Autoportret podwójny

Moje życie pełne ludzi, ale w malarstwie samotność. Stoję przed pustą płaszczyzną przygotowanego płótna. Jest to początek samotnej przygody. Nikt nie podejmie za mnie pewnych decyzji. Nikt nie będzie prowadził mojej ręki. Być może nikogo w przyszłości nie będą obchodziły moje obrazy. A jednak samotność ta w pewnym momencie błogosławieństwem się staje. Bo czy w takich momentach nie spotykam najpełniej siebie?

Jesteśmy samotni. Można się łudzić i zachowywać tak jakby było inaczej. To wszystko. O ileż jednak lepiej wierzyć w to, że jesteśmy samotni, wręcz zacząć od tego.

pisze Rilke w Listach do młodego poety.

Samotność może Panu ciążyć bardziej niż zwykle, ale jeśli Pan wtedy spostrzeże, że jest ona wielka, to niech Pan się z tego cieszy; czymże bowiem byłaby samotność bez tej wielkości; istnieje tylko jedna samotność, ta wielka i niełatwo dźwignąć jej brzemię.

Moja samotność to spotkanie ze samą sobą. A może w tej pustce jeszcze ktoś? Pokrzepiająca obecność Absolutu…

Kim jestem? Najczęściej tak jest, że moje autoportrety to najbardziej rozbudowane ze wszystkich kompozycje. Dużo się na nich dzieje, obraz jest rozbity na mniejsze obrazy. Być może tak właśnie odbieram swoje wnętrze, jako złożone z mikroświatów bardziej lub mniej dla mnie rzeczywistych. Składa się na nie wielość myśli, uczuć, pragnień, wspomnień, kiedyś wyraźnych, później rozmywanych coraz bardziej. Ukazuję przedmioty, zdjęcia, obrazy, które ukształtowały mnie i stały się częścią mojej osobowości. Pokój w rodzinnych Sułkowicach, rozrzucone farby, postawione na stole kwiatki. Reprodukcje zrobionych przeze mnie zdjęć, szkiców. Tatry. Widok na Czerwone Wierchy. Dzielnica żydowska w Wenecji. Zachodzące słońce nad Prowansją. Moje podróże, moi bliscy. Dom cioci nad Neusiedler See.

Na tych obrazach rzeczywistość przenika się wizualnie z iluzją. Wspomnienia z marzeniami.

Co jest prawdą, a co snem tylko w świecie obrazów?

Autoportret podwójny, olej na płótnie, 150 × 150, 2020