Imperium Mongolskie - Stworzone przez Czyngis Chana, rozciągające się od Azji Środkowej, Chiny, Syberię, Ruś, Bliski wschód aż do Europy Wschodniej i terenów półwyspu krymskiego. Czasowo zajmowali tereny Bułgarii, Polski i Węgier pokonując wojska polskie pod Legnicą i Węgierskie króla Beli IV pod Mohi.

Ofiarami najazdów padły potężne imperia i państwa jak Chiny, Imperium Choremezejskie, tereny Persji, Rusi, Sułtanatu Rumu. Imperium Mongolskie u szczytu podbojów było największym na świecie obok Imperium Brytyjskiego. Gdy mongołowie pustoszyli Bliski Wschód i tereny Anatolii rozbijając, potężne wojska sułtanatu Rumu pod Kose Dag kolejnym celem na bliskim wschodzie był potężny sułtanat mameluków rządzony przez dynastię Ajjubidów.

Po zdobyciu Bagdadu przez mongołow w 1258 roku. W 1259 roku wojska Hulagu Chana najechały terytoria Syrii i z pomocą Królestwa Małej Armenii zdobyli Aleppo. Niedługo później upadł Damaszek, największe miasto w Syrii.

Sułtanat w chwili najazdu mongolskiego był podzielony pomiędzy wodzów. Kutuza panującego w Egipcie i Bajbarsem panującego w Palestynie i Syrii. W obliczu zagrożenie doszło do zgody pomiędzy przywódcami i połączenia wspólnych sił przeciw Hulagu Chanowi. Hulagu na wieść o śmierci Wielkiego Chana Mongke wycofał, się z Syrii pozostawiając pod dowództwo Kitbogowi - jednego ze swoich najbardziej zaufanych ludzi. Jego armia liczyła około 15 tysięcy ludzi.

Kitboga rozstawił swój obóz pod Ajn Jalut. Mamelucka armia uszykowała się w oczekiwaniu na mongolski atak. Liczyła około 20 tysięcy żołnierzy zwerbowanych z kontyngentów turkmeńskich i arabskich o niskiej wartości bojowej. Elitarnych żołnierzy mameluckich było mniej.

Bitwa

Pierwszymi wojskami, które ruszyły naprzód były, mongolskie wspierane przez niewielkie oddziały z Gruzji i Królestwa Cylicji (uznające zwierzchnictwo mongołów). Kutuz wykorzystał lepszą znajomość terenu i ukrył większość swoich sił na wyżynach. Bajbars z częścią wojsk miał za zadanie wyjść naprzeciw wojskom mongolskim. Stosował taktykę uderzeń i ucieczki zmuszając wrogie wojska do pościgu. Walcząc, przez wiele godzin stopniowo wycofywał się w kierunku ukrytych oddziałów Kutuza. Pozorowane natarcie przyniosło efekt, wojska Kitbogi nie podejrzewając, zasadzki parły, spychając oddziały muzułmańskie. Gdy dotarli, do wyżyn główne siły mameluków wyłoniły się i zaczęli, ostrzał przeciwnika zasypując atakujących gradem strzał. Wojska mongolskie zostały całkowicie otoczone z wszystkich stron. Zdesperowane wojska mongolskie walczyły zaciekle i mimo zaskoczenia niemal zniszczyły lewe skrzydło mameluckie. Kutuz widząc, to natychmiast przerzucił swoje siły, aby ratować zagrożoną flankę. Kontratak przyniósł efekt i odepchnął wrogą kawalerię. Wykorzystując, w tym momencie dłuższy szyk i przewagę liczebną mamelucy przeprowadzili, kontratak na krótszy szyk ofrankowując mongolską jazdę i przy ciężkich stratach niszcząc ją doszczętnie. Pozostałe wojska Kitbogi wycofały, się ustępując pola wojskom muzułmańskim. Cała mongolska armia, która pozostała na polu bitwy zginęła, poległ także Kitboga.

Bitwa była przełomem w historii. Po raz pierwszy najazd mongolski został zatrzymany. Hulagu Chan z powodów konfliktów wewnętrznych w swoim kraju nie był w stanie pomścić klęski zadanej przez mameluków.