ကြၽႏု္​ပ္​ႏွင္​့​ေရႊအို​ေရာင္​အလြမ္​း​ေတး ဇာတ္​သိမ္​း

ည​ေနတိုင္​း... ည​ေနတိုင္​း... ဆိုင္​းဘုတ္​​ေအာက္​တြင္​ ထိုင္​ရင္​းကြမ္​းယာဝါးရင္​း... ဒီလမ္​းထဲျဖတ္​​ေလ်ွာက္​လာသမ်ွ မိတ္​​ေဟာင္​း​ေဆြ​ေဟာင္​း​ေတြကို လက္​ျပနႈတ္​ဆက္​ရျခင္​းမွာလည္​း ​ေလ့က်င္​့ခန္​းတစ္​ခုလို ႐ုပ္​ႏွင္​့စိတ္​ကိုႏုပ်ိဳ​ေစၿပီး သူ႔ဘဝႀကီးကို ပိုမိုအဓိပၸါယ္​႐ွိ​ေစ​ေလသည္​။
သူမ်က္​လံုးဖြင္​့ၾကည္​့မိ​ေတာ့ ​ေဘးမွာ သား​ေတြသမီး​ေတြ၏ ​ေဆြး​ေျမ့​ေန​ေသာ မ်က္​လံုးႏွင္​့တည့္​တည္​့တိုးမိ​ေလ၏။
"အ​ေဖ... အ​ေဖ... သတိရၿပီ​ေနာ္​"
"အဲ့တာ​ေၾကာင္​့​ေျပာတာ​ေပါ့။ စက္​ဘီးနဲ႔ တစ္​​ေယာက္​တည္​း ​ေလ်ွာက္​​ေလွ်ာက္​မသြားပါနဲ႔လို႔"
​ေလးလံ​ေျခာက္​​ေသြ႔​ေန​ေသာ သူ႔ပါးစပ္​ဖ်ားမွစကားသံတို႔ အ​ေလာတစ္​ႀကီးထြက္​က်လာသည္​။ "တစ္​​ေထာင္​... တစ္​​ေထာင္​... ငါ့ပိ​ေတာက္​ၿမိဳင္​"... "အ​ေဖတစ္​​ေထာင္​႐ွိပါတယ္​... အ​ေဖ လက္​ဖက္​ရည္​သြား​ေသာက္​မယ္​ဆိုလို႔ သား​ေပးလိုက္​တာ​ေလ... ဒီမွာ... အ​ေဖအိတ္​ကပ္​ထဲမွာ...."
"​ေတာ္​​ေသးတာ​ေပါ့။ ဘာမွမျဖစ္​လို႔... အ​ေဖ့စက္​ဘီးကိုကားပြတ္​မိတာ၊ အရင္​အ​ေဖတို႔အိမ္​ကို ဝယ္​သြားတဲ့လူႀကီးျဖစ္​​ေနလို႔ ​ေတာ္​​ေသးတာ​ေပါ့"
"ဟုတ္​တယ္​... သူက အိမ္​ထဲကိုကားနဲ႔​ေကြ႔အဝင္​၊ အ​ေဖကအိမ္​ထဲကို စက္​ဘီးနင္​း​ရင္​း လွမ္​း​ေငး​ေနလို႔ သူ႔ကားနဲ႔ပြတ္​မိတာလို႔​ေျပာတာပဲ..."
"ည​ေနတစ္​​ေခါက္​လာဦးမယ္​... အစစအရာရာ သူတာဝန္​ယူပါတယ္​တဲ့... ​ေလာ​ေလာဆယ္​ ယာယီသံုးဖို႔​ေဆးဖိုးတစ္​သိန္​း​ေပးသြားတယ္​... စက္​ဘီးကိုလည္​း အသစ္​တစ္​စီးဝယ္​​ေပးမယ္​တဲ့..."
သားသမီး​ေတြက တစ္​​ေယာက္​တစ္​မ်ိဳး သူဘာမွမသိလိုက္​သည္​့ျဖစ္​စဥ္​ကို​႐ွင္​းျပ​ေနၾကသည္​။​ ​ေခါင္​းထဲနည္​းနည္​း​ေတာက္​​ေန​ေသာ္​လည္​း သူအားယူၿပီးထိုင္​ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္​သည္​။
"​ေျဖး​ေျဖး... ​ေဖ​ေဖ.. ​ေဖ​ေဖ..."
အငယ္​ဆံုးသားက သူ႔ကိုထိုင္​ႏိုင္​​ေအာင္​တြဲထူ​ေပးလိုက္​သည္​။ " အဲဒီ... အဲဒီ... အိမ္​ကကားနဲ႔တိုက္​မိတာ... ဟုတ္​လား" သားသမီး​ေတြကၿပိဳင္​တူ​ေခါင္​းညိပ္​ျပၾကၿပီး "ည​ေနက်အ​ေဖ့ကိုလာၾကည္​့လိမ္​့မယ္​" "ဘာည​ေနက်ငါဆီလာမယ္​..." က​ေယာင္​ကတမ္​းျဖင္​့ သူခႏၶာကိုယ္​တစ္​ခုလံုးပြတ္​သပ္​စမ္​းမိ​ေသာအခါ ဒဏ္​ရာဟူ၍ ႀကီးႀကီးမားမားမ​ေတြ႕ရ။ ​ေက်ာက္​လမ္​းႏွင္​့​ေမး​ေစ့႐ိုက္​မိၿပီး သူခဏသတိလစ္​သြားျခင္​းပင္​ျဖစ္​သည္​။ သားသမီး​ေတြကိုတစ္​ခါမွအမိန္​႔မ​ေပးဖူး​ေသာသူ ဒီတစ္​ခါ​ေတာ့ သားသမီး​ေတြက်ဳ အသံမာမာျဖင္​့ အမိန္​႔​ေပးမိ​ေလ​ေတာ့၏။
"အငယ္​​ေကာင္​၊ မင္​းကဆိုက္​ကားတစ္​စီးသြားငွါး... သမီးက ပစၥည္​း​ေတြသိမ္​း... အခုပဲ... အ​ေဖတို႔​ေဆးရံုကဆင္​းၾကမယ္​"
ထိုအခ်ိန္​တြင္​ ကန္​႔ကြက္​သ့​ေတြဆူညံကာသြား​ေလသည္​။
"ဘယ္​ျဖစ္​မလဲအ​ေဖရ... ​ေဆးရံုဆိုတာ ဆာရာဝန္​ႀကီး​ေတြဆင္​းခြင္​့ျပဳမွဆင္​းလို႔ရတာ"
"ဒီတစ္​ည​ေလာက္​​ေတာ့​ေနလိုက္​ပါဦး... အ​ေဖ"
"မနက္​ျဖန္​မနက္​ဆရာဝန္​ႀကီး​ေတြRound လွည္​့မွဆင္​းဖို႔​ေျပာၾကည္​့​ေပါ့"
သားသမီး​ေတြရဲ႕ကန္​႔ကြက္​သံ​ေတြၾကားမွာပဲ သက္​ျပင္​း​ေမာတစ္​ခုကိုခ်လိုက္​ရင္​း ခုတင္​​ေပၚ သူျပန္​လွဲ​ေနလိုက္​သည္​။ သူ႔မ်က္​ႏွာခ​်င္​းဆိုင္​မွာခ်ိတ္​ထား​ေသာနာရီကိုၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ ​ေနလည္​၃နာရီတိတိ။ ည​ေနဆိုလာမယ္​တဲ့.... ည​ေနဆိုလာမယ္​တဲ့...။ မ်က္​စိကိုစံုမွိတ္​လိုက္​ရင္​း ခႏၶာကိုယ္​ကို တစ္​ဖက္​လွည္​့ကာတစ္​စံုတစ္​ခုကို​ေၾကာက္​ရြံ႕​ေန​ေသာ သူမ်က္​ႏွာ​ေပၚက အရိပ္​အ​ေငြ႔​ေတြကို သားသမီး​ေတြျမင္​သြားမွာစိုးရိမ္​စိတ္​ျဖင္​့ သူအိပ္​ဟန္​ျပဳလိုက္​သည္​။
​ေရႊဝါ​ေရာင္​​ေကာင္​းကင္​ထဲတြင္​ တိမ္​​ေတြတ​ေရြ႔​ေရြ႔​ေမ်ာ​ေနၾက၏။
ဆိုက္​ကား​ေပၚထိုင္​ရင္​း သူခႏၶာကိုယ္​တစ္​ခုလံုး ရႊင္​ျမဴး​ေပါ့ပါး​ေနသလို ခံစားရသည္​။ အိပ္​ကပ္​ထဲတြင္​ မ​ေန႔ကတည္​းက တည္​႐ွိခႄဲ့​ေသာ တစ္​​ေထာင္​တန္​တစ္​ရြက္​ အားကိုးျဖင္​့ ည​ေန၅နာရီတိတိမွာ ​ေဆးရံုထဲမွ သူ​ေနထိုင္​ရာအိမ္​သို႔ ငွက္​တစ္​​ေကာင္​လို႔ သူထြက္​ခဲ့ျခင္​းျဖစ္​သည္​။ ဒီလိုထြက္​ႏိုင္​ဖို႔ တစ္​နာရီနီးပါး အိပ္​ခ်င္​​ေယာင္​​ေဆာင္​ၿပီးသူ​ေစာင္​့ခဲ့ရသည္​။ အလုပ္​သင္​့​ေသာအလုပ္​ကို သူလုပ္​ခဲ့ျခင္​းျဖစ္​​ေၾကာင္​းသိ​ေသာ္​လည္​း သူလုပ္​ခဲ့မိသည္​။ အ​ေရးႀကီးတာက ည​ေနတြင္​ လာမယ္​ဆို​ေသာသူႏွင္​့ မ​ေတြ႔ရန္​ပင္​ျဖစ္​သည္​။ အရာရာကိုသူရင္​ဆိုင္​ရဲသည္​။ သို​ေသာ္​ ဒီတစ္​ည​ေနကို​ေတာ္​ျဖင္​့ သူရင္​မဆိုင္​ရဲ​ေပ။
၆လမ္​းသြားလမ္​းမႀကီး​ေပၚတြင္​ စက္​ဘီးကိုယ္​စီျဖင္​့ က်ိဳင္​းအုပ္​ႀကတစ္​အုပိလို အလုပ္​ျပန္​လာၾက​ေသာ ၿမိဳ႕သစ္​သူ ၿမိဳ႕သစ္​သားမ်ား၏ အသံမ်ားျဖင္​့​ေဝစီလ်က္​႐ွိ​ေသာည​ေန။ ဟိုး... အ​ေဝးမိႈင္​းမိႈင္​းမႈန္​​ေတာင္​တန္​းႀကီး​ေတြ ဆီထြက္​ခြာသြားၾကသည္​့ ႂကြပ္​ဆတ္​ဆတ္​​ေလညႇင္​းမ်ားႏွင္​့ည​ေန။ နန္​းၿမိဳ႕႐ိုးထဲက ​ေနလံုးဟာတစ္​စတစ္​စကြၽံဝင္​လို႔ ညဆီ​ေရာက္​ဖို႔ မရပ္​မနား​ေျပလြား​ေနရတဲ့ ည​ေန။
တိမ္​​လို​ေလလို လြင္​့ရ​ေပဦးမယ္​။ ည​ေန။ နာနာက်င္​က်င္​ ​ေတးတစ္​ပုဒ္​လိုအလိုဆႏၵမ်ား ထစ္​အ​ေနခဲ့​တဲ့ည​ေန။ အထီးက်န္​လယ္​ကြင္​း​ေတြထဲ ​ေလေတြတဟူးဟူးတိုက္​ခိုက္​​ေနတဲ့ည​ေန။ က​ေနာင္​မင္​းသားႀကီးရဲ႕ည​ေန... ၿမိဳ႕မၿငိမ္​းရဲည​ေန... ည​ေန...။
သူအတြက္​​ေတာ့ ဂုဏ္​သိကၡာတစ္​ခုအတြက္​ ထြက္​​ေျပးလာခဲ့ရ​ေသာ ည​ေနတစ္​ခုပင္​ ျဖစ္​​ေလ​ေတာ့၏။