فضاپیمای نیوهورایزنز اکنون بیش از شش میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته است و حتی از سیاره‌ی کوتوله پلوتون نیز بسیار دور شده است. اما این فضاپیما اخیراً شواهدی از دوردست‌ترین منظومه‌ی شمسی به‌صورت یک دیوار هیدروژنی مخابره کرده است. البته این اندازه‌گیری را فضاپیمای وویجر نیز ۳۰ سال پیش انجام داده بود. اکنون اطلاعات بیشتری درباره‌ی دوردست‌ترین نقطه‌ای که اشعه‌ی خورشید به آنجا رسیده است، به دست آمده است.
شواهد جدید نشان می‌دهد که شاید منبع دیگری از روشنایی در آنجا وجود داشته باشد. حتی ممکن است این شانس را داشته باشیم که فضاپیمای نیوهورایزنز بتواند تصاویری نیز از آنجا برای ما بفرستند.
Image credit: livescience.com
پرتوهای نور خورشید موجب گسیل ذرات باردار در فضا می‌شود. این ذرات باعث می‌شوند که اتم‌های هیدروژن در فضا در میان سیاره‌ها یک نور فرابنفش خاص از خود آزاد کند. ولی سرانجام انرژی خورشید مضمحل می‌شود، و مرزی ایجاد می‌کند که در آنجا هیدروژن بین‌ستاره‌ای در لبه‌ی فشار خارجی حاصل از انرژی باد خورشیدی تجمع پیدا می‌کند.
دانشمندان با استفاده از ابزار آلیس در فضاپیمای نیوهورایزنز، یک نمای ۳۶۰ درجه از این نور فرابنفش به دست آوردند. زمانی که دانشمندان این فاصله‌ی دور از خورشید را بررسی کردند، یک روشنایی اضافه بر این سیگنال مشاهده کردند. این می‌تواند ناشی از ذرات هیدروژن فراتر از منظومه‌ی شمسی باشد که با دوردست‌ترین پرتوهای باد خورشیدی واکنش نشان داده‌اند، و حالتی را ایجاد کرده‌اند که مانند مرزی در فاصله‌ی دور است.
در حال حاضر، فضاپیمای نیوهورایزنز به طرف یک سیارک ۳۰ کیلومتری واقع در کمربند کویپر در حرکت است و سپس حرکت خود را به سوی لبه‌ی منظومه‌ی شمسی ادامه خواهد داد. لبه‌ی منظومه‌ی شمسی را به آسانی نمی‌توان تعریف کرد. بعد از پایان تأثیر باد خورشیدی، هنوز هم از نظر تئوری ابر اورت (Oort) وجود دارد، که‌ی یک کره یخی از دنباله‌دارها است که به دور خورشید می‌چرخد. فاصله‌ی آنها از خورشید تقریباً به اندازه‌ی یک سوم فاصله تا نزدیک‌ترین ستاره‌ی مجاور است.