ေနရာ(ရာထူး)

မဂၤလာပါဗ်ာ...

ကြၽန္ေတာ္တို႔လူ႔ေလာကနယ္ပယ္တြင္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္စံုတစ္ေယာက္၊အရာဝတၳဳပစၥည္းတစ္စံုတစ္ရာအတြက္ ေနရာ သည္အလြန္အေရးပါသည္။

ထိုေနရာကပင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္ျခင္း၊က်ရႈံးျခင္း စိတ္ဓာတ္ခြန္အားအတြက္ အဓိကေသာ့ခ်က္မဟုတ္ပါလား။ ယဥ္ေက်းလိမၼာျခင္း၊႐ိုင္းစိုင္းျခင္း၊ေတာ္ျခင္း၊ညံ့ျခင္းစသည္တို႔ဟာ မိမိလက္႐ွိပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ေနရာႏွင့္ တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်ေနျခင္းသာ။ မူလတန္းဖတ္စာအုပ္တြင္ျပ႒ာန္းထားေသာ ေက်းညီေနာင္ ပံုျပင္ကိုသာဓကယူ၍ရႏိုင္သည္။ လိမၼာေအာင္က်င့္ၾကံရမည့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေက်းလိမၼာျဖစ္တယ္။ လူဆိုးသူခိုးထံေရာက္ေတာ့ ေက်း႐ိုင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။တံငါနားနီးတံငါ၊မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ဆိုတာေ႐ွးလူႀကီးေတြရဲ႕ဆို႐ိုးစကား အလကားထားခဲ့တယ္ေတာ့မထင္ဘူး။မိမိပတ္ဝန္းက်င္းႏွင့္အသားက်ေအာင္ေနထိုင္က်က္စားျကရမည္သာ။

ေနရာ၏တန္ဖိုး

အထက္တြင္တင္ျပထားခဲ့အတိုင္း ေနရာတစ္ခုသည္ လူတစ္ဥိီး၊ အရာဝတၳဳတစ္ခုအတြက္ အဓိကျဖစ္သည္။
စာဖတ္သူ၏တို႔ ေနရာပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း လက္႐ွိအခ်ိန္၌ ေတြ႔ျမင္ေကာင္းေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာမွ လူငယ္ႏွစ္ဦး ေမာင္ျဖဴႏွင့္ေမာင္နီ(အမည္လႊဲ)တို႔ဟာ ရြာမွာအလုပ္အကိုင္မယ္မယ္ရရမ႐ွိၾကဘူး။အလုပ္လုပ္ပိုက္ဆံ႐ွာရန္ ေနရပ္ကိုစြန္႕ခဲ့ျၾကတယ္။အဲဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးေနာက္သံုးႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ရြာကိုျပန္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ္ေတာ္ပိုက္ဆံေတြရေနၿပီ။ေမာင္နီလည္း ရေတာ့ရတယ္။ေမာင္ျဖဴလို လူခ်မ္းသာလို႔မေခၚႏိုင္ေသးဘူး။ ေမာင္နီကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ျပန္ေျဖတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတူတူ စြန္႔စြန္႔စားစား တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တာေတာင္ သူကေနရာေကာင္းရသြားတာ...တဲ့။ မတူကြဲျပားတဲ့ေနရာေတြက လူေတြရဲ႕ဘဝကုိအေႏွးနဲ႔အျမန္တိုးတက္ေစတာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝန္ထမ္းေတြဆိုတာလည္း အတူတူပဲ။
မိမိက်ရာ၊တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာေနရာကိုလိုက္ၿပီး အဆင္ေျပျခင္း၊မေျပျခင္း အလုပ္အကိုင္ေခ်ာေမြ႔ျခင္း၊မေမြ႔ျခင္းဆိုတာ ႐ွိေနၾကတာပါ။
ေနရာတစ္ခုဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဆိုရင္ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ ဝီရိယေတာ့ နည္းနည္းကပ္ပါေနမည္ထင္သည္။ ဥပမာ...ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က နီမ နဲ႔ ဂုတ္က်ား တို႔ ေဆာင္းရာသီေရာက္ဆိုရင္ ျပာပံုဦးၾကသလိုေပါ့။ ေစာေစာေနရာဦးထားတဲ့အေကာင္က အဲ့ဒီညအဖို္႔ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအိပ္ယံုပဲ။သာသာယာယာပဲေလ။
ဒါေတာင္ ေခြးေလးေတြအတြက္ အိပ္စရာပဲ႐ွိေသးတာ၊ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားအေရးပါ ပါလိမ့္။

---

ရာထူးေနရာ
......................
ပစၥည္းတစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာတက် ႐ွိေနျခင္းက အရည္အေသြးကိုျပသေစမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနစဥ္စားေနတဲ့ထမင္းကိုလူတိုင္းတန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးၾကေပလိမ္႔မည္။သည္ထမင္းလံုး ထမင္းအိုးထဲပဲ႐ွိေနတာ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါ။ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ တစ္ျခားေနရာ...ဥပမာ ေသာက္ေရအိုးထဲ၊ေသာက္ေရခြက္ထဲေရာက္ေနရင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ရြံစရာအတိျဖစ္သြားမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔တန္ဖိုးထားရာ ေခါင္းထက္တြင္႐ွိေနေသာ ဆံပင္သည္လည္း ေခါင္းထက္မွာမ႐ွိဘဲ အျခားတစ္ေနရာရာေရာက္ေနရင္ေတာ့ ရြံစရာတစ္ခုပင္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္သာ။ ထိုသည္မ်ားမွာ သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ မိမိဆိုင္ရာ ေနရာကိုေက်ာ္လြန္၍ လူတြင္က်ယ္လုပ္ၿပီဆိုလ်ွင္ တန္ဖိုးေတြေလ်ာ့က်ၿပီး လူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ျဖစ္မွာေသခ်ာသည္။
လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ထိုထက္က်ယ္ေျပာလွသည္။ မိမိရ႐ွိေနေသာ ေနရာ၊ရာထူးကို သမၼတရာထူးကဲ့သို႔ထင္ေနၾကသူမ်ားလည္း႐ွိသည္။ စိုင္ေကာ္လို႔ ျခံဳေပၚေရာက္ေနေသာ မိမိတို္အျဖစ္ကိုေတာင္ မသိၾကဘဲ ထင္သလိုလုပ္ေနတတ္သူမ်ားလည္း႐ွိၾကသည္။ ရ႐ွိေနေသာ ေနရာ၊ရာထူးကိုတာဝန္႐ွိ႐ွိနဲ႔ တာဝန္သိသိနဲ႔ေဆာင္ရြက္လွၽင္ မေအာင္ျမင္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာမ်ားတြင္ သိျမင္ရလြယ္သည္။ဥပမာ..ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ရာထူးေလာက္ျဖင့္ ဘဝထင္ေနၾကသူေတြ ေတာင္လိုပံု႐ွိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ငယ္ေသးေပမယ့္ ခဏခဏျမင္ေတြ႔ေနပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာသား ကိုေဇာ္မ်ိဳးဆိုသူတစ္ေယာက္႐ွိသည္။ လူငယ္ပီပီ စကားကလည္းအနည္းငယ္တတ္သည္။အတည္ေပါက္ႏွင့္လည္း ေနာက္တတ္သူျဖစ္သည္။တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဦးေလးႏွင့္ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ေပါက္တူးတစ္လက္စီထမ္း၍ ယာထဲထြက္လာၾကတယ္။အဲ့အခ်ိန္မွာ အေမာင္းသင္ေနတဲ့ ေလယာဥ္က တဝူဝူနဲ႔ ပတ္ပ်ံသန္းေနတာေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာဦးေလးလုပ္သူက ေျပာလိုက္တယ္။
" ေတာ္ေတာ္ ပ်ံႏိုင္တဲ့ေကာင္ေတြေနာ္။ မနားေတာ့ဘူး''
" အာဟာ....ဦးေလးကလည္း ပ်ံဆိုအဲ့ေကာင္ေတြက ဆီမွ သိပ္မကုန္တာ။ပ်ံမွာေပါ့ဗ်"
"ဟုတ္ပါ့မလား.ငါ့တူရာ"
"ဟုတ္တယ္...ရန္ကုန္နဲ႔မႏၱေလး ပ်ံတာေတာင္ ဆီကႏို႔ဆီဘူးတစ္ဘူးေလာက္ပဲ ကုန္တာ။ ''
ဦးေလးျဖစ္သူလည္း စကားအဆံုးတြင္ အသံၾကားရာ ေလယာဥ္ပ်ံဆီသို႔ေငးၾကည့္ရင္း ေခါင္းတဆက္ဆက္ျဖင့္။.......

---

သူေျပာခဲ့စကားဒီစကားအႀကိဳက္ဆံုးပဲဗ်။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာကို စီမံကိန္းတစ္ခုျဖင့္ ေခ်ာင္းကူးတံတားတစ္ခုေဆာက္ဖို႔ က်လာတယ္။ ေက်းရြာဆိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔နီးစပ္သူ၊ နည္းနည္းအျမင္႐ွိတဲ့သူေတြေရာရြာသားေတြေရာ လုပ္အားေပးရင္းဝို္င္းဝန္းလုပ္ေဆာင္လိုက္ၾကတယ္။ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ၿပီးေျမာက္သြားတယ္ဆိုပါစို႔။ အဆိုပါတံတားဖြင့္ပြဲေရာက္လာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ကေရာ၊တိုင္းကေရာ ဝန္ႀကီးေတြ၊လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြလာၿပီးဖြင့္ပြဲလုပ္ေပးၾကတာေပါ့။ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကည့္ေတာ့ အဆိုအကေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္
။ တိုက္ပံုအက်ႌေတြတကားကားနဲ႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြေရာ၊အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေတြေရာ မ႑ပ္ထဲမွာ မင့္မင့္ႀကီးေတြ။မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ကိုယ္စားလွယ္ေတြလာပါေလေရာ။ ဧည့္ခံႀကိဳဆိုတဲ့ မ႑ပ္ထဲႂကြဖို႔ေခၚၾကေတာ့ ထိုင္စရာေနရာဖယ္ေပးရတာေပါ့။ျမင္ကြင္းကၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူး။တိုက္ပံုတကားကားနဲ႔ ထိုင္ရမလို ထရမလိုုဖစ္ေနတာျမင္ေတာ့ ေငါက္ခနဲေျပာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္ခုထိသတိရေနတုန္း။
" အဲ့ဒါပဲကြ...လူရာမဝင္ဖူးတဲ့သူေတြက လူရာအလြန္ခ်င္ၾကတာ။ရတဲ့အခ်ိန္ေျမႇာက္ကားေျမႇာက္ကားနဲ႔ ေနရာတကာ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၾကည့္ရတာဆိုးတယ္။ သူ႔တို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာ့ မသိေလာက္ဘူးရယ္။.ဘဝင္ေလဟပ္ေနမွာ။ "
ေျပာခ်လိုက္တာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းပဲ။ဒီေန႔ထိ မေမ့ဘူးဗ်ာ...
"လူရာမဝင္ဖူးတဲ့သူေတြ လူရာအလြန္ဝင္ခ်င္ၾကတာ"တဲ့။
..............................................................................

တစ္ခါကလည္း တိုင္းျပည္ႀကီးတစ္ခုမွ ဘုရင္တစ္ပါးအုပ္ခ်ဳပ္တာေပါ့။ဘုရင္ႀကီးက စိတ္သေဘာထားေကာင္းတယ္။စိတ္ထားျဖဴစင္ၿပီး သူ႔မို႔လို႔၊ငါ့မို႔လို႔ဆိုတာမ႐ွိဘူး။အားလံုးတန္းတူအခြင့္အေရးေပးတယ္။
ေဘးတိုင္းျပည္ေတြနဲ႔လည္း သဟဇာတတည့္ေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ လာလာဆက္သၾကတယ္။
တစ္ခါက်ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးလည္း အျခားတိုင္းျပည္ကို မင္းေရးကိစၥႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးသြားတုန္းက်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကို တိုင္ျပည္ေရးလႊဲအပ္ထားတာေပါ့။အားလံုးဝိုင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ၾကဆိုၿပီးေတာ့မွာထားခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အျခားတိုင္းျပည္က သစ္သီးေတြ၊ဆန္ေတြစတဲ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီးလာၿပီးလက္ေဆာင္ေပးတယ္။ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပဲ အားလံုးေဝငွၿပီး ခြဲေပးဖို႔ တာဝန္႐ွိလာၿပီ။
မင္းႀကီးမ႐ွိတုန္းသူတို႔ပဲလက္ဝါးႀကီးအုပ္ခ်င္ေတာ့ အၾကံအစည္ေတြထုတ္တာေပါ့။အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ၊ခြဲေဝမႈစည္းမ်ဥ္းေတြထုတ္ၿပီးသူ႔တို႔နဲ႔နီးစပ္ရာလူေတြကိုပဲေခၚၿပီးေတာ့ ေဝေပးလိုက္တယ္။ တစ္ျခားမရလိုက္တဲ့ ဆင္းရဲျပည္သူေတြက မင္းႀကီးျပန္လာေတာ့ တိုင္တာေပါ့။
အဲ့ဒီမွာ မင္းႀကီးက ေခၚၿပီးဆံုးမလိုက္တယ္။
"ေရရာ၊ရာထူးကို ခ်စ္ရတယ္။ေနရာ၊ရာထူးကို အသံုးခ် အေၾကာင္းျပပီးေတာ့ အခြင့္အေရးယူပါမ်ားလာရင္ တစ္ျခားသူေတြက အဲ့ဒါကို ''လုပ္ပိုင္ခြင့္'' လို႔ပဲသက္မွတ္သြားတတ္ၾကတယ္။''

---

ဆက္လက္ႀကိဳးစာၿပီးေရးသားပါအံုးမယ္ဗ်ာ...

@kyawthetaung(MSC 125)