Dziennik #228/2024 - wybuchowy kurczak

Dobry wieczór.

Dzień przypału. Totalnie.

Bardzo źle spałam co jest już swego rodzaju standardem. Obudziłam się koło trzeciej i nie mogłam zasnąć, więc chwilę się pokręciłam po domu i po czwartej udało mi się znowu usnąć. Sen jednak nie trwał zbyt długo, bo już po ósmej wstałam. Poszłam z psem na spacer, trochę się pokręciłam i pojechałam do babci.

Mam do babci jakieś 50 km. Nie wiem jak ja to zrobiłam, serio, ale gdy już do nich dojeżdżałam zobaczyłam, że prawie nie mam już paliwa. Na szczęście jest u nich Orlen, więc zajechałam. Problem pojawił się z płatnością. Biorę portfel, a tam nic, goło i wesoło. Na szczęście nie zeszły jeszcze raty kredytów z konta, więc udało mi się zatankować za ostatnie 50 zł, które miałam na koncie. Masakra. Gdyby nie to musiałabym pożyczyć kasę od babci [Boże, jaki wstyd], bo nie było żadnych szans, że udałoby mi się wrócić do domu. Już na stację wjechałam na oparach. Nie wiem jak ja to zrobiłam. Zawsze pilnuję paliwa, nigdy nie doprowadzam do tego, żeby choćby jeździć na rezerwie, a tu sobie śmigałam na rezerwie aż miło i nawet nie wiem kiedy ona się w ogóle zapaliła. Masakra.

U babci było super jak zawsze. Bardzo im dokuczają upały, ale na szczęście mają w mieszkaniu klimatyzację i rolety zewnętrzne, więc jest naprawdę znośnie. Wytłumaczyłam im czym jest spoofing i mam nadzieję, że jak ktoś będzie chciał ich zrobić w konia to się nie dadzą. Tak naprawdę w mojej opinii aktualnie jedyną metodą na to kurestwo jest to, żeby się po prostu rozłączyć i oddzwonić i tak poleciłam robić babci i dziadkowi jeśli dostaną jakiś dziwny telefon nawet jeśli wyświetli im się, że dzwoni ktoś z rodziny. Mam nadzieję, że mnie posłuchają i nie zrobią żadnej głupoty pod wpływem emocji. Do tej pory dbali o swoje bezpieczeństwo, więc mam nadzieję, że tak będzie dalej. Zjedliśmy pyszny obiadek [mielone, ziemniaczki i buraczki] i obejrzeliśmy defiladę z okazji święta Wojska Polskiego. Nie podobała mi się. Jestem ogólnie z wojskowej rodziny, ciekawią mnie te tematy, ale defilada mnie bardzo poirytowała. Zamiast skupić się stricte na żołnierzach to najwięcej czasu zajęły przemówienia oficjeli, którzy wycierali sobie gębę tragicznie zmarłym Sitkiem [żołnierz, który zginął po ataku na granicy]. Sami mają krew na rękach, bo nie dbają o naszych ludzi, a teraz wielkie pierdolenie. No nie. Nie podobało mi się to totalnie. Po zjedzeniu deseru i kawce pojechałam do domu.

Po powrocie do domu jakoś nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Na dworze sauna, więc nawet wyjść na spacer nie bardzo chciałam [tak jak i pies]. Na YT wszystko obejrzane. No nudy totalne. Moje życie jednak nie znosi nudy, więc wzięłam się trochę za sprzątanie i dokonałam makabrycznego wręcz odkrycia. Tło historii jest takie, że parę dni temu byłam na zakupach, wróciłam z nich, rozpakowałam zakupy, a reklamówkę rzuciłam na kanapę i odlałam się na to. Tak, wiem, jestem potworną bałaganiarą, serio. No więc wzięłam się za to sprzątanie, podnoszę reklamówkę, a ona jakaś taka ciężka. Patrzę, a w środku kurczak. Totalnie zapomniałam, że kupiłam mięso. Nie wiem jak ja to zrobiłam. W każdym razie po tych kilku dniach w tym upale paczka z mięsem była tak wypchana gazami wszelakimi, że z obawy przed wybuchem wyniosłam to od razu do śmietnika na dworze, bo bałam się, że mi to walnie w domu. Ot przygoda.

Zjadłam kolację i idę spać, bo jutro niestety muszę wstać do roboty. Boję się jutrzejszego dnia, bo wiem, że po dniu wolnym backlog zleceń do wykonania będzie kosmiczny. Na szczęście wspaniała wiadomość jest taka, że jeszcze tydzień i zaczynam urlop. Pięknie, prawda? Jeszcze łącznie sześć dni roboczych i fajrant z czego tylko jeden dzień z moim szefostwem, bo potem plaża na drugich zmianach i to nie ja będę się użerać rano z ich mądrymi pomysłami. Coś pięknego.

Do jutra.