အေျခခံစိတ္ေလး..ေမြးၾကမယ္

လြန္ခဲ႔ေသာ ၄ႏွစ္က၊ဆရာေတာ္တပါးရဲ႕ေတာင္းဆိုမႉ႔ေၾကာင့္၊ေႏြရာသီဓမၼစကူးလ္သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ၊စကားေျပာေပးဖို႔ေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္၊သြားေျပာေပးရတယ္။အဲလိုေရးလိုက္လို႔...၊က်မကိုသိပ္ပီး၊အထင္ႀကီးမသြားၾကနဲ႔ဦးေနာ္....။တကယ္ဆိုရင္၊က်မက..ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ေနာက္တခုက၊က်မရဲ႕ပင္ကိုယ္စိတိက၊က်မကိုအျခားသူေတြက၊အထင္ႀကီးခံမႉ႔ကို၊မခံယူျခင္ဘူး။ေႏြးေထြးမႉ႔နဲ႔ရင္းႏွီးမႉကိုဘဲ
လိုျခင္တာေလ။
သင္တန္းသားက၊၈၀၀ေက်ာ္ေလာက္႐ွိမယ္။၇တန္းကေန၁၀တန္းကေလးေတြျဖစ္တယ္။စကားေျပာတယ္ဆိုတာကလဲ...၊အေျခအေနရယ္၊အခ်ိန္အခါရယ္ၾကည့္ရေသးတာေလ။ကိုယ္ေျပာတဲ႔စကားကို၊သူတို႔နားလည္ပါ့မလား၊လက္ခံပါ့မလားေပါ့....။လက္ခံႏိူင္တဲ့အေနအထားေရာ..႐ွိရဲ႕လား..။ဒီေတာ့ကား.....။
က်မကိုယ္က်မ..အရင္ဆုံးမိတ္ဆက္ပီး၊ကေလးေတြကို၊ေမးခြန္းတခုေမးလိုက္တယ္။
"ဗုဒၶ"ဆိုတာဘာလဲ၊ဘာျဖစ္လို႔ကိုးကြယ္တာလဲ"ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ေျဖပုံေလးက.....။
ဗုဒၶဆိုတာ၊သစၥာေလးပါးကိုသိျမင္သူ၊ေလာကီမွလြတ္ေျမာက္မႉ႔ကိုေပးစြမ္းႏိူင္လို႔၊ယုံၾကည္ကိုးကြယ္တာ....တဲ့။က်မက..ကေလးေတြအရမ္းေတာ္လိုက္တာ၊အရမ္းမွန္တာဘဲလို႔...။ဒါေပမဲ့....ဒီလိုအသိေတြက၊ကေလးတို႔နဲ႔အရမ္းေဝးလြန္းတယ္လို႔..ေျပာလိုက္ေတာ့..၊
အားလုံးကအ့ံအားသင့္သြားသလို၊ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ႔လူႀကီးေတြေရာ၊ဘုန္းႀကီးေတြေရာ..၊"ဘာပါလိမ့္ဆိုတဲ႔၊သိျခင္စိတ္ေတြက၊
ေပၚလြင္ေနတာကို၊က်မကသိလိုက္တယ္။
က်မေျပာျခင္တာက..၊ကေလးေတြ..ေက်ာင္းအပ္ပီး၊စာသင္တယ္ဆိုရင္၊ဘာကိုအရင္ဆုံးသင္ရတာလဲ?...။
"ဝ"ကေလးဝုိင္းဝိုင္းေရးတတ္ဖို႔၊အရင္ဆုံးသင္ရတာမဟုတ္ဖူးလား...။အေျခခံ..ဝလုံးကိုမွ၊
လွပေအာင္၊ေသသပ္ေအာင္၊မေရးတတ္ဘဲနဲ႔....၊စာတေၾကာင္း၊စာတပုဒ္ကိုေရးဖို႔ဆိုတာ၊ျဖစ္ႏိူင္ပါ့မလား။
ဒီလိုဘဲ...လူတေယာက္ရဲ႕အေျခခံစိတ္ျဖစ္တဲ့....၊
"ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္"ကို၊အရင္ဆုံးေမြးျမဴ ဖို႔၊တည္ေဆာက္ဖို႔ကို၊ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က၊သားေတာ္ရာဟုလာကို...."ခ်စ္သားရာဟုလာ...သင္ကသူတပါးကိုဆဲမည္ဆိုလ်င္၊အဲဒီအဆဲစကားေတြကိုယ့္ကို၊အရင္ဆုံးဆဲၾကည့္ပါ၊သင္ခံႏိူင္သလား"တဲ့။မခံႏိူင္ပါလို႔..၊
ရာဟုလာက၊ျပန္ေျဖတယ္။ဒီေတာ့...ဘုရား႐ွင္က၊
"ေကာင္းပီခ်စ္သား....၊သင္ေတာင္မွမခံႏိူင္လ်င္၊သူတပါးကလဲခံႏိူင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီေတာ့..ဘာဘဲေျပာေျပာ၊ဘာဘဲလုပ္လုပ္၊ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔စဥ္းစားဖို႔၊လုပ္ဖို႔ကို..အရင္ဦးဆုံး၊ဆုံးမေတာ္မူတာက၊ကိုယ္ခ်င္းစာတရားပါ။
အနိစၥေတြ၊ဒုကၡေတြ၊အနတၱေတြ၊ျဖစ္ပ်က္သေဘာေတြ၊အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဴးဆိုတဲ႔၊ဆက္စပ္မႉ႔နိယာမတရားေတြကို
အရင္ဆုံးမေဟာဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က၊လူပုဂၢဴိလ္တေယာက္ကိုတရားေဟာေတာ့မယ္ဆိုရင္...၊
ထိုပုဂၢဴိလ္ရဲ႕ပါရမီအႏုအရင္႔၊ကၽြတ္ထိုက္..မကၽြတ္ထိုက္၊
ကၽြတ္ခ်ိန္ေရာက္မေရာက္ကို၊ဥာဏ္ေတာ္နဲ႔သုံးသပ္ဆင္ျခင္ပီးမွ၊ေဟာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရား႐ွင္ရဲ႕တရားေတာ္ေတြမွာ....၊လုပ္ရမဲ့အရာနဲ႔မလုပ္အပ္ေသာအရာကိုခြဲျခားထားတယ္။
လုပ္ရမဲ့အရာကိုလုပ္ရင္...ဒီလိုေကာင္းက်ိဴး။
မလုပ္အပ္ေသာအရာကိုလုပ္ရင္...ဒီလိုဆိုးက်ိဴးဆိုပီး၊ခြဲျခားျပထားတယ္။ဒါေတြကိုလုပ္သင့္တယ္၊လုပ္အပ္တယ္လို႔ဘဲ၊အၾကံျပဳတာ။"လုပ္ရမယ္"ဆိုတဲ့..အမိန္႔မထုတ္ဘူး။
ဒါကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ျဖစ္တာက၊ကိုယ့္အသိဥာဏ္ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
အသိဥာဏ္ကိုဖြင့္ေပးေသာ၊အဆင့္ျမင့္ေသာ၊အသုံးခ်ပညာ
ျဖစ္တယ္။
လူတိုင္းမွာကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ကိုယ္စီ႐ွိၾကပါတယ္။ဒါေတြ
ပြင့္လန္းဖို႔ရာ၊အေျခခံေကာင္းရမယ္၊။အဲဒီအေျခခံဆိုတာ..
တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ဆိုေသာ..အင္မတန္မွႏူးည့ံတဲ့၊သိမ္ေမြ႔တဲ့၊ျမင့္ျမတ္တဲ့...စိတ္ထားေလးတခုပါဘဲ။

စာႂကြင္း=က်မသိသေလာက္ဆက္ေရးပါမည္။စာဖတ္သူမ်ား၊အသိတခုရေစျခင္သလို၊က်မရဲ႕စာမွာ၊မွားကြက္ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္ေလးမ်ား႐ွိရင္လဲ၊ေထာက္ျပပီး၊အၾကံေပးပါ။စာေပနဲ႔ပတ္သက္ပီး..ေႏြးေထြးမႉ႔
သေကၤတေလးမ်ားျပေပးၾကပါ။

ရီရီေဆြ
မုံရြာ