Kim Ty w ogóle jesteś, dziewczyno?!

Cześć!

Mam na imię Dominika i jestem tutaj już od kilku dni. No dobra… Może od kilkunastu. W ciągu tych wszystkich dni siadałam do komputera niezliczoną ilość razy z zamiarem napisania czegoś o sobie i za każdym razem odrobinę się załamywałam. Mówi się, że najtrudniejszy pierwszy krok i akurat w moim przypadku, ta reguła sprawdza się idealnie. Nie da się ukryć, zawsze miałam problem z przedstawianiem się.

Dla przykładu, bardzo dobrze pamiętam ten dzień, kiedy poszłam do nowej szkoły i nadszedł czas przedstawiania się. Moja nauczycielka kazała każdemu z uczniów stanąć przed całą klasą i powiedzieć kilka słów o sobie. Niektórym przychodziło to z taką łatwością, jakby mieli już w tym wieloletnie doświadczenie. A ja? No cóż, jak już powiedziałam, nie przychodziło mi to najłatwiej. Stres, moja nieśmiałość i w tamtych czasach również niepewność robiły swoje. No i na dodatek, jak w kilku zdaniach opowiedzieć o tych wszystkich rzeczach, które przeżyłam, o tysiącach myśli, które przelatują mi przez głowę, o tym kim jestem i czego chcę od życia. Wydukałam wtedy coś totalnie bez sensu i z czerwoną ze wstydu twarzą wróciłam do swojej ławki. Od tamtego dnia minęło już mnóstwo czasu i choć wciąż najtrudniej przychodzi mi przedstawianie się, to tym razem spróbuję wypaść lepiej.

Mam 25 lat, choć już niedługo. Jestem studentką grafiki komputerowej oraz właścicielką pewnego szalonego psiaka. Jestem także współlokatorką i jedyną kobietą w zespole w swojej pracy. Jestem marzycielką, przyjaciółką, trochę romantyczką, fanką rocka, białej czekolady i żelek. Mam wiele zainteresowań. Nie mogę ograniczyć się do jednego hobby, kiedy na świecie jest tyle ciekawych rzeczy do zrobienia i do nauczenia się! Wiadomo, są pewne rzeczy, które lubię robić bardziej i do których mam większy talent, ale to już zostawię na inny wątek.

Dlaczego tu jestem? Mam wrażenie, że jest to idealne miejsce, aby bez tego całego internetowego hejtu dzielić się swoimi przemyśleniami, pasjami, marzeniami, a nawet obawami. W latach nastoletnich uporczywie prowadziłam pamiętnik, w który przelewałam mnóstwo przeróżnych historii z mojego życia. Dlaczego więc, miałabym zachowywać to wszystko tylko dla siebie? Co więcej, kilka miesięcy temu w moim życiu nadszedł dość przełomowy moment, kiedy to uświadomiłam sobie, że przestałam być szczęśliwa, że coś gdzieś poszło nie tak. Zrozumiałam, że od jakiegoś czasu nie byłam sobą, nie byłam już tą wiecznie uśmiechniętą, pewną wiary w siebie i zadowoloną dziewczyną. Musiałam cofnąć się o kilka decyzji wstecz i zacząć zmieniać swoje życie na lepsze. I tak jestem tu i teraz, pisząc ten post. Jeszcze dużo pracy przede mną, ale wreszcie zaczynam widzieć, że wszystko idzie w dobrym kierunku.

O czym będę pisać? Głównie o moim życiu (choć może nie tylko o moim), o moich pasjach i przemyśleniach. Opowiem Wam o moim psie, o spełnianiu marzeń i nie poddawaniu się. Chcę żyć pełnią życia, doceniając każdy dzień i każde drobne chwile. I mam nadzieję, że uda mi się zarazić Was takim optymistycznym podejściem! A jeśli ktoś z was wyciągnie coś dla siebie z tego mojego bełkotu, to będzie to mój mały-wielki sukces.

No to... Zaczynajmy!