Oświata bezsilnością Narodu #2

Reformy szkolnictwa, choć zazwyczaj będącymi jedynie strukturalnymi przeorganizowaniami, czasami dotykają kwestii określenia celów szkolnictwa jako takiego. Nowością jest obowiązek stworzenia przez każdą placówkę szkolną tzw. programu profilaktyczno-wychowawczego. W tym celu placówka edukacyjna, pod wodzą dyrektora, ma obowiązek scharakteryzować lokalne środowisko oraz wynikające z niego zagrożenia i stworzyć program, który będzie im zapobiegał. Wydaje się to rzeczą tak oczywistą, że aż dziw, iż dopiero teraz nałożono na szkoły taki obowiązek. Co ciekawe, w duchu nowej polityki państwowej - skierowanej na wychowanie w duchu bogoojczyźnianym, określono nowe zadania szkoły, które opisuje poniższy cytat.

Co do sposobów realizacji zadań szkoły, to jej działalność wychowawczą zdefiniowano jako „ukierunkowaną na wartości”. Podkreślono podmiotowe traktowanie ucznia. Uwypuklono (co szczególnie istotne dla nauczycieli historii) podejmowanie działań związanych z miejscami ważnymi dla pamięci narodowej, formami upamiętniania postaci i wydarzeń z przeszłości, najważniejszymi świętami narodowymi i symbolami państwowymi. Szczególny akcent został położony na klasycznie ujęte kompetencje czytelnicze (odbiór dzieła literackiego, kontakt z książką) w miejsce lansowanej przedtem edukacji medialnej, (tzn. wychowania do odbioru i korzystania z mediów). Ponadto rozwinięto formy indywidualizacji nauczania dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, edukacji zdrowotnej, ekologicznej, patriotycznej, zastosowania metody projektu. Pojawił się wolontariat szkolny, służący przygotowaniu i zachęcaniu uczniów do działań na rzecz środowiska.

Pominięto sformułowanie iż „szkoła podejmuje odpowiednie kroki w celu zapobiegania wszelkiej dyskryminacji”.

Zdjęcie: Uczniowie szkół powszechnych z Pińska podczas wycieczki do Krakowa
Grupa uczniów w strojach regionalnych z wychowawcami na dachu Pałacu Prasy. Rok 1935.
Źródlo: nac.gov.pl