitti, bir tane nar ve bir de sırçalı toprak tas getirdi. Hem konuşuyor, hem işini yapıyordu: Getirdiği o bir tek narı ortasından kesti. Bir yarısını sıktı, bir daha sıktı, sırçalı toprak tası yarısına kadar nektarla doldurdu. Diğer yarısını da sıktı, bir daha, bir daha sıktı; tası bir tek narın suyuyla ağzına kadar doldurdu, hükümdara sundu.
Hükümdar tası dikti ağzına, bir güzel içti bitirdi; önce bir tane narın bir tas dolusu nektar verişine, sonra da o güzel tadına ve ıtırlı kokusuna hayran kaldı. Kadına küçük altın pul uzattı, teşekkürler ederek avcılık yoluna devam etti. Av avladı, kuş kışladı ama bir yandan da o bahçe ve o narlar gözünün önünden gitmedi, aklını kurcalıyordu. En sonunda kararını verdi, kendi kendine:

“Nar bahçesinin sahibi ihtiyar kadın, öyle bir bahçeyi ne yapacak? Şunun şurasında kaç günlük ömrü kalmış? Bir kese altın veririm, bahçeyi satın alırım. Bir hakan dururken, öylesine güzel nar bahçesi bir koca karıda niçin kalsın?” diye düşündü.
Böyle düşündü, böyle dedi. Av partisini bitirip yine o nar bahçesinin gediği önünde durduğu zaman ihtiyar kadın da yine koştu geldi. Hükümdara, emirle¬rini sordu. Hakan çok yorulmuş, su gibi ter içindeydi, içi yanıyordu:

–“Ey hatun, o güzel nar şerbetinden bir daha içelim.”

İhtiyar kadın, yine seke seke aynı ağaca koştu, yine bir tane nar getirdi, bir de yine o tası getirdi. O bir tane narı ortasından kesti. İki yarısını da sıktı, bir daha, bir daha sıktı. Koca bir narın nektarı tasın ancak dibini kapatabildi. Sonra, Gazneli Mahmut’un bakışları altında aksayarak gidip altı tane daha nar koparıp geldi, hepsini ortasından kesip aynı şekilde sıktı, ancak doldurabildi tası ve hakana sundu.

Hakan, nar nektarı dolu tası sabahki şevkle içti fakat bunun sabahki nar suyunun tadına hiç benzemediğini görünce sitem etti, yüksek sesle:

–“Üf bre! Bu narlar sabahki narlardan değil mi?”

–“Sabahki narlardandır hünkârım… Siz de gördünüz; hepsini işte aynı o ağaçtan kopardım.”

Gazneli Mahmut şaşkındı:
–“İyi, peki, dedi, sabahleyin bir nar bir tası doldurdu; hep gördük. Şerbetinin tadı da çok güzeldi. Hâlbuki şimdi yedi tane nar kestin, sıktın, bir tası zor doldurdu. Nektarının tadı da hoş değildi. Bu ne haldir bre?”

–“Hünkârım, af buyur; yaratılmışların dilinden anlasaydınız, bunu bana sormazdınız: Sabahleyin nar şerbetini içerken siz, milletiniz için hiçbir haksızlık düşünmüyordunuz; kalbiniz tertemizdi ve bu tertemiz kalbinizin nuru yüzünüze vuruyordu. İşte onun için de her yerde, her işte tatlılık ve bereket ile aydınlık vardı. Hâlbuki bahçemi ve narlarımı gördükten sonra gittiniz, gittiğiniz yerlerde kalbinize fenalık girdi, adaleti çiğneyecek arzulara kapıldınız. Memlekette bir anda huzur kalmadı, dalında narlar bile ekşidi!”

Gazneli Mahmut atından atladı aşağıya, gedikten öteye geçerek ihtiyar kadının önüne dizüstü çöküp ellerini bir bir öptü, helallik istedi kadından:

–“Çok güzel nasihat ettin ey anne! Senin gibi annelerimiz, bacılarımız, kadınlarımız oldukça ben yıkılmam! Yüce Tanrı’ya şükürler olsun, bir hatadan sayende döndüm. Peki, benden bir isteğin var mı senin, söyle anne, emrin olur!”

–“Yok, hünkârım, yok… Sizden bir istediğim yok. Siz kalbinizi temiz tutun yeter, Yüce Tanrı ne yaptığını, ne yapacağını gayet iyi biliyor.”