Zabrakło informacji o wartościach inhibinowych poszczególnych odmian miodu. Generalnie im ciemniejszy miód tym wyższa wartość antybiotyczna.

(...)badania, przeprowadzone przez Rychlik i Doleżal (1) opierały się na metodzie seryjnych rozcieńczeń miodu w podłożu bakteriologicznym. Próbki miodu rozcieńczano 1:2 (50% roztwór), 1:4 (25%), 1:8 (12,5%), 1:16 (6,25%), 1:32 (3,12%) i 1:64 (1,56% roztwór), następnie dodawano do nich hodowlę szczepu Staphylococcus aureus 209P Oxford i po 18 godz. inkubacji w temp. 37°C ustalano najmniejsze stężenie miodu hamujące rozwój tego drobnoustroju (działanie bakteriostatyczne). Stężenia te określano jako tzw. wartości inhibinowe; dla miodu hamującego rozwój szczepu wzorcowego w stężeniu 50% – liczbą 0, w stężeniu 25% – liczbą 1, w stężeniu 12,5% – liczbą 2, w stężeniu 6,25% – liczbą 3, w stężeniu 3,12% – liczbą 4 i w stężeniu 1,56% – liczbą 5.

Wyniki przedstawione w tabeli 1 wskazują, że najsilniejszą aktywnością antybiotyczną odznaczały się miody ze spadzi jodłowej i świerkowej oraz miody nektarowo-spadziowe (wartości inhibinowe 5 i 4). Próbki miodu lipowego wykazywały średnią aktywność antybiotyczną (wartość inhibinowa 3). Natomiast pozostałe odmiany miodu, takie jak wrzosowy, rzepakowy, koniczynowy, akacjowy i mniszkowy, charakteryzowały się niską aktywnością antybiotyczną (wartości inhibinowe odpowiednio 1,5; 0,5 i 0).

W kontekście przeziębienia warto wspomnieć także o innym produkcie pszczelarskim: propolisie, który posiada silne właściwości bakteriobójcze i przeciwwirusowe.