"Jak cię widzą tak cię piszą"

Przypomina mi się jak zaczynałam pracę. Były to co prawda zamierzchłe czasy, ale doskonale pamiętam swoich pierwszych przełożonych. Dyrekcję widywaliśmy rzadko. Nie było potrzeby aby często zaglądała do naszego działu. Mieliśmy kierownika. Znacznie później, jak przybyło zadań i firma się rozrosła, nastał też dyrektor działu.

Kierownik, starszy Pan, bardzo ułożony, kulturalny, grzeczny i bardzo pomocny tak dla klientów jak i dla pracowników. Pamiętam pierwsze spotkanie, gdy po obronie pracy dyplomowej, jeszcze bez dyplomu, poszłam zapytać o pracę. Wypytał co i kiedy kończyłam, dlaczego jestem zainteresowana pracą akurat w takiej firmie i czy zdaje sobie sprawę ze specyfiki pracy w takim zakładzie. Po około godzinnej rozmowie uzyskałam obietnicę zatrudnienia, ale do dziś pamiętam jego słowa "Proszę teraz odpocząć i zrobić sobie ostatnie wakacje, bo jak ty dziecko zaczniesz ten kierat to już nie będzie czasu na odpoczynki, proszę przyjść do pracy 1 września".

Więc zrobiłam sobie wakacje, ale w międzyczasie około połowy sierpnia pobiegłam dopytać czy oferta jest nadal aktualna. Pan zdziwiony, gdy mnie zobaczył ze smiechem zapytał "czy to już 1 września"? Ja nie, że tylko chciałam się upewnić. "No to do zobaczenia 1 września". Pierwszego zgłosiłam się do pracy, czekała na mnie umowa i rozmowa z bezpośrednim kierownikiem. Nie powiem, przyjęto mnie przyjaźnie, ale co istotne, na tej pierwszej rozmowie wprowadzającej, oprócz zapoznania z zakresem obowiązków, pouczono mnie o zasadach panujących w firmie, jak i sposobie zachowania i ubierania się do pracy.
Tak więc moi mili usłydzałam, że ma być czysto, w miarę możliwości z elegancką skromnością, nie wyzywająco i nie nachalnie. Makijaż stonowany, obuwie odpowiednie. Ubiór ma dopełniać prezentacji pracownika i firmy. Pracownik nie może sprawiać wrażenia flejtucha, brudasa, podfruwajki czy nie daj Panie kogoś jeszcze innego.

Może być tak, zdaniem klienta, że jeśli nie potrafisz się ubrać i zachować stosownie do sytuacji, wymogów, zwyczajów środowiska, w którym pracujesz, to czy potrafisz i czy aby jesteś odpowiednią osobą do właściwego załatwienia jego sprawy? Pracujemy wspólnie, dbamy o wzajemne relacje, bo opinia o jednym z nas jest opinią o całym zespole.
Coś w tym jest, bo tu przychodzi mi na myśl pewna osoba pochylająca się z rozwianą grzywą nad garem jedzenia. Nie przeczę włos ładny, ale chyba nie chciała bym zjeść potrawy z tego gara.

Dlatego też jestem za stosowniem się do dress codu. Stosowny ubiór i zachowanie do miejsca, czasu i sytuacji.

Często w urzędach widzę młode, zgrabne panienki w mini, ledwie przykrywające pośladki. Jak się przychyli, choćby do szafy np. po papiery, widać majtki. Dobrze, że je ma, bo jak by nie, to porno kino za darmo! Bluzeczka krótka, obcisła, biust wylewający się przy pochylaniu. Nie każdemu odpowiada oglądanie, pomijając fakt, że może to prowadzić do krępujących sytuacji. Na głowie czasem czupiradło, że człowiek szuka ust, bo słyszy głos a nie bardzo widzi skąd się wydobywa. Pominę dość często spotykany nietakt, że w trakcie rozmowy jeszcze żuje gumę! Co dla mnie jest szczytem chamstwa!

I jeszcze jedna sprawa. Rozumiem, że zgrabne nogi, że ładniej wyglądają w bucie na szpilce, ale... Znaczna część miejsc pracy ma podłogi wyłożone kafelkami. Wyobraźmy sobie jak się czują, już nie mówiąc o klientach, ale i współpracownicy wysłuchujący walenia obcasów o płytki – jakby podkute szkapy pędziły po bruku – i tak przez osiem godzin!

Jestem za ciągłym uświadamianiem ludzi, bez względu na wiek i pozycję społeczną czy zawodową, nie tylko co do znajomości norm i zasad społecznych ale i ich stosowania, bez uszczerbku dla własnej wartości.

Choć zmieniły się czasy i ludzie, firmy, przełożeni i współpracownicy, do dziś pamiętam rady i wskazówki jakie otrzymałam na początku. Stosuję je adekwatnie do sytuacji. Gonitwa za więcej, lepiej, wyżej, nie powinna przesłaniać człowieka w człowieku, jak i tego, że oprócz "mnie", są jeszcze inni.