၂၀၁၆ ၁၂ လပိုင္း ၂ ရက္ေန႔တုန္းက က်ေနာ္က လွည္းတန္း အေဆာင္တစ္ခုမွာေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ တစ္လကို ႏွစ္ေသာင္းခြဲပဲေပးရတာဆိုေတာ့ တန္တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မရ အေဆာင္မႉးကလည္း မိန္းမနဲ႔ အၿမဲရန္ျဖစ္ေနတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ အဲ့မွာ ေျမနီကုန္းသြားရင္းနဲ႔ ယုန္ေလးႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႔ အရမ္းခ်စ္လို႔ ေမြးခဲ့တယ္။ အေဆာင္မွာ ယုန္ေမြးေတာ့ အရမ္းအေျပာဆိုခံရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္က ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာေလးမွာပဲ ေမြးရတာကို ။ အေဆာင္ကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီမဟုတ္ပါဘူး ဒီအတိုင္း စုအိပ္ရတဲ့ေနရာေလးပါ။ တစ္ေယာက္ေက်ာတစ္ခင္းစာပဲ ရတာေပါ့။ က်ေနာ့္ေက်ာတစ္စင္းစာေနရာေလးမွာပဲ ယုန္ကို ျခင္းေတာင္းေလးနဲ႔ထည့္ထားတာ ဒါေပမယ့္ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဝယ္လာကတည္းက ႏြမ္းေနလို႔ အေဆာင္မွာ တစ္ပတ္မၾကာပါဘူး ေသသြားခဲ့ေတာ့ အဖိုေလး ေမာင္က်န္ေလးပဲ တစ္ေကာင္တည္းက်န္ခဲ့တာ ။ အဲ့မွာ အေဆာင္မႉးက ယုန္ခ်ီးက နံတယ္ ဘာညာ ပိုးစိုးပက္စက္ေျပာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အခန္းစငွားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဆုံးျဖတ္တဲ့အတိုင္းပဲ ရန္ကုန္ အင္းစိန္ေပါက္ေတာဝ မွာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားျဖစ္ခဲ့တယ္။
တိုက္ခန္းက သံုးလစာငွားခ ေလးသိန္းခြဲေပးရတယ္။ အဲ့ တိုက္ခန္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဗူးဒူးေမွာ္ပညာသင္တန္းေက်ာင္းကို စဖြင့္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ၁၃ ရက္ေန႔ ဖမ္းဆီးခံလိုက္ရတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ အခ်ဳပ္သားဘဝနဲ႔ သံုးလေက်ာ္ခန္႔ေနခဲ့ရတယ္။ သႀကၤန္မတိုင္ခင္မွာ အခ်ဳပ္ျပန္လြတ္ခဲ့တယ္။ ျပန္လြတ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး ဘာမွလည္းမရိွေတာ့ဘူး ဘာဆိုဘာမွ အဝတ္အစားကအစ ပိုက္ဆံအဆံုး တစ္ျပားတစ္ျခပ္မွကို မရိွခဲ့တာ ေနစရာေတာင္မရိွလို႔ ဟိုလူအိမ္ တစ္ရက္ေန ဒီလူအိမ္တစ္ရက္ေနနဲ႔ ေနလာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲ့ဂလိုမ်ဳိး ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဟိုအိမ္ေန ဒီအိမ္ေနတာကေန ကိုယ့္ဘဝကို ရေအာင္ေရွ႕ဆက္ခဲ့တာဗ်။ အဲ့အခ်ိန္ပတ္ဝန္းက်င္က က်ေနာ္ဘာမွမေၾကာက္ခဲ့ဘူး ကိုယ္ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတာပဲ ေရြးပီး လုပ္ႏိုင္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာ အဲ့အခ်ိန္က က်ေနာ့္အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့။
တိုက္ခန္းထဲမွာ ယုန္ေလး ကိုပါ တစ္ခါတည္းေခၚထားတာေလ။ ကိုယ္ အခ်ဳပ္က်ေနစဥ္မွာ ဒီယုန္ေလး ဘယ္ကမ႓ာေရာက္သြားမွန္းလည္းမသိ ဘယ္သူေမြးထားမွန္းလည္းမသိ သိလိုက္တာတစ္ခုကေတာ့ ယုန္ေလး ေရာက္လိုက္တဲ့ အိမ္တိုင္းက သူ႕ကို ျပန္မလြတ္ခ်င္ၾကဘူး လာဘ္ေကာင္ေလးဆိုပီး ဝိုင္းခ်စ္ၾကလို႔ပဲ။ သူက ခ်စ္ေမႊးပါတယ္ဗ် ထို႔အတူ အဲ့ အိမ္ေရာက္ရင္လည္း အဲ့ အိမ္က စီးပြားေရးအဆင္ေျပသြားတာခ်ည္းပါပဲ။ အခု အဲ့ ယုန္ေလး အသက္ရွင္ေနေသးလား ဘယ္သူ႕လက္ထဲ ေရာက္ရိွသြားလဲဆိုတာ အခုအခ်ိန္ထိ ေမးလို႔မရႏိုင္တဲ့ ပုစၧာတစ္ခုအေနနဲ႔ က်န္ရိွေနတယ္။ သတိရတယ္။ သူ႕ကို အိမ္က်ယ္က်ယ္မွာ ေမြးထားခ်င္လို႔ကို တိုက္ခန္းတစ္ခန္း မရရတဲ့ နည္းနဲ႔ ငွားခဲ့တာဆိုေတာ့ေလ အဲ့ကေန အျခားအေကာင္အထည္ေတြ ေဖာ္ျဖစ္တာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းနည္းစရာအမွတ္တရတစ္ခုပါပဲ။
#လင္းညိဳ႕တာရာ