Since the release of the penultimate part of God of War, I have heard more than once that the game is very simple. Supposedly, all you need to do is move forward, click attack, defense or parry at the right moment. Not to mention the fact that if you followed this rule, most games could be summarized this way. Well, it would be necessary to slightly modify this sentence, but without any deeper interference in its content. I will not delve into the private opinions of players. Although I don't agree with the critical opinions (those saying that Kratos has become a pussy compared to the previous parts) and consider them to be total gibberish, I partially understand their reactions. I would be pissed myself if someone made big changes to a game series I like. I didn't play the old parts for too long because I didn't like them. I showed them to my partner, who is delighted with the character of Kratos, the plot, the game - in that order. I did it to show her that "old games are old games and no one was interested in the things she liked back then. Except people like me." (another thing is that there were technological limitations, and most players had different expectations - they mainly wanted good action, but since I was a child, I mainly chose the plot). So I don't know if I can repeat the words of the director of the last two parts of GoW that despite the changes, it will still be Kratos, whom players around the world love. What I can say is that they are wrong about the difficulty level.
In fact, the game introduced a story mode that makes the game much easier. True, a hint system has been introduced, but there is no obligation to choose it. You can choose the more difficult ones and turn most/all of the suggestions off. The game does not have a team-style multiplayer mode, so I don't understand the complaints at all (I would understand, because we could choose weak players at the beginning). The Story Mode is so simple that even my girlfriend (and GoW was the first game she played through in its entirety - apart from the boss fights) was even able to handle it well. At the beginning, she moved like a paralytic, but when her hands got used to the controller, she developed gaming habits and reflexes, and she listened to some of my advice, I didn't have to help her. She was doing so well while playing Ragnarok that I could leave the exploration and discovering secrets to her, focusing mainly on fighting mini-bosses, bosses, Valkyries and difficult stages. She played on the easiest and then a slightly higher difficulty level, and I played on standard.
I had to repeat some sequences a few times. Mainly when I was just learning the mechanics of monster attacks, getting to know Kratos' spells and getting used to his movements. I'm not very skillful myself, so it wasn't easy, but it certainly wasn't as trivial as in The Witcher 3. In W3, I had much more healing items and I didn't have to use Signs (apart from the extensive Igni sign, thanks to which I destroyed shields). While playing God of War, they were essential to me. Even the area ones when I was fighting several opponents. Before I move on to Valkyrie, a few more notes about the puzzles. Most of them are simple, I agree. However, with each subsequent one, it becomes slightly more difficult, until we reach a point where the puzzle seems impossible to solve due to the short time needed to complete it. We spent several dozen minutes on some of them, constantly walking and throwing axes. They required perfect precision and positioning of the characters, because right after throwing the axe, we had to run to the next point to repeat the action, and then to the next one and do the same. If it were such an easy game, after a few tries you should succeed, like in Ghost of Tsushima, when cutting down bamboos or finding artifacts in difficult, mountainous areas.
Remember how I complained about Phirke and Ixion from Returnal? Exactly. I mainly complained about the inability to save the game and having to repeat the entire level in case of failure. Most of them were defeated after 1 or at most 3 attempts. Some of them I tried 5-10 times before I won. I approached three, and I'm 100% sure two, a dozen or so times. I beat the final Valkyrie for 1.5 days. I stopped the fight dozens of times when I started badly. Secondly, when I failed to complete a chain of combos. The third time, halfway through, I had no chance of winning. Fourthly, when a blow or a few blows were enough to defeat her. And let me remind you that I played on the standard difficulty level, which is a breeze with Give Me God Of War. While playing on mine, I had to time the cooldowns and spell order perfectly, which made me remember the Undead tactics in WarCraft 3 (Coil>Nova>Carrion Swarm or Coil, depending on whether we already have 3 heroes), which quickly eliminates enemy heroes. Meanwhile, I was throwing Atreus' wolves while shooting his arrows (apart from the wolves, they didn't deal much damage, but it was better than nothing). When most of the magical damage hit the target, I went into ultra instinct like Goku, doing perfect dodges, throwing the axe, dancing with Valkyrie every now and then. It was a real ballet on the slope of a volcano - one mistake or excessive greed to deal an additional blow resulted in either a series of blows to Kratos' face or one strong kick to the chest. And at the same time, I had to control cooldowns from spells and more. If I triggered Kratos' Rage at the wrong time or didn't deal enough damage to Valkyrie, I had to reset the game. I turned off the game several times while being red in the face with anger.
And if you think I'm talking nonsense, you have the game on PS5 and PC. Download/buy and record a video of how you do it.
Od premiery przedostatniej części God of War, nie raz słyszałem że gra jest banalnie prosta. Rzekomo wystarczy tylko iść przed siebie, kliknąć atak, obrona lub paruj w odpowiednim momencie. Pomijam fakt, że jeśliby się kierować tą zasadą, to można w ten sposób streścić większość gier. No ewentualnie trzeba byłoby delikatnie zmodyfikować to zdanie, ale bez głębszej ingerencji w jego treść. Nie będę wnikał w prywatne opinie graczy. Choć nie zgadzam się z krytycznymi opiniami (tymi mówiącymi, ze Kratos stał się cipą w porównaniu do poprzednich części) i uważam je za totalny bełkot, to częściowo rozumiem ich reakcje. Sam bym się wkurzył, gdyby ktoś wprowadził duże zmiany do serii gier, którą lubię. Nie grałem zbyt długo w stare części, bo mi się nie spodobały. Pokazałem je mojej partnerce, która jest zachwycona postacią Kratosa, fabułą, grą - w tej kolejności. Zrobiłem to po to, by jej pokazać, że "stare gry to stare gry i nikt wtedy nie był zainteresowany rzeczami, które ona lubi. Pomijając takich ludzi jak ja." (inna sprawa, że były ograniczenia technologiczne, a większość graczy miała inne oczekiwania - chcieli głównie dobrej akcji, ja od małego wybierałem przede wszystkim fabułę). Nie wiem więc, czy mogę powtórzyć słowa reżysera 2 ostatnich części GoW, że mimo zmian, to będzie ciągle Kratos, którego pokochali gracze na całym świecie. Mogę natomiast powiedzieć, że mylą się w kwestii poziomu trudności.
Fakt, gra wprowadziła tryb opowieści, który znacząco ułatwia grę. Fakt, wprowadzono system podpowiedzi, ale nie ma przymusu co do jego wyboru. Można wybrać te trudniejsze, a większość / wszystkie podpowiedzi wyłączyć. Gra nie ma trybu multiplayer w stylu gry zespołowej, więc już w ogóle nie rozumiem narzekania (zrozumiałbym bo mogłoby nam dobierać słabych graczy na początku). Tryb Opowieści jest tak prosty, że nawet moja dziewczyna (a GoW był pierwszą grą, którą przeszła w całości - poza walkami z bossami) radziła sobie nawet dobrze. Na początku poruszała jak paralityk, ale jak jej dłonie przyzwyczaiły się do kontrolera, wyrobiła w sobie nawyki i odruchy gracza oraz posłuchała paru moich rad, to nie musiałem jej pomagać. Grając w Ragnarok szło jej tak dobrze, że mogłem jej zostawić eksplorację i odkrywanie sekretów, samemu skupiając się przede wszystkim na walce z mini-bossami, bossami, Valkiriami i trudnymi etapami. Grała na najprostszym, a potem nieco wyższym poziomie trudności, a ja bawiłem się na standardowym.
Musiałem parę razy powtarzać niektóre sekwencje. Głównie jak dopiero uczyłem się mechaniki ataku potworów, poznawałem czary Kratosa i przyzwyczajałem się do jego ruchów. Sam nie jestem zbyt zręczny, więc nie było to łatwe, ale na pewno nie było to tak banalne, jak przy Wiedźminie 3. W W3 miałem znacznie więcej przedmiotów leczących oraz nie musiałem używać Znaków (pomijając rozbudowany znak Igni, dzięki któremu niszczyłem tarcze). Grając w God of War, były mi one niezbędne. Choćby te obszarowe, gdy walczyłem z kilkoma przeciwnikami. Nim przejdę do Valkirii, jeszcze kilka uwag dotyczących zagadek. Większość z nich jest prosta, zgadzam się. Jednak wraz z każdą kolejną, jest minimalnie trudniej, aż dochodzimy do takiego momentu, w którym zagadka wydaje się być niemożliwa do rozwiązania ze względu na krótki czas na jej realizację. Niektórym poświęciliśmy łącznie kilkadziesiąt minut, nieustannie chodząc i rzucając toporem. Wymagały idealnej precyzji i umiejscowienia postaci, bo tuż po rzuceniu topora, musieliśmy biec do kolejnego punktu, by powtórzyć czynność, a potem do kolejnego i zrobić to samo. Gdyby to była taka łatwa gra, to po kilku próbach powinno się udać, jak w Ghost of Tsushima, przy ścinaniu bambusów lub znajdywaniu artefaktów na trudnych, górskich obszarach.
Pamiętacie jak narzekałem na Phirke i Ixiona z Returnal? No właśnie. Narzekałem głównie na brak możliwości zapisu gry i konieczność powtarzania całego poziomu, w przypadku klęski. Większość z nich została pokonana po 1, maksymalnie 3 próbie. Do niektórych podchodziłem 5-10 razy zanim wygrałem. Do trzech, a na 100% dwóch, podchodziłem kilkanaście razy. Finałową Valkirię biłem przez 1.5 dnia. Kilkadziesiąt razy przerywałem walkę, gdy źle zacząłem. Drugie tyle, gdy nie wyszedł mi łańcuch combosów. Trzecie tyle, gdy w połowie nie miałem już szans na zwycięstwo. Czwarte tyle, gdy wystarczył cios lub parę ciosów od jej pokonania. A przypominam, że grałem na standardowym poziomie trudności, który jest dziecięcym spacerkiem przy Give Me God Of War. Grając na moim, musiałem idealnie wymierzyć cooldowny oraz kolejność czarów, dzięki czemu przypomniałem sobie taktykę Undeadów w WarCraft 3 (Coil>Nova>Carrion Swarm lub Coil, w zależności od tego czy mamy już 3 bohatera), która błyskawicznie eliminuje wrogich bohaterów. Międzyczasie rzucałem wilki Atreusa, jednocześnie strzelając jego strzałami (poza wilkami, nie zadawały zbyt wysokich obrażeń, ale lepsze to niż nic). Gdy większość magicznych obrażeń trafiła do celu, wchodziłem w ultra instynkt niczym Goku, robiąc perfekcyjne uniki, rzucając toporem, co chwilę tańcząc z Valkirią. Był to istny balet na zboczu wulkanu - jeden błąd lub nadmierna chciwość chcąc zadać dodatkowy cios, kończyła się albo serią ciosów na mordzie Kratosa albo jednym silnym kopie na klatce piersiowej. A jednocześnie musiałem kontrolować cooldowny od czarów i nie tylko. Jeżeli odpaliłem Szał Kratosa w złym momencie lub zadałem za mało obrażeń Walkirii, musiałem resetować grę. Kilka razy wyłączałem grę będąc czerwony na twarzy ze złości.
A jeżeli uważacie, że gadam głupoty, to macie grę na PS5 i PC. Ściągnijcie / kupcie i nagrajcie filmik, jak sobie radzicie.