Bu Sefer Tek Başıma Başardım

Biliyorum 8 Mart’ın üzerinden çok sular aktı ama ben hayatımı ‘toplumsal cinsiyet eşitsizliğini’ ortadan kaldırmaya adamış biri olarak size ilk projemi anlatmak istyorum.

Üniversitemde Toplumsal Cinsiyet kulübünün yönetici kadrosundayım aslında ben çok ‘aktif’ olmayı seven biri değilim, daha çok değişimin kökten ve yaşadığınız toplumun kültürüne ayak uydurarak yapılması gerektiği taraftarıyım ama 8 Mart da tüm arkadaşlarım elini ayağını çekince iş başa düştü!

Öncelikli amacımız 8 Mart’ın kutlanmaması gerektiğini göstermekti çünkü 129 işçi kadının yanarak ölmesini kutlamak bize tek doğru gelmiyor açıkçası bu nedenle o gün gelen çiçekleri de kibarca reddediyoruz. Dedik ki çarpıcı olsun ama siyaseti bulaştırmayalım; kadın girişimcilerin hikayelerini aldık kısa kısa, ilkleri başaran kadınların adlarını ve fotoğraflarını çıkarttık. Erkekleri ezmeyen ve ne siyasi ne de dini amaç gütmeyen sloganlar buldum, 8 Mart ve kadın emeği ile ilgili görselleri bir araya getirdim. Etkinliği ana hatlarıyla öğrenci dekanlığına sundum ama ne yazık ki bir değil iki değil ardı ardına kesilmeyen bir sürü engel ve negatif cümlelerle karşı karşıya kaldım! Hem de bir ‘kadın’ tarafından. İlk olarak ‘bunu yapacak bir kulüp var, ilgi dağılsın istemeyiz’ diyerek geri çevirdi ama pes etmedim, etmedik ve uzun uğraşlar sonucu kabul ettirdim.

7 Mart geldi çattı, her fotoğrafın 3 kopyasını çıkardık, bir sürü karton ve mukavva aldık ve daha nice malzeme. Daha sonra tüm arkadaşlarım birer mazeret uydurarak beni kucağımda yaklaşık 10 kg ile baş başa bıraktılar bende sürüne sürüne eve gittim. O kadar yorgundum ki.. ama yapacağım dedim, ‘her şeyi tek başıma yapacağım!’. Sıvadım kollarımı; renkli kartonlara tahta kalemleriyle sloganları yazdım, mukavvalara birbirleriyle alakalı fotoğrafları yapıştırdım. İlkleri ve başarı hikayelerini birbirleriyle iliştirdim.

Böyle anlatınca çok basit görünüyormuş şimdi fark ettim de ben bu işi neredeyse hiç ara vermeden 20.00 da başlayıp sabaha karşı 04.00 da bitirdim. Sırtım, parmaklarım her yerim tutulmuştu. Sabah saat 8 de yine kucağımda bir sürü yükle okula gittim, bir de ne göreyim ‘ilginin dağılmasını’ istemeyen dekanımız tüm kulüplerin tanıtım standını o güne kurdurmuş! Daha güzel dedim, daha kalabalık olur. Fiyakalı bir masa beğendim kendime yardıma gelen bir arkadaşlarımla karton ve mukavvaları çimlere serip çamaşır ipinden geçirerek ağaca asacaktık ki ağaç yükü kaldıramadı bende napabilirim diye düşünürken birden ağaca tırmandım ve ipleri dallardan geçirerek kördüğüm attım. İlkleri, hikayeleri ve bazı sloganları okulda adını bir türlü çıkaramadığımız heykelimsi şeyin üzerine astık. Beklemeye koyulduk.. inşallah ilgi çeker diye düşünürken bir de baktım insanlar durup sloganlarımızı okuyor, fotoğraflarımızı çekiyor ve ilk defa kulüp bu kadar üye topluyor!

Düşüncelerimde haklı olduğumu bir kez daha kanıtladım; siyaset, din gibi insanların damarına basmayacağınız yollardan hallederseniz eğer davanızı kazanırsınız, mutlaka kazanırsınız. Hem de her kesimden insanı ortak bir amaç etrafında toplayarak, onları sinirlendirmeden ve incitmeden :)