İntihar Mektubu

Ölümü sabah 7'de fark edildi. Her sabah ekmeğini ve sütünü getiren kapıcısı, kapıyı kimsenin açmamasıyla kuşkuya düştü. Ev sahibine haber verdi. Elinde yedek anahtarı ile gelen ev sahibi kapıyı açtı. Kapı açılır açılmaz evin buz gibi soğuğu vurdu yüzlerine. Hala içeriden bir ses yoktu. Nihayet yatak odasının kapısını açtıklarında, tavanda asılı duran cansız bedeni fark edip kaskatı kesildiler. Hemen yandaki masanın üstünde, üzerindeki gözyaşları henüz kurumuş bir kağıt vardı;

13.01.2016 Çarşamba

Sen varsın, o var, ben varım. Sokak müzisyenleri, inşaat işçileri, sokak çöpçüleri, halı yıkayan kadınlar, zoologlar. Ağaçlarda dolu dolu meyveler, dallarda kuşlar, toprakta karıncalar, serin serin esen rüzgar, soğuk soğuk sular. Şuanda ise umutsuzluklarımız, kırgınlıklarımız, sevdalarımızın ortasında biçare biz varız. Karslısı, Edirnelisi, Samsunlusu, Antalyalısı, Sivaslısı, Vanlısı, İstanbullusu, İzmirlisi, Adanalısı, Çorumlusu her yerden Anadolu insanı. Bir arada yaşamanın sevinci fakat bıkkınlığıyla.

Allah var. İblisi, cini, meleği, hızırı, evliyası, ermişi, ademoğlusu, hayvanoğlusu. Hepsi tek bir şeyin yansıması. Bir de sen varsın ama yoksun. Parlayan bir yıldız gibi bir gözüküp bir gidiyorsun. İçimde büyüyorsun muhakkak. Bir şirkle muhattap oluyorum; seni baştan yaratmak. Ve işte imkansız bir aşkın peşinde ben varım.

Bakın bana, görüyorsunuz beni. En az sizin kadar gerçeğim. Beni anlamıyorsanız işinize gelmediğinden hep. Siz varsanız on kere varım ben. Ne olur kapatın o camları ceryan yapmasın artık. Beni rahat bırakın. Evet yanlış duymadınız, diyeceğimi dedim ben. Herkes gibi ben de bittim sonunda. Ne yapalım?

Yatıp uyuyalım. Hep yaptığımız şey işte. Ne denir böyle aptallara? Ne denir benim gibi salaklara, ne söylenir? Senin gibi aptallar bilir mi cevabını? Çok vahim. Garibiz ne yazık ki herkes gibi. Severiz kalabalığı dangalaklığımızdan. Pısırığız, tembeliz. Yaralı parmağa işemeyiz.

Hadi çık çık. Küfür edeceğim. Allah yukarıda ya, hepinizi öldürmeli aslında. Bunu tek ben demiyorum. Kelli felli alimlerin hayalidir bu. Leş sürüleri, bir avuç insan kırıntıları sizi. Yazık, hepinize yazık. Ben mağdur olanım burda, siz ise çıkarcı. Hep birlikte bitirdiniz beni. Yok hükmündeyim artık. Rivayet odur ki ademoğulları perişan kardeşine git demezler. Dediler işte. Adem olsa o da derdi. Ben bile gitmek istiyorum kendimden.

Sadece kendimi kandırıyorum. O halde söyleyeceğim her şey ben gibi hükümsüzdür. Silik bir adama en başta ben karşı çıkmalıydım. Öyle de oldu belki. Ama netice şudur ki kalbim çarpmıyor artık, kimse aksini ispatlayamaz. Litrelerce kan taşımıyorum artık damarlarımda. Olmasın varsın zaten. Yoruldum yorulmaktan.