Hep buralardaydım, arkadaşlarımın yazdıklarını okudum. Onlarla beraber mutlu oldum. Birlikte Galatasaray'ımızın yeniden şampiyon olmasını kutladık. İyiler sonunda mutlaka kazanırdı çünkü. 💛❤️

Tebrik ederiz. 💛❤️

Yola çıkıp da kendisini Pasifik Okyanusu'nun kenarında kocaman bir evde bulduğunda şaşırır.

Ilk okyanus asiri seyahatimi 23 yasimda yaptim ve adeta okyanustan cikmis balinaya donmustum. 11 yasinda birinin boyle bir degisiklik karsisindaki tepkisi nasil olur hic kafamda olusturamiyorum. Herkes en azindan bir kere okyanus gormeli diye dusunuyorum, denizden bu kadar farkli olabilecegi aklima bile gelmemisti.

Üzerinde "benim neşe kutum" yazan bir kutu görür. İçinde annesini gülümseten şeylerin bulunduğuna emindir. Bunlar asla pahalı şeyler olamazdı, basit şeylerdi. Bir tren bileti, sahilde bulduğu kalp şeklindeki bir çakıl taşı, deniz kabukları, notlar, kartlar, mektuplar ve fotoğraflar gibi objelerdi. Sizin de var mı böyle bir anı kutunuz?

Bir degil birden fazla ani kutum var ama icleri tamamen sadece benim anlayabilecegim seylerle dolu. Rastgele bir sanat muzesi biletinin kenarina ilisik bir atac olmasi gibi.

Hikâye burada başlıyordu diyebilirim. Bundan gerisini anlatmayayım ki sürprizi kaçmasın.
Baya kaptirmisim kendimi, uzuldum bitince :)

Cok da alakali degil ama nedense, belki de cizimlerden dolayi, bana su kitabi animsatti bu hikaye.

A Wolf Called Wander - Rosanne Parry

Okuduysan bunu da yorumlarsan cok sevinirim. Yine mukemmel bir yazi, eline saglik.