သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေဘးတြင္ ခပ္ေစာေစာက က်ေနာ့္ကို ဘုရားသမိုင္း ရွင္းျပေပးမယ္ ေျပာခဲ့သည့္ ကေလးမေလးကို ေတြ႕၏။ ပါးစပ္တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ရွင္းျပေန၏။ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ေ၀းေနေသာေၾကာင့္ ဘာေတြ ေျပာေန ရွင္းျပေနသည္ကိုေတာ့ မၾကားရေပ။ သူတို႔ ဘုရားတပတ္ ပတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးမေလး၏ ဘုရားသမိုင္း ရွင္းျပမႈသည္လည္း ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘုရား၌ အမွတ္တရာ ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ၾက၏။ အဖြဲ႕လိုက္ပံုကို ထိုဘုရားသမိုင္း ရွင္းျပသည့္ ကေလးမေလးကပင္ ရို္က္ေပးသြား၏။

ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းခါနီးမွာ အျခား သူငယ္ခ်င္း (၃) ေယာက္က အရင္ ဆင္းႏွင့္သြား၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကမူ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚရွိိ ေခါင္းေလာင္းမ်ားထားရာေနရာတြင္ ဓါတ္ပံု ရိုက္ရင္း က်န္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္တို႔လည္း စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ၿပီး သကာလ ဘုရားေပၚမွ ဆင္းရင္ ျပင္လိုက္၏။ ထိုအခါ အေစာက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဘုရားသမိုင္း လိုက္ရွင္းျပေနသည့္ ကေလးမေလးက သူမအား မုန္႔ဖိုးေပးရန္ ေတာင္း၏။

“ အကိုတို႔ ညီမကို မုန္႔ဖိုး ေပးသြားဦးေလ ”

အမ္ … က်ေနာ္တို႔ (၂) ေယာက္လံုး ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြား၏။ က်ေနာ့္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက

“ ေဟ ... အေစာက အကိုေတြ မေပးသြားဘူးလား ”
“ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ (၅၀၀) ထဲ ”

ဟမ္ .…. က်ေနာ္တို႔ (၂) ေယာက္လံုး အံၾသရျပန္၏။ သူငယ္ခ်င္းက အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရွာ၏။ အနီးနားမွာ သူတို႔ကို မေတြ႕။ ေစာင္းတန္းကေန ဆင္းသြားႏွင့္ ၾကၿပီ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္လည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံ (၁၀၀၀) ထုတ္ၿပီး ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း (၂) ေယာက္လည္း အတူ ဆင္းလာလိုက္၏။ က်ေနာ္က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ စကားဆိုလာ၏။ ဟိုလူေတြဗ်ာ ဒီေလာက္ ဘုရားတပတ္ ပတ္ၿပီး လိုက္ရွင္းျပသူကို (၅၀၀) ထဲေပးရတယ္လို႔ ဘာ ျဖစ္တယ္၊ ညာ ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ေနပါဦး သူ ေမးၾကည့္ဦးမယ္ ဆို၏။ က်ေနာ္က ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္း သမားဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူက ဦးေအာင္ေမးမည္ဟု ေျပာထားျခင္း ျဖစ္၏။ အရင္ဆင္းႏွင့္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို Ebike မ်ား ရပ္ထားသည့္ ေနရာမွာ ေတြ႕၏။ ထိုသူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ အရင္ ဦးေအာင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေမး၏။

“ ဆရာ … အေစာက ဘုရားသမိုင္း ရွင္းျပတဲ့ ကေလးမေလးကို မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္ေသးလား ”
“ ေပးလိုက္တယ္ေလ ဗ်ာ။ ”
“ ဘယ္ေလာက္လဲ ဆရာ ”
“ (၂၀၀၀) ေလဗ်ာ ”
ဟမ္ .... က်ေနာ္တို႔ (၂) ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသြား ျဖစ္သြား၏။ ဘာစကားမွ် မဆိုုႏိုင္ေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ခံလိုက္ရၿပီ ျဖစ္၏။ ဘာလို႔လဲဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမးသည္ကိုေတာင္ မေျဖႏိုင္ေသးပဲ ျဖစ္ေန၏။ တေအာင့္ေလာက္ ေနမွ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ ေျပာျပႏိုင္ေတာ့၏။ ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ အာလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ တူညီေသာ အမူအရာေလးေတြနဲ႔။ ငါတို႔ေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီ။

အယံုလြယ္ေသာ၊ စာနာတတ္ေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေစတနာကို ခုတံုးလုပ္သြား၏။ စိတ္ထဲမွာ ထိုသိုု႔ ခံလိုက္ရလို႔ ခံျပင္းသည္ထက္ ၀မ္းနည္းသည့္ စိတ္ကသာ ႀကီးစိုးေန၏။ ပိုက္ဆံကို ႏွေျမာလို႔ မဟုတ္ေပ။ ေစတနာကို တလြဲအသံုးခ်သြားလို႔ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ တျခားေနရာမွာ မဟုတ္။ သမိုင္း၀င္ ဘုရားေျမ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေျမေနရာႀကီးမွာ။ ထိုက္သင့္သည့္ မုန္႔ဖိုး ရယူထားၿပီး မဟုတ္လား။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုသို႔ လုပ္ရက္ေလသနည္းဟု က်ေနာ့္မွာ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္မိ၏။

အမယ္ေလး ပိုက္ဆံေလး (၁၀၀၀) ေလာက္ ေပးလိုက္ရတာကိုမ်ားဟု ခနဲ႔လိုက ခနဲ႔ႏိုင္၏။ ဟုတ္ပါသည္ ေငြအားျဖင့္ေတာ့ (၁၀၀၀) ေလးသာ ျဖစ္၏။ ခ်ဳိးဖ်က္ခံလိုက္ရသည့္ ေစတနာ၊ ကရုဏာ၊ ေလးစားမႈ၊ ရိုးသားမႈမ်ားက (၁၀၀၀) ဖိုးစာ မကေပ။ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးကို တရက္ထဲႏွင့္ တည္ေဆာက္လို႔ မရေပ။ သို႔ေသာ္ တရက္ထဲႏွင့္ေတာ့ ဖ်က္ဆီးလို႔ ရ၏။ ႏိုင္ငံ တခု အဆင့္အတန္းျမင့္ဖို႔ တိုးတက္ဖု႔ိသည္ အစိုးရပ္ တရပ္္မွာပဲ တာ၀န္ ရွိသည္ မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္သည့္ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသား အားလံုးႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္၏။ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္လာဖို႔ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသား အားလံုး၏ အေျခခံ စိတ္ဓါတ္ကစ ၿပီး ျပည့္စံု၊ ေကာင္းမြန္ေနဖို႔ လို၏။

ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အေျခခံ စိတ္ဓါတ္ စိတ္ထားမ်ား မျပဳျပင္ မေကာင္းမြန္လာ ေသးသေရြ႕ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးသည္ ေမွ်ာ္တိုင္း ေ၀းေနဦးမွာပင္ ျဖစ္၏။

Don Jaun

MSC 31