Tyniec i Kaczka Wanda

W popularne turystycznie miejscówki najchętniej wybieram się po pierwsze, primo: poza sezonem; po drugie, primo: w dzień powszedni; po trzecie, primo ultimo: przed południem.

Spotykam wtedy turystów głównie w wieku emerytalnym albo wycieczki szkolne. Wiekowo wciąż plasuję się mniej więcej pośrodku i znowu czuję się jak w dzieciństwie. Mam 5 lat starszego brata i dwie kuzynki w jego wieku oraz młodszą siostrę i kuzynkę w jej wieku. Teraz różnice się zatarły, ale wtedy odstawałam od obu mini-klanów. Włóczyłam się za jednym i uciekałam przed drugim.

Był czwartek, słonko świeciło, a mnie brakowało pomysłu na cel, więc wybrałam jeden z pewniaków - Opactwo Benedyktynów w Tyńcu. Przepięknie położony, najstarszy istniejący klasztor w Polsce jest wręcz oblegany w weekendy. W ciepłe popołudnia oba brzegi Wisły w jego okolicy roją się od gości.

Ale w dniu mojej wizyty było pusto i cicho. W autobusie wydawało mi się, że wszyscy pasażerowie muszą mieć taki sam cel, co ja. Ale nie, rozeszli się do swoich spraw i tylko ja zostałam na ścieżce prowadzącej na wzgórze. Była połowa marca, wciąż jeszcze "rześko", ale słońce grzało, pachniało wiosną.

Po dziedzińcu kręciło się ledwie kilkanaście osób.

Większość gości usadowiła się przy murze z widokami, ja też :)

Posiedziałam kilkanaście minut przy stoliku na zewnątrz nieczynnej kawiarenki, wypiłam kawę z termosu i zaczęłam się bez przekonania zbierać. Trochę mi było chłodno, ale żal było iść. Kręciłam się jeszcze po dziedzińcu, robiłam zdjęcia i wtedy zagadnął mnie obcy człowiek pytając, czy chcę zobaczyć ogrody. Nie wiedziałam, czy chcę, ale na wszelki wypadek przytaknęłam, żeby tamten się rozmyślił.

A można je zwiedzać? - badałam teren.
Nie, ale ja mam klucze - usłyszałam w odpowiedzi.

Czy chcę wejść tam, gdzie inni nie mogą? Pytanie! W ciągu sekundy lub dwóch w mojej głowie dokonał się potężny proces myślowy. Rozważyłam wszystkie za i przeciw, potencjalne scenariusze zdarzeń oraz intencje zapraszającego. Sytuacja była nietypowa, ale intrygująca.

Poszliśmy zatem. Byłam bardzo przejęta, nieśmiało zrobiłam tylko kilka zdjęć. Spacer nie był długi. Weszliśmy w drzwi obok kościoła, by wyłonić się pod zewnętrznym murem opactwa i przeszliśmy wzdłuż jego trzech ścian kończąc na urwisku z widokiem na Wisłę. Stoi tam zwykła ławeczka, zapraszająca do zadumy. Mury są okolone wąskim pasem ziemi, który w lecie zapewne gęsto obsypie się kwieciem. Na przedwiośniu trudno się domyślić, że to jest ogród.

Chociaż tutaj już się coś wydarzyło w kwietniku.

W domu doczytałam, że jest to tzw. ogród górny, rzeczywiście nieudostępniony do zwiedzania.

Zdaje mi się, że tu uchwyciłam fragment ogrodu dolnego. A jeszcze niżej remontowany w tej chwili wał, którego szczytem będzie biegła ścieżka rowerowa.

Wspomniana ławeczka.

I taki z niej widok. Jedyna refleksja, jaka do mnie przyszła w tamtym momencie, to że z podobnej skały musiała skoczyć Wanda, co nie chciała Niemca.

No i tyle. Pogawędziliśmy jeszcze chwilę o ciekawostkach takich jak tunel łączący opactwo z klasztorem na Bielanach (taki mit, ale kto wie), czy podziemia bazyliki Mariackiej i zostałam odprowadzona na dziedziniec.

Miałam poczucie, że po takim bonusie mogę ze spokojnym sercem iść dalej. To był zresztą dziwny tydzień pod tym względem, bo kilka dni wcześniej spotkało mnie coś bardzo podobnego. Kręciłam się z aparatem pośród zabytkowych budynków i ktoś wyszedł porozmawiać przez telefon. A po skończonej rozmowie zagadnął, czy chcę zobaczyć wnętrza. A że zawsze sobie wszystko tłumaczę po swojemu (nic nie dzieje się bez przyczyny), to bardzo mnie te dwa przypadki podniosły na duchu.

Wracając do Tyńca - po wizycie na wzgórzu chciałam się jeszcze przejść ścieżką wzdłuż skał na których stoi opactwo i dalej, ale teren był zamknięty ze względu na roboty przy wale.

Opactwo oglądane z dołu robi wrażenie, ale najbardziej znany, pocztówkowy wizerunek można zobaczyć z drugiego brzegu Wisły. Poniższą fotkę zrobiłam w czerwcu zeszłego roku. Po prawej stronie, tam gdzie kończą się zabudowania na skale, chowa się w cieniu ławeczka w ogrodzie górnym.

Jak ta zieleń wszystko zmienia...

Zamknęli mi ścieżkę w lewo, więc poszłam w prawo, w stronę Krakowa. Minęłam przystań przeprawy pieszo-rowerowej, czynnej tylko w sezonie letnim.

Przez chwilę przyglądałam się kaczuchom, szczególnie jednej.

Nazwałam ją Wanda. Obczaiła, że się gapię i rzuciła się do Wisły.

Ruszyłam więc dalej.

Jadąc rano autobusem widziałam na kilku odcinkach grubsze prace przy wale. Normalnie jego szczytem można było elegancko śmignąć do Tyńca (i dalej). Na szczęście spod opactwa do mostu na wysokości Bielan ścieżka była już położona. Ciepło, pusto, przyjemnie. W oddali bieleje klasztor Ojców Kamedułów. Ten, z którym podobno Opactwo Benedyktynów jest połączone tunelem.

Blisko celu natrafiłam na ukryty punkt widokowy na ul. Kolnej. Ukryty, bo nieoznaczony i niespodziewany w takim miejscu. Właśnie przeszłam pod wiaduktem z A-czwórką i zmierzałam w stronę nie mniej ruchliwej Tynieckiej, a tu trzeba było wyciągać aparat :)

Klasztor Kamedułów w pełnej okazałości.

To była wycieczka z serii nie mam pomysłu, gdzie jechać, ale udała mi się wyśmienicie. I jeszcze podsunęła kilka innych tematów do zbadania, więc przybywa punktów na liście wiosennej. Chociaż aura taka, że póki co chyba wyciągnę jabłuszko z szafy i pójdę na bunkry pozjeżdżać z górki.