Piąte przez dziesiąte #3: Luźne gdybanie nt. polskich wykonawców

Wstyd się przyznać, ale dopiero w tym tygodniu zalogowałam się na Discord i postanowiłam zrobić jakikolwiek krok w celu przyłączenia się duszą i literą do steemitowej polsko-mówiącej społeczności. Nie będę zwalała winy na brak specjalistycznego sprzętu (patrz: chociażby telefon z androidem…), brak czasu podczas przemieszczania się po kontynencie Amerykańskim, a ostatnio, próby powrotu do życia na etacie. Nie! Jestem leniem, wymówek brak, kajam się w pas i dziękuję za miłe przyjęcie!
Ale dziś nie o tym. @andzi76 sprowokował poniekąd małą wymianę literek na temat polskich artystów. I o tym chciałabym tutaj napomknąć.

Polska scena różnorodną jest, temu zaprzeczyć nie można. Od popowych gwiazdeczek, poprzez weteranów pokazujących gołe pupy na scenie czy drących Biblię mężczyzn po białaczce, kończąc na Miłości w Zakopanem.

Zespołów multum, wykonawcy rosną nam jak grzyby po deszczu. Niektórzy z nich stają się aż zanadto medialni, wyskakują z lodówek i wypinają się na Instagramach, inni zaś nie odbierają Fryderyków, śpiewają do suszarki i mają wszystko w przysłowiowej „pompie”.

Przyznać trzeba, że artystów, jak i Artystów pomysłowych mamy, ale czemu tak mało z nich przebiło się poza nasze, chronione różańcem granice. Niektórzy reprezentanci naszego wspaniałego kraju (pozwolę sobie wymienić kilku, którzy są mi znani, jeśli macie inne propozycje, to proszę wrzucać w komentarzach :)) prezentują niebanalny repertuar, jakoś wyglądają, coś robią i nadali by się idealnie by wysłać ich w świat, by bez obciachu, zostali ambasadorami biało-czerwonej flagi.

ALE ileż to było nieudanych zapewnień, że np. chłopaki z Myslovitz podbiją świat. Mieli być polskim Radiohead, polskim Blur, grającymi britpop (albo raczej polpop?!), nawet wydali płytkę Korova Milky Bar po angielsku, by dotrzeć do większej ilości odbiorców. I co? I nic. To trochę tak jak z polską reprezentacją: im więcej się o nich gada i twierdzi, że osiągną to i tamto, bo spece obliczyli, że w ’78 to nasi zrobili to, to w tym roku, na bank, osiągną to i to. No właśnie. Spece gadali i nie wypromowali. Nie będę rozpisywała się nad ich potencjałem, bo mieli ogromny (Artek Rojek i tak nadal robi swoje), ale po co nasi „eksperci” na siłę próbują porównywać nasze twory do amerykańskich czy angielskich produkcji, zamiast skupić się, by „sprzedać” coś naszego, unikalnego.

Acid Drinkers to kolejni, moim zdaniem, wielcy „przegrani”. Wyglądają chłopaki (od lat!), grają, a angielski Tytusa (który ukazuje mi się przed oczami zawsze w obcisłych skórzanych spodniach) przyprawia o ciary. Próbowali, ale co poszło nie tak?

Łąki Łan – no tych to uwielbiam! Wygibać towarzystwo umią, wyglądają jak z kosmosu, a i przesłanie też z sobą niosą. Wiadome, że używając angielskiego języka jest większa szansa na dostrzeżenie przez świat, no ale jak zespół Omega dał radę, to nasi nie dadzą?

Ale nie jest znowu tak najtragiczniej jak myślicie, kilku naszych się przebiło. Pomijam fakt, że spora grupa postanowiła opuścić nasz kraj i rozwijać się poza granicami. W większości są to osoby związane z muzyką niepuszczaną w radiu, gatunkami odbiegającymi daleko od medialnej papki.

Taka pani Urszula Dudziak:

Wojtek Mazolewski Quintet:

Michał Urbaniak, śp. Tomasz Stańko, Leszek Możdżer to nazwiska związane ze sceną jazzową.

Michał Lorenc:

Abel Korzeniowski:

Krzysztof Komeda czy Krzysztof Penderecki, którzy zawojowali świat muzyki filmowej.