สวัสดีค่ะขอแนะนำตัวน้องใหม่ Steemit ค่ะ

สวัสดีค่ะ ชื่อ จุ๋มค่ะ เป็นคนอุบลราชธานีค่ะปัจจุบันเป็นครูสอนโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง ก่อนที่จะมาเป็นปัจจุบัน ขอเล่าเรื่องในอดีตของตัวจุ๋มเองนิดนึงนะคะ
ในอดีตฉันเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ขี้อายมาก ตอนอยู่ชั้นประถมเป็นเด็กผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในชั้น อารมณ์ประมาณเตี้ย ดำ เรียนก็ไม่เก่ง จะโดนเพื่อนล้อถึงความไม่สวยและขี้เหร่ของฉัน ฉันพยายามปลอบใจตนเองว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยฝืนยิ้มไปเพื่อจะได้เข้ากลุ่มกับเพื่อน แต่ในใจลึกๆมันเหมือนเป็นปมด้อยของฉัน ทำให้เป็นคนที่ไม่มั่นใจตัวเองเลย ไม่กล้าคิด ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลย
มีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ฉันจดจำไม่เคยลืมเลยตอนฉันอยู่ ป.3 ฉันไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกันตอนที่ฉันกำลังใส่กางเกงในหลังทำธุระเสร็จซึ่งเราก็อยู่ในห้องน้ำห้องเดียวกัน เธอได้เปิดกระโปรงฉันขึ้น ฉันตกใจมากเพราะกางเกงในยังขึ้นไม่สุดเลย เธอขำและหัวเราะดังก๊าก ก็ตอนนั้นกางเกงในฉันหัวมันยืดต้องรัดด้วยยางและก็ขาดด้วยฉันก็เอายางมาลัดมันก็เลยเป็นจุกขึ้นมาหลายจุก ฉันหน้าเสียและอายมากๆ ที่เธอเที่ยวเอาไปพูดในชั้นเรียนจนเพื่อนๆทุกคนในห้องหัวเราะฉัน หลังจากนั้นเราสองคนก็โกรธกันทั้งที่เป็นเพื่อนรักกันมากไม่พูดคุยกันไปสองวัน แต่เพื่อนคนนี้เธอมีอิทธิพลในชั้นเรียนมากๆ เธอเป็นเด็กที่คุณครูโปรดปราน สวยน่ารักเรียนเก่งและตัวสูงกว่าฉันมากเมื่อเธอรู้ว่าฉันโกรธ เธอก็ไม่พูดกับฉันเหมือนกัน กลับกลายเป็นว่าฉันเป็นฝ่ายผิดที่ไปโกรธเธอทำให้เพื่อนๆในห้องก็ไม่คุยกับฉันเหมือนกัน ฉันเสียใจมากต้องเป็นฝ่ายไปขอโทษเธอไปขอคืนดีกับเธอ วันนั้นฉันจำได้ดีวันที่ฉันไปขอโทษเธอ ฉันเดินเข้าไปกอดเธอและพูดขอโทษบอกเธอไปว่าฉันจะไม่โกรธเธอเรื่องที่เธอล้อฉันอีกแล้ว แต่คำตอบที่ฉันได้มาคือ “ไม่”

ฉันแอบไปนั่งร้องให้คนเดียวในห้องน้ำแล้วคิดหาหนทางที่จะคืนดีกับเธอโดยไปซื้อตุ๊กตาหมีมาให้เธอๆรับและตอบตกลงดีกันฉันดีใจมากๆ หลังจากจบการศึกษาโรงเรียนประถมเราก็จากกันด้วยดี ต่างคนก็ตางไปโรงเรียนใหม่
พอฉันมาเข้าเรียนชั้น ม.1ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งสิ่งที่ฉันเจออีกครั้งคือการสร้างกองกำลังในหมู่เด็กนักเรียนหรือการเป็นหัวโจกในการข่มแหงเพื่อนโดยเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งเก่ง สวย มั่นใจ ไม่ยอมใคร ทุกคนในห้องกลัวเธอแม้แต่เด็กผู้ชาย ฉันเองก็กลัวจึงพยายามไม่ข้องแวะอะไรด้วย แต่ฉันกังวลว่าสักวันอาจทำให้เธอไม่พอใจได้ ใครที่อ่อนแอก็จะกลายเป็นลูกน้องของเธอโดยปริยายใครที่ไม่อ่อนแอเธอก็จะไม่ยุ่งด้วยสักเท่าไร ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นทั้งที่ในใจฉันกลัวเธอมาก ตอนเย็นๆเธอก็จะนัดตบตีกับคู่อริของเธอประจำ และแล้ววันฟ้าเป็นใจก็มาถึง วันหนึ่งมีคุณครูท่านหนึ่งให้นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนเขียนชื่อคนที่ชอบรังแกเพื่อนชอบวางอำนาจ ลงในกระดาษโดยไม่ต้องระบุชื่อของผู้เขียนแล้วส่งมาให้คุณครูทุกคน ทุกคนในห้องเขียนแล้วส่งให้ครู ครูเปิดดูสักพัก ท่านก็เดินจากไป เช้าวันต่อมาคนที่มีรายชื่อในกระดาษถูกเรียกเข้าห้องปกครองมีทั้งหมดห้าคนซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ทั้งห้าคนโดนเชิญผู้ปกครองมาพบหลังจากวันนั้นพฤติกรรมของเธอก็เปลี่ยนไป เป็นคนดีไม่รังแกเพื่อน

พอฉันอยู่มัธยมปีที่2 ฉันยังคงเป็นคนที่ขี้อาย ขาดความมั่นใจอยู่ แม้แต่อ่านรายงานหน้าห้องก็ยังติดๆขัดๆฉันอยากทำให้ตัวเองหายจากความขี้อายไม่กล้า โดยการไปสมัครประกวดร้องเพลงเป็นเวทีเล็กๆในจังหวัดซึ่งมีรางวัลกว่าสองหมื่นบาท มีการประกาศรับสมัครในวิทยุกระจายเสียง ฉันจึงไปลองสมัครดูเริ่มแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะไปร้องจริงจังอะไร พอมีรายชื่อออกมาว่าเราจะได้ร้องวันใหนฉันก็เริ่มฮึดสู้ขึ้นมาเพื่อขจัดความขี้อายของตัวเอง การซ้อมของฉันเหมือนการร้องเพลงคาราโอเกะที่บ้าน ไม่เคยเรียนร้องเพลงไม่รู้ถึงการเปล่งเสียงที่แท้จริง พอถึงวันที่ต้องขึ้นเวทีใจฉันเต้นแรงมาก คนก่อนหน้าฉันร้องเพราะมาก พอถึงคิวฉัน ยืนอยู่บนเวทีทุกคนมองมาที่ฉัน ตอนนั้นใจฉันเต้นแรงแทบหลุดออกมา มองไม่เห็นผู้คนเพราะไฟส่องตา ดนตรีขึ้นฉันก็เริ่มร้อง ร้องไปได้สักพักฉันหยุดกลางคันทั้งที่เพลงยังไม่จบ ทุกคนที่อยู่หน้าเวทีทุกคนที่มองฉันต่างหัวเราะกันใหญ่ ในตอนนั้นที่ฉันหยุดเพราะฉันคิดว่าดนตรีมันไม่ตรงกับเนื้อที่ฉันร้อง ฉันตั้งสติแล้วขอร้องใหม่อีกรอบ ทั้งที่ในใจจากจะวิ่งลงจากเวทีมากแต่กลัวเสียฟอร์มทนร้องจนจบเพลง พอจบจากการร้องเพลงฉันรีบลงจากเวทีแล้วกลับบ้านทันทีไม่ฟังประกาศผลอะไรทั้งนั้น ฉันกลับถึงบ้านมานอนก็นอนไม่หลับนึกถึงเรื่องที่ทำขายขี้หน้าตัวเอง จนปวดหัว ในใจก็คิดภาวนาขออย่าให้มีเพื่อนในชั้นเรียนมาดูเลย พี่สาวก็เข้ามาปลอบฉันบอกว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว อย่าไปกังวลจนฉันหลับไป รุ่งเช้าฉันไปโรงเรียนเพื่อนในห้องทุกคนหันมามองฉันแล้วก็หัวเราะ โอ้แม่เจ้า ทุกคนรู้ความเฉิ่มของฉันบนเวที

พอโตขึ้นได้เรียนที่มหาวิทยาลัยฉันเปลี่ยนตัวเองและบอกตัวเองว่าจะไม่อ่อนแอ หรือขี้อายอีก ฉันตั้งใจเรียนจนได้เกรดที่ดีมากๆ หลังจากจบการศึกษาฉันก็หางานทำ ยอมรับว่าเครียดเหมือนกันเพราะช่วงนั้นฉันยังหางานทำไม่ได้ ฉันตกงานมาสี่เดือนฉันก็ได้ทำงานเป็นเลขานุการที่บริษัทนำเข้าและส่งออกเวชภัณฑ์ในกรุงเทพ ช่วงที่ทำงานช่วงแรกๆฉันงงมากๆ เพราะไม่เคยรู้มากก่อนซึ่งกว่าจะปรับตัวได้ก็3เดือน หลังจากนั้นฉันมีความสุขมากๆเจอเพื่อนร่วมงานที่ดี หัวหน้างานที่ดี ฉันทำงานที่กรุงเทพมหานครเป็นเวลาห้าปี ปัจจุบันได้ย้ายมาทำงานที่จังหวัดระยองมาเป็นครูสอนเด็กประถมได้หกปีแล้วจากประสบการณ์ต่างๆตั้งแต่เด็กจนผู้ใหญ่มันทำให้ฉันรู้ว่า จิตใจที่มุ่งมั่น เข้มแข็งเท่านั้น ขจัดความกลัวของตัวเราเองที่จะทำลายกำแพงความขี้อายนี้ลงได้ ฉันเฝ้าบอกลูกศิษย์ตัวน้อยเสมอว่าให้รักสามัคคีกัน มีจิตใจที่มุ่งมั่น เข้มแข็ง ทำในสิ่งที่ตัวเองรักตั้งใจเรียนที่สำคัญอย่าล้อปมด้อยของเพื่อน เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีเป็นอนาคตของชาติต่อไป 55นี่อาจเป็นเรื่องสุดเฉิ่มที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ถามว่าตอนนี้อายมั้ย ไม่แล้วค่ะ แต่นะตอนนั้นเวลานั้นด้วยความที่เราเป็นเด็กคืออายมากๆ จุ๋มขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านและให้ความสนใจ ครั้งแรกจริงๆกับ steemit กับเรื่องราวที่ไม่เคยเปิดเผยที่ใดผิดพลาดประการใดก็ขออภัยนะคะและ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

ชื่อ :นางสาวจุรีภรณ์ อ่วงรัมย์
อายุ :33 ปี
สูง : 163
สถานภาพ :สมรส มีบุตร 2 คน
อาหารที่ชอบ: ส้มตำ
ชอบ :สีทุกสี
ดาราที่ชื่อชอบ : Got7, Blackpink
สัตว์เลี้ยง: สุนัข แมว

การศึกษา: มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี , St Theresa international college
อาชีพ: ครู โรงเรียนวัดคีรีภาวนาราม
เข้า steemit ได้โดยอ่านโพสของพี่ก๊ง นิกร กุลลัตถ์นาม แล้วชอบจึงอยากเรียนรู้และทำบ้างค่ะ