Niewolnictwo w Afryce Południowej Część 2 / Chata Niewolników - Instytucja niewolnictwa w kontekście kolonialnym.

W Vergelegen Willem Adriaan van der Stel miał ponad 200 niewolników - prawdopodobnie 300 - w rękach prywatnych i na terenie przylądka. Zbudował swoje ogromne niewolnicze gospodarstwo z wypraw niewolniczych, z przeplywajacych statków i lokalnego rynku. Wielkie gospodarstwa niewolnicze, takie jak to, były wyjątkiem na Przylądku: tylko chata niewolników Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w Cape Town przekroczyła rozmiar Vergelegen.

Archeolodzy odkryli trzy z czterech budynków gospodarczych otaczających ośmiokątne ogrodzenie, a mianowicie chata niewolników, młyn i piwnicę z winami. Odkryli także, że przebudowa nastąpiła w drugiej połowie XVIII wieku, zanim ostatecznie zburzono budynki. Głównym celem projektu było zbadanie instytucji niewolnictwa w kontekście kolonialnym, dlatego te ustalenia miały szczególne znaczenie. Po długich naradach postanowiono zakopac miejsce wykopalisk archeologicznych w celu ich lepszego zachowania. Anglo Amerykan kontynuowało dostarczanie informacji opinii publicznej za pomocą pokazów i modelu chaty niewolników.

Brak jest zapisów dotyczących warunków życia w chacie niewolników w Vergelegen. To, do czego użyto partycjonowanych obszarów w fundamentach, lezy tylko w sferze domyślów. Oprócz niewolników, w chacie zakwaterowani byli inni robotnicy rolni, w tym robotnicy europejscy. Niewiele więcej niż jedna dziesiąta niewolników była kobietami; chociaż trzymano ich z daleka od mężczyzn, dzieci rodziły się w niewoli i trzeba było o nie dbać. Pomimo wielkości chaty, trudno było spać 200 osobom bez zajmowania miejsca na poddaszu.

Chata niewolników Kompanii była czworokątna i stała między kościołem a ogrodem. Zbudowana w 1679 roku był trzecim domostwem niewolników na Przylądku. Ten dwukondygnacyjny pozbawiony okien i ciemny budynek mógł pomieścić do 1000 niewolników. Kompania uzupełniła swoje gospodarstwa niewolnicze, wysyłając niewolnicze ekspedycje na Madagaskar w ciągu XVIII wieku. Budynek jest teraz muzeum niewolników Iziko.

Chata niewolników mierzyła 122 x 38 stóp przylądkowych (38,4 x 12,0 m). Miała 11 par filarów z pasującymi do nich poprzeczkami podtrzymującymi dach. Istniała centralna nawa, w której znajdowały się dwa paleniska wyłożone gliną. Zbudowana, aby pomieścić setki niewolników van der Stela, stała sie w połowie pusta, ponieważ z czasem przechowywano coraz mniej niewolników. Została zburzona, zanim niewolnictwo dobiegło końca na Przylądku w 1838 roku.

Willem Adriaan usprawiedliwiał trzymanie swoich najlepszych niewolników we własnym domu z powodu brudu i smrodu panującego w chacie. Daje to wyobrażenie o tym, jak bardzo brakowało dobrych warunków sanitarnych i jak tłoczno musiało tam byc. Jednakże warunki w Vergelegen i tak musiały być lepsze niż gdziekolwiek indziej. Willem Adriaan został oskarżony o udzielanie schronienia niewolnikom, którzy uciekli z sąsiednich farm. Zapewniał szkolnictwo dla dzieci w chacie niewolników i ochrzcił co najmniej 12, co oznaczało, że nie można ich było ponownie sprzedać. Także wyzwolił (uwolnił) innych.

Ze względu na znaczenie chaty niewolniczej w Vergelegen w 2004 roku Anglo American zleciło Peterowi Laponderowi stworzenie jej modelu. Model miał być oparty na odkryciach archeologicznych z lat 90 oraz przedstawiać okres Willema Adriaana van der Stel z 1700-1708.

Chociaż podczas wykopalisk odkryto fundamenty, to struktura chaty niewolniczej ponad powierzchnią pozostawała w sferze domysłów. Dla modelarza oznaczało to połączenie współczesnych obrazów budynku z rysunkami architektonicznymi hallehuisen w Holandii. Konsultacje u lokalnych ekspertów w zakresie architektury wernakularnej i zwiedzanie zabytków.

Po wystawieniu różnych koncepcji na próbę, twórca modelu przystąpił do odtworzenia chaty. W wykończeniu, próbował dać poczucie autentyczności opartej na badaniach. Loża musiała wyglądać na w użyciu, z brudnymi ścianami, aby zaakcentować nędzne warunki niewolników. Podłogi były z nierównej gliny pokryte sadzą z otwartych palenisk przenikających wszędzie.

Ilustracje w korte deductie i contra deductie dostarczyły cennych detali architektonicznych i różnych perspektyw chaty niewolników w Vergelegen. Ponieważ publikacje były wyraźnie stronnicze, na pierwszy plan wysunęły się rozbieżności. Z tych dwóch przypadków contra deductie jest uważana za wersję bardziej niezawodną, ale zawiera pewne zagadkowe cechy.

Nietypowa szerokość dużego dachu była problematyczna. Po bliższym przyjrzeniu się contra deductie, większość budynków w Vergelegen zdaje się mieć czterospadowe dachy mansardowe. Pozwoliło to na uzyskanie szerokiej rozpiętości dachu w wymaganym 45° odstępie dla strzechy i dach został odpowiednio zrekonstruowany.

Kluczową kwestią był materiał budowlany chaty. W Europie hallehuisen były zbudowane głównie z drewna, ale na Przylądku - z niedoborem drewna - używano kamienia, cegły i zaprawy. Solidne kamienne pomosty w fundamentach niewolniczej chaty wskazują na użycie filarów murowanych do podpierania dachu.

Grób niewolnicy z końca XVIII wieku został odkryty w podłodze chaty. Wydaje się, że miała specjalny status, był to jedyny taki odnaleźiony grób. Naukowcy byli w stanie ustalić, że szkielet należał do kobiety w wieku ok 50 lat, która przez długi czas siedziała w "kuckach", prawdopodobnie gotując przy niskich paleniskach. Testy izotopowe jej kości ujawniły zmianę diety z nasion tropikalnych jako dziecko na pszenicę, ryż i ryby jako dorosły. Było to zgodne z ruchem niewolników z tropików do umiarkowanego klimatu Przylądka.

Dla członków personelu, którzy mieszkali w tym regionie od pokoleń, niewolnica, pieszczotliwie zwana "Flora" oferowała namacalny związek z przeszłością. Byli konsultowani, zanim jej szczątki zostały usunięte oraz wzięli udział w małej ceremonii, aby dokonać jej ponownego pochówku po przeprowadzeniu naukowych testów.

Wykopaliska w Vergelegen zbiegły się z rosnącym zainteresowaniem historią niewolników na przylądku. Zainspirowane pracami wybitnych historyków, społeczności zaczęły śledzić rodzinne związki z niewolnikami. Ebrahim Rhoda, który napisał opowieść o muzułmanach na Strandzie, opowiedział historię Evy, niewolnicy urodzonej w 1811 roku. W wieku 15 lat Eva została sprzedana Morkelsowi w Onverwatcht. Tam poznała innego niewolnika Abrahama i miała z nim trójkę dzieci. Dzięki emancypacji udało im się wziąc ślub i przenieść się do Wesley Mission Station w Somerset West, aby rozpocząć nowe zycie. Przyjęli nazwisko Rhoda i mają chrześcijańskich i muzułmańskich potomków w okolicy.

Pochodzenie nazwisk niewolników Willema Adriaans van der Stel są upamiętnione na suficie chaty niewolników. Mimo, że w chwili sprzedazy otrzymywali imiona europejskie, niewolnicy nadal byli znani ze swojego kraju pochodzenia. Większość niewolników pochodziła ze Wschodnich Indii, a ich różnorodne kultury, języki i religie sprawiły, że przylądek stał się jednym z najbardziej kosmopolitycznych społeczeństw niewolniczych na świecie.