Mahalle Kültürü

Zaman ilerledikçe, geçmişte kalan bazı duyguları özlenir. Dedelerimizin, ninelerimizin "Nerde o eski ramazanlar?" veya "Eskiden böyle miydi?" diye başlayan cümlelerini elbet işitmişizdir.
Bunları klişe bulup kulak asmadığımız oluyor fakat bizim de ileride bir nine veya dede olabileceğimiz ve şimdiki zamana duyacağımız özlemle o cümleleri söylemeye başlayacağımız hiç aklımıza geliyor mu?
Böyle konularda ilk akla gelen yuva hissi veren mahalle kültürüdür. Herkesin birbiriyle dost olduğu, "Komşu komşunun külüne muhtaçtır." sözünün derin anlam içerdiği, insanların emir verdiği değil de birbirlerinden rica ettiği zamanlardan bahsediyorum. "Abi sonra veririm parasını." cümlesine "Tamam koçum." diyen Bakkal Salih Abi'nin, "Annen-baban nasıl yavrum?" diyen mahallede her olup bitenden haberdar olan Makbule Teyze'nin, "Annene söyle kahveye gelsin!" diyen Süheyla Abla'nın yerinde günümüzde yeller esiyor. Şimdiki kasiyerler veresiye almıyor. Komşu desen daha ad olarak bile kimse kimseyi tanımıyor nerdeyse. Çocuklar taşlardan kale kurup mahalle maçları yapmak yerine evlerindeki bilgisayarlardan banka soyuyor, adam öldürüyor, insan yüzünden çok monitöre bakıyorlar. Sadece çocuklar değil, insanlar yolda cep telefonlarından kafalarını kaldırıp yola bakmaya tenezzül etmiyorlar. Biz insanları hayvanlardan ayıran en büyük özellik konuşarak anlaşmamızdır. Biz dikkatimizi birbirimize vermiyoruz, anlaşamıyoruz. Her sabah işe giden asık suratlarla karşılaşıyoruz. Bu yüzden belki de bazılarımıza ev fikri daha cazip geliyor. Gün geçtikçe birbirimizden kopuyor, yalnızlaşıyoruz.

Sofralarımızın daima kalabalık, muhabbetimizin daima şen-şakrak, evveliyatımızın daima keşkesiz olması dileğiyle...