A Short Story of a Street Artist | Bir Sokak Ressamının Kısa Öyküsü [TR Liste Yarışma 04]

A Short Story of a Street Artist | Bir Sokak Ressamının Kısa Öyküsü

---

Click on the image to see full screen | Tam ekran için fotoğrafa tıklayınız

© All photos were taken by @azdak0

---

ENG
When I was walking through the streets of Barcelona, I was able to see many street art and artists. Graphists, musicians, magicians, and others trying to tell the art of the street in their own language ... But why did this painter girl impress me more than others? Not because of the pictures he draws. I guess because I understood her life from her eyes and body. When I approached him, he greeted me. I did not speak Spanish and she did not speak English. So we couldn’t speak each other. I moved over a bit and started to watch her. A few people gathered around them, took a few photos and drove a couple of euros in front of them and was keep going to touristic trip. Tourists usually like to enjoy the city instead of catching the souls of of the places they visit. ourists think the whole city has existed to serve and entertain them. When they return to their homes, they look photos and they hope to take them back to those days. What they do not notice is the machine that provides this time travel; memories, feelings, not just photo frames. So old photos often do not make them feel anything.

I continued to watched the painter. She didn’t have an interest people around her. This tourist circulation is probably already getting used to. I can understand from the scratches on her arms what complex path she goes through.. Her gaze had left a deep feeling of life. And her paintings made me feel how she saw the world. I went across and sat down just like her. Someone once said,
“Look down at me and you see a fool,
Look up at me and you see a god,
Look straight at me and you see yourself.”
I looked at him from the visor of my camera. He smiled. The moment the shutter sounded, it froze over there.

TR
Barselona sokaklarında gezerken bir çok sokak sanatını ve sanatçısını görme imkanım oldu. Grafiti yapanlar, müzisyenler, sihirbazlar, ve sokağın sanatını kendi dilinden anlatmaya çalışan diğerleri… Ancak bu ressam kız beni diğerlerinden daha fazla etkiledi nedense. Çizdiği resimlerden dolayı değil. Yaşadığı hayatı bedeninden ve gözlerinden anlayabilmemden dolayı sanırım. Yanına yaklaştığımda beni başıyla selamladı. O İngilizce bense İspanyolca bilmediğim için konuşma imkanımız olmadı. Biraz kenara çekildim ve onu izlemeye başladım. Etrafına birkaç insan toplanıyor birkaç fotoğraf çekip önündeki bardağa birkaç Euro atıp turistik gezilerine devam ediyorlardı. Sanki bir sirk hayvanını izliyor gibi… Turistler genelde gezdikleri yerlerin ruhunu yakalamak yerine, oranın tadını çıkarmayı severler. Sanki bütün şehir onlara hizmet etmek, onları eğlendirmek için varolmuş gibi tüketirler şehri. Evlerine döndüklerinde onları tekrardan o günlere götürmelerini umut ettikleri fotoğraflar çekerler. Fark etmedikleri şey ise bu zaman yolculuğunu sağlayan makine; anılardır, hissettikleridir, sadece fotoğraf kareleri değil. Bu yüzden dönüp bakılan fotoğraflar çoğu zaman pek de anlamlı gelmez.

Ressamı izlemeye devam ettim. Etrafıyla pek ilgilenmiyordu. Bu turist sirkülasyonuna muhtemelen çoktan alışmıştı. Kollarındaki izler hangi karmaşık yollardan geçtiğini anlamaya yetiyordu. Bakışları derin bir yaşanmışlık hissi bırakıyordu. Ve çizdiği resimler dünyayı nasıl gördüğünü bir nebze olsun hissettirebilmişti bana. Karşısına geçtim ve tam da onun gibi oturdum. Birileri bir zamanlar,
‘’Bana yukarıdan bakarsanız aptalın tekini görürsünüz.
Bana aşağıdan bakarsanız Tanrı'yı görürsünüz.
Bana tam karşıdan bakarsanız, kendinizi görürsünüz’’
demişti. Tam karşıdan ama fotoğraf makinemin vizöründen ona baktım. Gülümsedi. Deklanşör sesiyle o an, orada donup kaldı.