မႏူဟာ မင္းတရားဆိုသည္မွာ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ခဲ႕
ေသာ အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ေပါ ္ထြန္းခဲ႕ေသာ ဘုရင္တစ္ပါး
ျဖစ္ေလသည္။
မႏူဟာ မင္းတရားႀကီးသည္ အေႀကာင္းေျပာလ်ွင္မပါမျဖစ္ သုဝဏၰဘူမိ သထံုျပည္အေႀကာင္း ပါရေပေတာ့မည္။သထံုျပည္သည္ ပထဝီအေနထားအရ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ ၊ ကာရန္ေနေသာ ေတာင္တန္းမ်ား ၊ ခိုင္မာေသာ ခံတပ္မ်ားႏွင့္ သာသနာေရာင္ထြန္းေျပာင္ျပီး သူ႔ေခတ္သူခါက စည္ပင္သာယာေသာ ၊ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။သထံုျပည္သည္ စစ္ေရးအရပဲႀကည့္ႀကည့္ စီးပြားေရးအရပဲႀကည့္ႀကည့္ ဘာသာေရးအရပဲႀကည့္ႀကည့္ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုေနေတာ့ ဘုရင္ႀကီး မႏူဟာ မာန္တက္ခ်င္စရာ…
မႏူဟာ ဘုရင္ႀကီးသည္လည္း ပုထုဇဥ္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့ သူ၏ထိုင္ခံုေလး ျမဲခ်င္ေပမည္။ထို႔ေႀကာင့္ အရာရာကို စည္ရံုးေရးျဖင့္မသြားဘဲ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ျဖင့္ စိတ္ရွိသမ်ွ အလိုရွိသလို ျပဳမႈေလသည္။ဗ်တ္ဝိႏွင့္ဗ်တၲ အျဖစ္ကိုပဲ ႀကည့္ပါအံုး။ေရေမ်ာကမ္းတင္ကုလားညီကို ႏွစ္ေယာက္ကို သနားသျဖင့္ မင္းဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားမွ ေက်ာင္းတြင္ ေမြးထားျပီး ပညာမ်ားသင္ႀကားေပးသည္။သူတို႔ညီကို ႏွစ္ေယာက္၏ကံသည္ ေကာငး္ျခင္၍လား ဆိုးျခင္လို႔လားမသိ,တစ္ရက္တြင္ ဆရာေတာ္မွ ထူးျခားရွားပါးေသာ ေဆးျမစ္တစ္ခုကိုေတြ႕သည္။ထိုေဆးျမစ္၏အစြမ္းသည္ ဆင္ေျပာင္ဆယ္စီးအားကိုေဆာင္သည္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားႏိုင္စြမ္းရွိသည္ အသက္ရွည္သည္ ဟုက်မ္းဂန္မ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ဆရာေတာ္ ေသခ်ာစစ္ေဆးျပီးေရေမ်ာကမ္းတင္ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေဆးျမစ္တူးခိုင္းသည္။ထိုမ်ွမကေသး ေဆးျမစ္၏အစြမ္းကိုလည္း ဆရာေတာ့မွ ကုလားႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာမိသည္။ဘုန္းႀကီးခ်စ္ေတာ္ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း သူတို႔ စားရမည္အထင္ျဖင့္ အားက်ိဳးမာန္တက္ တူးေလသည္ သို႕ေသာ္ ေဆးျမစ္ရလာ၍ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ျမင္ခြင့္ မရေတာ့ေပ။ဆရာေတာ္မွ ဖြတ္ထားေလေတာ့သည္။
တစ္ရက္ ဆရာေတာ္ နန္းေတာ္သို႔ ဆြမ္းစားႀကြေလသည္။ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးပင္။အခြင့္အေရးကို အမိရအသံုးခ်သည္။ေဆးျမစ္ကို တစ္ေက်ာင္းလံုး ေျမလွန္ရွာသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘုရားဆင္းတု အန္ဝွက္ထဲမွ ေတြ႕ေလသည္။ေဆးျမစ္ကို ေက်ာက္ျပင္တြင္ေသြးသည္။ေသြးသည္မွ ဘာမွမက်န္ေအာင္ကိုေသြးသည္။ထို႔ေနာက္ ညီကိုႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ခြဲျပီးေသာက္လိုက္ေလသည္။ေဆးစြမ္းျပေလျပီ။ခႏၶာကိုယ္သည္ ေပါ့ပါးလာသည္။ လူလည္းအျငိမ္ေန၍မရေတာ့ ထို႔ေႀကာင့္ ေက်ာင္းေပါ ္မွ ပစၥည္းမ်ားေအာက္သို႔ခ်သည္ အျခားေနရာမွ ပစၥည္းမ်ားလည္း ေနရာေရႊ႕သည္ ဒါလည္းဂဏွာကမျငိမ္ေသး ေရႊ႕စရာလည္းကုန္ျပီ။ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရေတာ့တဲ႕အဆံုး ေက်ာင္းအျပင္မွ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခ်ပ္ကို ညီကိုႏွစ္ေယာက္မျပီး ေက်ာင္းေပါက္ဝနားေရႊ႕လိုက္သည္။ထိုသို႔ ေရႊ႕လိုက္မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။
ဆရာေတာ္ နန္းေတာ္မွ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ အေျခေနပ်က္ေနေသာ ေက်ာင္းကိုႀကည့္၍ အျဖစ္ပ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားေလသည္။ကံေကာင္း၍ရေသာ ေဆးျမစ္ေလး ေရေမ်ာကမ္းတင္ ကုလားႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်က္မိသြားေလျပီ ႏွေမ်ွာေနရံုျဖင့္လည္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ တရားႏွင့္သာေျဖရေပေတာ့မည္။ေႀသာ္ အနိစၥ မျမဲပါတကား။ေရေမ်ာကမ္းတင္ ကပၸိယ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္လာသည္။လူစြမ္းေတာ့ စမ္းလိုသူမ်ားေပါလာသည္။ခ်စ္လိုသူမ်ားေပါလားသည္။ဘယ္လိုပင္စမ္းသက္ပါေစ ကုလားေလးတို႔ အသာရျမဲ။သိလို၍စမ္းသက္က်ေသာ္လည္း အရံႈးႏွင့္ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ လူ႕သဘာဝအရ မနာလို မရႈ႕စိမ့္ ျဖစ္လာသည္။ပိုဆိုးလာသည္မွာ အႀကီးေကာင္"ဗ်တ္ဝိ"ေႀကာင့္ျဖစ္သည္။သူသည္ အေခ်ာအလွ ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ လူပ်ိဳတို႔ အသည္းစြဲ မအိုဇာႏွင့္ ရည္ငံေနသည္။တရြာသား ေရေမ်ာကမ္းတင္က ကိုယ့္ရပ္ရြာက အဖူးအညြန္႔ေလးကို ဆြတ္ခူးေလေတာ့ ကိုကိုကာလာသားမ်ား မေက်နပ္ခ်က္က အထြဋ္ထိပ္ ေရာက္ေလျပီ။ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္ျပိဳသတ္ပုတ္ရန္ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ဤေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဆိုသလို ဘုရင့္ထံသြားျပီး ထီးနန္းအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိသူေတြပါဆိုျပီး ေလ်ွာက္ထားလိုက္လ်ွင္ ဗ်တ္ဝိ ႏွင့္ ဗ်တၲလည္းေသ မအိုဇာကိုလည္း ျပန္ျပီးပိုးပန္း၍ရ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ႕ အႀကံပါလဲ။(ေႀသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြက ဟိုးေရွးတည္းက မစားရတဲ႕အမဲ သဲႏွင့္ပတ္ခဲ႕တာကို။ အခုခတ္မွာ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအေမြေတြ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ဆိုးေမြေတာ့ က်န္ေနတုန္းပါပဲ)
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သူကလည္း လူစြမ္းေကာင္းဆိုလ်ွင္ ေမြးမည္မႀကံ သူ႕ထီးနန္းအတြက္ ခလုတ္ဆူးေျငာင့္ ဆိုျပီး ဖမ္းေစသည္။အႀကီးျဖစ္သူ ဗ်တ္ဝိ မွာရည္းစားျဖစ္သူ မအိုဇာ အိမ္တြင္ မအိုဇာ ကိုအေႀကာင္းျပဳ၍ အဖမ္းခံခဲ႕ရသည္။အငယ္ျဖစ္သူ ဗ်တၱမွာ ပုဂံျပည္သို႔ ထြက္ေျပးလႊတ္ေျမာက္သြားသည္။အဖမ္းခံရေသာ ဗ်တ္ဝိမွာ အသတ္ခံခဲ႕ရသည္။ဗ်တ္ဝိကို သတ္ေသာအခ်ိန္သည္ ပုဂံမင္းေနျပည္ႏွင့္ မသင့္မတင့္ ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ပုဂံမင္းေနျပည္ေတာ္သည္ ဘုရင္အေနာ္ရထာ နန္းတက္လာေသာ အခ်ိန္မွ စ၍ အေျပာင္းလဲမ်ား ျဖစ္လာသည္။ပထမဆံုး အေျပာင္းလဲမွာ အဘက္ဘက္မွ ယိုယြင္းေနေသာ ပုဂံျပည္ကို ျပန္လည္တည္ေထာင္ရန္ ေတာ္ေသာ စြမ္းေသာ ေကာင္းေသာ သူမ်ားကို စတင္စုေဆာင္းသည္။က်န္စစ္သား ငေထြရု ငလံုးလဖယ္ ေညာင္ဦးဖီ စေသာ သူရဲေကာင္း မ်ားရလာသည္။ေနာက္အေျပာင္းလဲ တစ္ခုမွာ အရွင္အရဟံမေထရ္ျမတ္၏ သြန္သင္ဆံုးမ လမ္းျပမႈျဖင့္ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးသည္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာသည္။သူ၏နန္းတြင္းမွသူမ်ားသည္လည္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာသည္။သို႔ေသာ္ ပုဂံတြင္ အရည္းႀကီး သာသနာထြန္းကားခဲ႕သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ ရွိေနျပီ။ျပည္သူတို႔မွာလည္း အရည္းႀကီးရဟန္းတု မ်ား၏ အင္း အိုင္ လက္ဖြဲ႕ ေပးျခင္း,ေရွ႕ျဖစ္ ေနာက္ျဖစ္ ေဟာေျပာျခင္း တို႔ျဖင့္ စည္းရံႈးမႈ အျပင္ အရည္းႀကီးတို႔၏ ဓားေရးထက္မႈတို႔ေႀကာင့္ အရိုးထဲ အသားထဲထိ အရည္းႀကီးသားသနာ စြဲေနသည္။
ထိုအရည္းႀကီးသာသနာကို အေနာ္ရထာမင္းသည္ ရွင္အရဟံ ႏွင့္ စစ္သူႀကီးေလးဦး အကူညီျဖင့္ရွင္းလင္းခဲ႕သည္။ယခုအခါတြင္ ပုဂံျပည္သည္ သာသနာစတင္ထြန္းကားလာျပီ သို႔ေသာ္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားက ရွိေနဆဲပင္။ထိုအိုအပ္ခ်က္မွာ ပိဋကတ္ က်မ္းစာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ထို႔အတြက္ သထံုမင္းတရားထံ ခ်စ္ႀကည္ေရးလည္းျဖစ္ ပိဋကတ္လည္းရ အႀကံစည္ျဖင့္ လက္ေဆာင္ပဏာမ်ား ေပးပို႔ ပိဋကတ္ အလႈဳခံသံတမန္အဖြဲ႕ကို ေစလႊတ္ခဲ႕သည္။
မႏူဟာမင္းသည္ ပုဂံျပည္မွ ေစလႊတ္လိုက္ေသာ ပိဋကပ္အလႈဳခံ သံတမန္အဖြဲ႕ကို ပိဋကတ္မလႈဳလိုက္သည့္အျပင္ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ပဲ"အရည္းႀကီးသာသနာထြန္းကားခဲ႕ေသာ ပုဂံျပည္တြင္ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားမည္ဟု ငါမယံုႀကည္ ၊ သင္တို႔လို မိစၧာႏိုင္ငံႏွင့္ ပိဋကတ္ေတာ္သည္ တန္သေလာ ၊ ငါေသမွ ပိဋကတ္က်မ္းစားမ်ားရမည္"ဟူေသာစကားကို ေျပာဆိုျပီး နန္းေဆာင္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္။သံတမန္အဖြဲ႕လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ႕ေလသည္။အေနာ္ရထာမင္း၏ ပိဋကတ္ေတာ္ကို အခန္းနားျဖင့္ ႀကိဳဆိုမည့္ အစီစဥ္လည္း ဖ်က္ခဲ႕ရေလသည္။
အေနာ္ရထားမင္း စဥ္းစားရေလျပီ။ခ်စ္ႀကည္ေရး ေရႊလမ္းခင္းခဲ႕ေသာ္လည္း ကမ္းလက္ကို မႏူဟာ ဘုရင္ပုတ္ထုတ္ခဲ႕သည္။တစ္ရာ့တစ္ပါးေသာ မင္းႏိုင္ငံမ်ားႀကားတြင္ ပုဂံျပည္ ေစာ္ကားခံရေသာ သတင္းသည္ျပန္႕ႏွံ႕ေနေတာ့မည္။ရွက္ဖြယ္ျဖစ္ေလစြ။တစ္ဖက္ကလည္း ပိဋကတ္ေတာ္သည္ ပုဂံသာသနာအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနျပန္သည္။သ႔ိုေသာ္ စစ္လည္းမျဖစ္လို။စစ္ျဖစ္လ်င္ ျပည္သူမ်ားေျမစာပင္ျဖစ္ရေပေတာ့မည္ အေနာ္ရထာမလိုလား စဥ္းစားရခက္ပါဘိ။ထိုအခ်ိန္တြင္ သထံုျပည္မွ ဗ်တၱ ပုဂံျပည္သို႔ေရာက္လာသည္။ဗ်တၱသည္ သူသထံုျပည္မွ ထြက္ေျပးလာရေသာအေႀကာင္းကို အေနာ္ရထာမင္းထံ ေလ်ွာက္တင္သည္။ထို႔ေနာက္ သထံုျပည္ရွင္ မႏူဟာမင္း၏ စစ္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနပံုကို ထပ္မံေလ်ွာက္တင္သည္။ေႀသာ္မႏူဟာဘုရင္ေတာင္ စစ္အတြက္ျပင္ေနမွေတာ့ ပုဂံသည္လည္း စစ္တိုက္ရေပေတာ့မည္။စစ္သူႀကီး က်န္စစ္သားႏွင့္အဖြဲ႕ကို စစ္အတြက္ျပင္ဆင္ေစသည္။သို႔ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္လ်င္မတိုက္ခ်င္။ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သံတမန္ အဖြဲ႕ကို ထပ္၍ေစလႊတ္ဦးမည္ မရပါမွ စစ္ကိုတိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သံအဖြဲ႕ကို ဆင္ျဖဴေတာ္ ပဏာဆက္၍ သထံုသို႔ ထက္မံေစလႊတ္သည္။မႏူဟာ မင္းသည္ သံအဖြဲ႕ကို အေတြ႕ပင္မခံခဲ႔။ခက္ပါဘိ မႏူဟာရယ္။ဤသိုျဖင့္ ပုဂံႏွင့္ သထံု စစ္ျဖစ္ႀကသည္။ထိုစစ္ပြဲတြင္ ဗ်တၲသည္ ပုဂံဘက္မွ အသက္ေပး၍ တိုက္ခဲ႕သည္။အကယ္၍ မႏူဟာမင္းသည္ ဗ်တ္ဝိႏွင့္ ဗ်တၲ၏အသက္ကို ရန္မရွာခဲ႕ပါက ယခုလို စစ္ပြဲမ်ိဳးတြင္ သထံုအတြက္ အားတစ္ရပ္ျဖစ္မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။အခုေတာ့ ကိုယ့္အားက သူမ်ားအားျဖစ္သြားရသည္။သထံု စစ္ရံႈးခဲ႕သည္။အေနာ္ရထာမင္းသည္ သေဘာထားႀကီးစြာ စစ္ရံႈးဘုရင္ကို မကြတ္မ်က္ဘဲ အသက္ခ်မ္းသာေပးခဲ႕သည္။စစ္ရံႈးေသာသထံုမွ ဘုရင္အပါဝင္ လူပညာတက္ ရဟန္းပညာတက္မ်ား ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ား ပုဂံသို႔ ယူေစာင္ျခင္းခံခဲ႕ရသည္။
မႏူဟာ စစ္ရံႈးဘုရင္သည္ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း တြင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္အျဖစ္ေနလာခဲ႕ရမွ သူမ်ားလက္ေအာက္တြင္ အသက္မေသပဲ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခြင့္ရေသာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေနာင္တရျခင္း ျဖင့္ဘဝကို အဆံုးသက္ခဲ႕ရသည္။မႏူဟာမင္းအတြက္ အခြင့္ေရး ႏွစ္ႀကိမ္ရခဲ႕ေသာ္လည္း အသံုးမခ်ႏိုင္ခဲ႕ေပ။အကယ္၍သာ အေနာ္ရထာမင္း ခ်စ္ႀကည္ေရး လမ္းေဖာက္ခဲ႕စဥ္က ႀကည္သာစြာလက္ခံပါလ်င္ မိမိကိုယ္ကို အယံုႀကည္မလြန္ခဲ႕ပါလ်င္ အမ်က္မာန္မထြက္ခဲ႕ပါလ်င္ စဥ္းစားဆင္ျခင္တိုင္းထြာခဲ႕လ်င္ အခုလို သူလက္ေအာက္တြင္ ရွင္လ်ွက္ေသသလိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳရမည္မဟုတ္ပါ။
ေႀသာ္အခုေတာ့သမိုင္းတြင္
သုဝဏၰဘူမိ သထံုျပည္၏ေရႊနန္းေက်ာ့ရွင္ ဘုရင္မင္းတရားႀကီး မႏူဟာ။
ဘုရားေက်ာင္းကန္ဇရပ္ ဒါယိကာႀကီး မႏူဟာ။
ေမာက္မာေထာင္လႊားလြန္းေသာ မႏူဟာ။
မိမိကိုယ္ကို ယုံႀကည္လြန္းေသာ မႏူဟာ။
စဥ္းစားဆင္ျခင္နည္းေသာ မႏူဟာ အျဖစ္တြင္ခဲ႕ေလျပီ။လူတို႔ မည္သည္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္သာေရးထိုးခဲ႕ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မႏူဟာမင္းကဲ႕သို သမိုင္းမဆိုးေစရန္ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္တရားအျပည့္ျဖင့္ ေနထိုင္သင့္ေႀကာင္း အႀကံေပးလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။
@steempowergroup1
အဓိကေျပာခ်င္တာက လူေကာင္းကို သူေကာင္းမျပဳမိခဲ့လို႔ အက်ိဳးဆုတ္ယုတ္ခဲ့ရသည္ေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္လားေတာ့မသိဘူး😁
ဟုတ္ကဲ႕ လူေကာင္းကို သူေကာင္းမျပဳ ခဲ႕လို႔ မိမိအင္အားက သူမ်ားအင္အားျဖစ္သြားတက္ပံုက တင္ျပခ်င္တဲ႕ အရာထဲက တစ္ခ်က္ပါဗ်
မနူဟာမင္း အက်ဥ္းစံဘဝနဲ႕ တည္ခဲ႕တဲ႕ မနူဟာဘုရား သမိုင္းေႀကာင္းေလးလည္း ေရးပါဦးဗ်။
ဟုတ္ကဲ႕ ေနာင္ အခါခြင့္သင့္ရင္ ေရးပါ့မယ္ဗ်
ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ မိသားစု ထဲမွ သမိုင္းဆိုး မျဖစ္ေအာင္လက္ရွိ ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိ ုးစားသြားမယ္ဗ်ာ
လူဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုေရးတာမို႔ အေကာင္းဆံုးႀကိဳ းစားႀကပါစို႔
သံုးသပ္တင္ျပသြားပံုက အရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ သမိုင္းဆိုတာ မအေအာင္သင္ရတာလို႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ေျပာသြားတယ္ သမုိင္းကသင္ခန္းစာယူျပီး လက္ရွိဘ၀မွာ အသံုးခ်ရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ျဖစ္ထြန္းလာမွာပါ
ဟုတ္ပါတယ္ဗ် သမိုင္းထဲက အမွားကိုေရွာင္ျပီး အမွန္ကိုေဆာင္ခဲ႕မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမွားနည္းသြားျပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ အနာဂတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မွာပါဗ်
ဒီအေၾကာငး္ေတြမသိရေသးဘူးဗ် ခုသိရေတာ့ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ သမိုင္းကိုအရမ္းစိတ္ဝင္စားသူပါ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ၾကီးေတြၾကည့္ၾကည့္ပီး ဖတ္ရမွာပ်င္းပ်င္းသြားတာ ခုလို မ်ိဳး အမ်ားၾကီးစာေတြမဖတ္ရပဲနဲ႕ သိခြင့္္ရတာေက်းဇူးပါအကို။
ဟုတ္ကဲ႕ အခုလိုမ်ိဳ းလာေရာက္အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်
မွတ္သားစရာပါပဲဗ်ာ၊ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲလြန္းျခင္းႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္မ့ဲ မႈရ႕ဲသာဓကေတြေပါ့
မိမိကိုယ္ကို ယံုႀကည္မႈမရွိျခင္း စဥ္းစားလြန္းျခင္းဟာလည္း မိမိလုပ္မယ့္အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္ဗ်ာ
ပုဂံႏွင့္သထံုရာဇဝင္ေပါင္းေရးသြားေပါ့
ၾကားဖူးၿပီးသားေပမယ့္ တင္ျပပံုတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ႕ အခုလို အသိမွတ္ျပဳ ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်
သမုိင္းလဲတိတိက်က်မဖတ္ဘူးေတာ့ ဒီထဲမွာ ဗ်တ္၀ိ နဲ႕ ဗ်တၱ က ေဆးျမစ္စားတာေနာ္ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဇာ္ဂ်ီသားစာတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္ေနာ္ဒီဟာကအမွန္းမလားဗ်
မွန္တဲ့ဟာကအမွန္ပါပဲ
မမွန္တဲ့ဟာက အမွားေပါ့😁😂😂
ဟုတ္ကဲ႕ အခ်ိဳ ႔စာအုပ္မ်ားက ေဇာ္ဂ်ီဖိုဝင္သားလို႔ေျပာပါတယ္ဗ်။အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကေတာ့ ရွားပါးေဆးျမစ္လို႔ ေျပာႀကပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဆးျမစ္က ပိုျပီး သဘာဝက်မယ္ထင္လို႔ ေဆးျမစ္လို႔ သံုးလိုက္တာပါဗ်
က်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူေတာ္ေတြ ပယ္ထားတဲ့ ဓေလ့ေလး ဘယ္ေတာ့ေပ်ာက္မလည္းမသိဖူးေနာ္
လူေတာ္ လူေကာင္း ခ်စ္တက္တဲ႕ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္မွာ ခဏေတာ့ေပ်ာက္မွာပါ
သမိုငး္ေၾကာင္းေလးကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ အေတြးမျမင္ေလးကို
တိုးပြားလာခဲ့ရပါတယ္ အစ္ကိုေရ good တယ္ဗ်ာ