ေက်ာင္းသားဘဝသို႔ ဆန္းစစ္ျခင္း

ယခုအခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ေနေသးေသာ က်ြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းသက္သည္ က်ြန္ေတာ့္အသက္ႏွင့္ သိပ္မကြာ။ က်ြန္ေတာ့္ ဘဝ၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့ဘဝ၏ အမွတ္တရ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာရခဲ့သည္က အေတာ္မ်ားမည္ထင္ပါသည္။အခုထိ မွတ္မိေနတာမ်ားက အလယ္တန္းလို အထက္တန္းလို ကေလးဘဝက အမွတ္တရမ်ားေတာ့ မဟုတ္။ငယ္ငယ္က စာဂ်ပိုးေယာင္ေယာင္ လူလိမၼာေယာင္ေယာင္ ေနခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ႔အတြက္ အမွတ္တရရယ္လို႔ ေျပာစရာက ေထြေထြထူးထူးမရွိ။ အတန္းေရွ႕ထိုင္ထထြက္လုပ္ရာက ေဘာင္းဘီဖင္ကြဲသြားတာရယ္ အစသန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို စိတ္တိုၿပီး ဖက္လုံးရာက ဆရာမအရိုက္ခံရတာကိုသာ တခါတေလ အမွတ္ရမိသည္။

ကေလးမွာတကၠသိုလ္ စတက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး အေပ်ာ္ခရီးသြားတာတို႔၊ ဘုရားပြဲ သြားတာတို႔ ၊ ျမစ္သာျမစ္ထဲ ေရသြားကူးတာတို႔၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ညေနပိုင္း ထမင္းစားၿပီး ေလညႇင္းခံ ထြက္ၾကတာတို႔ ေလာက္သာ သတိရမိေနသည္။

အမိတကၠသိုလ္ကေန အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ဆီသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သင္ၾကားရျခင္းသည္ က်ေတာ႔ေက်ာင္းသားဘဝ အမွတ္တရမ်ားကို ျဖစ္ေပၚလာေစခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လာရမည္ထင္၏။တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့အရပ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က စာေတာ္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွာ မပါခဲ့။ငယ္ငယ္က လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေဖာ္ရေသးေသာ က်ြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ လိမၼာခ်င္ေယာင္ပင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့။ေဘးအိမ္က အေမႀကီးတေယာက္ သူ႔ေျမးကိုေဝဖန္သလို ငါ့ေျမးက မိုက္ေတာ့မမိုက္ရွာပါဘူး လိမ္လည္းမလိမၼာဘူး ဆိုသလို ျဖစ္ေနသည္။ေက်ာင္းသားဆိုးထဲမွာမပါခဲ့သလို ဆရာမမ်ားအခ်စ္ေတာ္ စာဂ်ပိုးလည္း မဟုတ္ခဲ့။ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ခဲ့တာကလြဲရင္ အေထြအထူး အမွတ္ရစရာ ဘာမွမရွိ။ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္သည့္တိုင္ ေကာင္မေလးလည္းမရခဲ့။တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ဘဲ ကုန္ဆုံးသြားရမလို ျဖစ္ေနသည္။

သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာက က်ြန္ေတာ႔ကို ေနာက္တႀကိမ္အခြင့္အေရး ေပးခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ကံထၿပီး တိုက္ဆိုင္ျခင္း မ်ားစြာနဲ႔ ေနာက္တဆင့္ဆက္တက္ခြင့္ရတဲ့အထဲ က်ြန္ေတာ္ပါခဲ့သည္။ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေပ်ာ္မိတယ္။ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ မ်က္ႏွာရသည့္အျပင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ သုံးႏွစ္ခန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားကဲခြင့္ရမည္မဟုတ္ပါလား။ထို႔အျပင္ အထက္ျမန္မာတျပည္လုံးမွ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ခြင့္ရ ေက်ာင္းသားအားလုံး တေနရာထဲမွာ တက္ရမည္ျဖစ္သည္။သေဘာကေတာ့ ရွမ္းမေလးမ်ား ကယားမေလးမ်ား ခ်င္းမေလးမ်ားလည္း လာၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ အၿမီးထြက္ခ်င္ေနပါလ်က္နဲ႔ ဒီအ႐ြယ္ထိ ေပါက္ခြင့္မရေသးေသာ က်ြန္ေတာ႔ကို အထူးဆြဲေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဆိုရလွ်င္ က်ြန္ေတာ႔အတြက္ အၿမီးေပါက္ခြင့္ရဖို႔ ေနာက္ဆုံးႀကိဳးစားခြင့္ပင္မဟုတ္လား ။ဤအခြင့္အေရးကိုေတာ့ လက္လြတ္ခံ၍ေတာ့မျဖစ္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အေဖ့ကို ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ စည္းရုံးေရးဆင္းသည္။နဂိုကတည္းက ပညာတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အေဖ့ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မစည္း႐ုံးလိုက္ရ။လိမ္လိမ္မာမာေနပါမည္ ဆိုရုံနဲ႔ပင္ အားလုံးအဆင္ေျပသြားပါတယ္။

တကယ္တမ္းေက်ာင္းတက္လာရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘဝက ထင္သေလာက္ သိပ္မဟုတ္လွေသး။ရည္စားမထားတတ္ေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလ်ွာက္သြားရံုသာ။ သတိရစရာဆိုလို႔ ဘုရားသြား၊ ေတာင္တက္ေလာက္သာ အမွတ္ရစရာေတြျဖစ္လာမယ္ထင္ပါတယ္။မၾကာခဏဆိုသလိုေတာင္တက္ရတာေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ တစ္စတစ္စသတိရလာတတ္တယ္လို႔ အကိုေတြ ေျပာဖူးတာေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ေထြေထြထူးထူး မွတ္မွတ္ရရ မရိွရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။ လူငယ္ဘဝဆိုေတာ့လည္း ျဖတ္သန္းရမယ့္ ကာလေတြက မ်ားသားဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တတ္ေအာင္ေနၾကရမယ္ မဟုတ္လား။ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဆိုးတူ ေကာင္းဖက္ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိသလို မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရတဲ့ steemit ကအကိုအမေတြကိုလည္း သိပ္ခင္မိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ gpမွာ chatရင္ ေပ်ာ္မိတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခ်ိန္ ဟာသေတြဖတ္ရတဲ့အခါ စိတ္သက္သာရာ ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ ယခု လက္ရိွ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတက္လိုက္၊စာဖတ္လိုက္၊ steemitလုပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ဘဝေလးဟာ လူတိုင္းအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုး အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အမွတ္တရေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေန႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။

@tamuthar