Rosołowski Stefan ps.„Sybir”

Urodził się 26 kwietnia 1918 roku Samostrzałowie powiat Pińczów, jako najstarszy z pięciorga osobowego rodzeństwa, rodzice rolnicy na 6 hektarowym gospodarstwie. Po szkole powszechnej w Sędziejowicach i Stawianach pobierał naukę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym im Hugona Kołłątaja w Pińczowie. Po czterech latach musiał z powodu trudności materialnych przerwać naukę. Brat matki Nauczyciel zabrał go do Równego, gdzie ukończył szkołę handlową. W sierpniu 1938 roku wyjechał do Warszawy, gdzie odbył praktykę w firmie F Zieliński. W lipcu 1939 roku zgłosił akces Do batalionu żywych torped, jednak z chwilą wybuchu wojny nie został zmobilizowany. Na wezwanie płk. Romana Umiastowskiego udałem się na wschód, w Szacku nad Bugiem wstąpił ochotniczo do oddziału Wojska Polskiego, ale z braku mundurów i broni nazajutrz go zwolniono. 16 września dotarłem do Równego i byłem świadkiem najazdu Armii Czerwonej. Uczestniczył w zawiązaniu się konspiracji kierowanej przez ośrodek Polski ze Lwowa. Na skutek narastającej deportacji Polaków na Syberię przeszedł granice na Bugu i na początku lutego 1940 roku i wrócił do Samostrzałowa. Po drodze nocował w domu Stanisława Grabdy w Przededworzu k/ Chmielnika Wtedy to zawiązała się jego znajomość i przyjaźń ze Stanisławem. W kwietniu1944r. Grabda przybył do Samostrzałowa i zaangażował go do Grupy Szańca. W 1942 roku do Związku Jaszczurczego tą drogą znalazł się w Narodowych Siłach Zbrojnych i rozbudowa i je w północnej części powiatu buskiego. Po jakimś czasie był mianowany zastępcą komendanta obwodu może rejonu, którym był kolega Wacław Michalski ps.”Żur” z Pierzchnicy. W sierpniu 1940 roku przyjechało po niego gestapo z Kielc prawdopodobnie na skutek jego akcesu do Batalionu Żywych Torped. Byłem bliskim współpracownikiem Stanisława Grabdy pseudonim „Vir Olszyna,Bem”, Dobrowolskiego Jerzego z Jasienia ps. „Krzywonos”, Mariana Łagowskiego ps „Niedziela” z Gnojna, Jana Skwarka ps.„Szary”, z Janiny. którego ulokował jako inspektora melioracji u swojej ciotki Felicji Szkarbarskiej w Sędziejowicach, potem a w Umianowicach. Po przejściu do nowej kwatery w okolicach Janiny w leśniczówce kpt. Skwark został nocą zastrzelony przez AL (dzień przed wigilią 1943). Sam był nachodzony przez grupę nieznanych osobników jak wspomina cyt.. „nie zostali mnie w domu, zabrali nieprzemakalny płaszcz i rower”. Kilkakrotnie uczestniczył w akcjach z bronią w ręku przeciw okupantom. W 1942 roku wspólnie z Józefem Wiewiórem i Józefem Gąsienicą okresowo redagował i powielał konspiracyjną gazetkę, którą przewoził do Pińczowa. Zorganizował kurs motorowy w Borkowie z pomocą Mieczysława Głuszaka dla grupy swoich żołnierzy. Motocykl przekazał wikary parafii Kije kanonik Zelka. Wiosną 1945r uznał, że w nowym położeniu politycznym, kiedy wielomilionowa armia sowiecka rozlokowała się na ziemiach polskich, konspiracja i walka zbrojna nie ma widoku na pomyślny skutek. Racjonalnym jest zdobywanie wiedzy i wpływów, przenikanie do organizacji państwowych. Kierując się tą ideą wstąpił do wojska cyt ..przez komisję selektywną nie byłem przyjęty, odczekałem chwilę na boku i podszedłem do stolika gdzie, wciągano „przyjętych na ewidencję”. We wrześniu owego roku został mianowany podporucznikiem, w opinii napisano, że jest podejrzany o przynależność do AK, dlatego nie skierowano go do jednostki liniowej, lecz do Szpitala Garnizonowego w Rzeszowie, który trzeba było pospiesznie odbudować i przyjąć coraz liczniejszych rannych żołnierzy w walkach z UPA. W 1946 roku ożeniłem się z Krystyną Szymańska córką nauczyciela, więźnia obozu koncentracyjnego. W latach 1945-1949 ukończył Państwowe Studium Administracyjne. Po likwidacji Szpitala Garnizonowego był przejściowo wykładowcą w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy w Przemyślu i Tarnowie. 7 lat nie był awansowany ani razu nagrodzony, w połowie 1951 roku wystąpił o zwolnienie z wojska, ale departament kadr nie zezwolił na przejście do rezerwy, lecz skierował do Centralnej Biblioteki Wojskowej na stanowisko kierownika ośrodka bibliograficznego, potem awansował na wicedyrektora CBW i poświęcił się pracy naukowej. W 1965 roku uzyskał stopień naukowy doktora, 7 lat później doktora habilitowanego i tytuł docenta. W połowie 1976 na skutek szykan dyrektora żołnierza AL zwolniłem się z wojska i odszedłem na wcześniejszą emeryturę. Był wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich. Członek Związku Literatów Polskich. Autor tak zwanych „powieści urzędniczych” oraz książek naukowych. Napisał też trzy powieści, w pierwszej pt. Wyznania Nieznanego Żołnierza znajduje odbicie życia NSZ na naszym terenie i ogólnie Ruchu Oporu oraz Wojska Polskiego do 1952 roku. Opowieści te pozostają w rękopisach i jak pisał w roku 1992 oczekują poprawa rynku wydawniczego.

Zmarł 26 maja 2007

Posted from my blog with SteemPress : http://piewca.com/archiwa/37