21.yy Toplumlarının Organik Dinamiği

Sağlıklı bir 21. yüzyıl modern toplumunun dinamikleri 6 ayrı basamak üzerinde durur: Halk, polis, ordu, muhalefet, aydın tabaka ve burjuvazi.
Her birinin kendi dinamikleri, kendi içinde belirli bir davranış algoritması vardır. Burjuvaziyi halka hizmet etmeye ikna edemeyeceğiniz gibi, polisi de halka saygı duymaya ikna edemezsiniz. Halk genellikle hizmet beklerken muhalefet de polisten haz etmez. Burjuvazi halktan haz etmez, muhalefet de burjuvaziden.
Ancak özgürlükçü yani liberter bir devlette özgürlükler sadece eşcinsellere ya da soykırıma tabii tutulmuş azınlıklara değil herkese verilir. Bu durumda devletin tutumu gerçeklik içerisinde oldukça mühimdir, sonuçta aydın sınıf devletin gerekliliğini sorgulayıp, devleti sonlandırmak isterken köylüler inek davası yüzünden birbirini öldürebilir.
Bu durumda her grubun belirli hakları alıp belirli haklardan feragat etmesi gerekir, örneğin sivil bombalama eylemlerinin sık olduğu bir kentte belediyenin maçları yasaklaması, stadyumlarda kalabalık oluşmasını engellemesi doğaldır.
Ancak özgürlükçüler ya da muhalifler buna karşı çıkacak bunu hakların kısıtlanması diye damgalayacaktır.
Yani toplumlarda birden fazla gerçek ve zaman aynı anda yaşanmaktadır.

1. yüzyıla ait bir entelektüel ile 13. yüzyıla ait bir köylü aynı ulusa dahil olabilirler ve daimi süren çatışmaları dindirip bağlayıcı kalmak toplum meclislerinin görevidir. Gerçeklikte devlet ve yasa ortadan kaldırıldığı anda köylüler, aydınları öldürür. Burjuvazi kendi derebeyliğini ilan eder ve bağlayıcı ahlak yasalarına dayanmadan tehlikeli işlere girişip, paralı askerlerle insanları köle edinebilir.
   Devlet sadece aydın insanlara yoktur, bunu iyi anlamak gerekli. Ayrıca burjuvazi ne küstürülmeli ne de aşırı semirtilmelidir, 21. yüzyılda Elon Musk'ın kurduğu SpaceX, Neuralink şirketleri geleceğimizi düzelten nadir şirketlerden.
   Milyarder Google firması, robotlar tasarlayıp kafa ameliyatları yapıyor yine Microsoft, Facebook ve Apple firmaları insanlığın geleceğini Filipinler ya da Türkiye'den daha iyi düzeltiyorlar.
   Toplum dinamiklerinde sivillik ve kolluk kuvvetleri arasında daimi süren çatışmalarda da tarafı iyi seçmek gerekir, polis devleti insanlık için felaket bir distopya iken aşırı halk devleti İslami terör gibi kaynaklara dahi tolerans​lı durumdadır, örnekler için, Çin ve İsveç tahlil edilebilir.
   Bu 6 güç daimi olarak belirli döngülerle tatmin edilmelidir.
   Halka bedava üniversite ve hastane vermek ilk Almanların aklına gelmişti, Otto von Bismarck emeklilik fikrinin babası olmakla beraber Hitler öncesi, daha doğrusu Versay öncesi Almanya'nın ki hala daha sevilmekte olan liderlerlerindendir.
   Halkı besleyip semirtirsen mutlu olur ve isyan etmez, bunu ilk Almanya fark etti ve çok yüksek bir bağlılık oranıyla Birinci Paylaşım Savaşı'na girdi. Elbette zayıf ve fakir bir halk da isyan eder, buna örnek ise Venezueladan başkası olamaz.
   Halk zayıf kalırsa devrim, asker nefret dolarsa darbe, burjuvazi kızarsa kukla hükümet, aydınlar kızarsa cahil halk ve polis kızarsa rüşvete dayalı mafyalaşma artar.
   Sivilin, tek ve en önemli görevi hayatını idame ettirmek, oyunun karşılığını maddi olarak almak ve mutlu-politikadan uzak bir hayat sürmektir.
   Bir yerde siviller ne kadar siyaset konuşuyorsa orası o denli korkunç bir yerdir, sivilin görevi bira içip maç izlemek, çalışmak ve her zaman fazlasını talep etmektir.
   Ayrıca kolluk kuvvetlerini desteklemek de, nefret etmek de saçmadır, doğal seçilimi engelleyen şey, belinde tabacasıyla bir polistir. Tabanca küçük olabilir ancak bugün sıradan bir polis görkemli haçlı orduları şövalyelerinden kaç kat daha güçlü ve yetenekli.
   Öyle ki karıncalar gibi yaşayan bu altı dinamiğin üstüne gerili duran brandanın adı devlettir, karıncalar brandayı, branda karıncaları değiştirir.
   Toplumsal dinamikler yüzünden kavga edenler karınca olduğu gibi, öteki dinamiklerden nefret edenler de basit toprak köylüsü kafasında insanlardır.
   Her biri birbirini tamamlar ve markete gittiğinde bir saatlik minimum ücretiyle kilolarca sebze alabilen sivil bunları hiç düşünmez.

Painting by Max Beckmann.