Kemal Sunal Filmleri İzleme Maratonu ve Ortaya Karışık Şeyler

Korkusuz Korkak, Umudumuz Şaban, Yedi Bela Hüsnü, Gerzek Şaban, Sahte Kabadayı ve daha nicesinde bu olgu var. Saf, temiz ve iyi biriyken insan yerine konmayan ama adam dövünce yahut öldürdü sanılınca yere göğe sığdırılamayanlar..
Bir de hep birilerinin kurtarıcı olarak görülmesi meselesi var. Adaleti sağlaması için gidilen kişi, en az diğeri kadar kötü olsa da işlerine yaradığı için el üstünde tutuluyor insanlarca.

Yakışıklı filminde de kiralık ev bulma konusuna değinilmiş. 'Yalnız Kalpler' ile 'Yakışıklı' rumuzlu gençler, telsizle arkadaş arıyorlar. Oyun gibi sahneler o güzel müzikle birleşince gülümsetiyor insanı. 🙆‍♀️

Sonunda aşık olup evleniyorlar ama oturacak ev bulamayınca biraz kamyonda biraz da çadırda kalıyorlar.
Yaşanılanların şu günlerden hiçbir farkı yok.
En yakın insanların bile nasıl da maddiyatçı ve ikiyüzlü olduklarını anlatıyor genel olarak.

---

Bazı filmleri televizyonda milyon kere yayınlanırken bazıları da hiç gösterilmiyor. Özellikle fakirlik edebiyatının bolca olduğu ve günümüzle bağdaşan yönlerinin bulunduğu filmler. Zübük gibi. Hayal meyal hatırlıyorum ama hepsi aklımda değil.
Başka bir şey ararken karşıma Polizei filmi çıktı. Daha önce hiçbir yerde görmemiştim.
1988 yapımı, Almanya'da geçiyor. Berlin Duvarı henüz yıkılmamış. Göçmenlerin oradaki durumları bana ülkemizdeki mülteci sorununu anımsattı. Ne kadar farklı olduğumuzu da.
Almanya'daki gurbetçilerin oradaki yaşantıları, oraya nasıl bir gözle baktıkları ve neler hissettiklerine değinilmiş. İzlerken birçok şey geliyor aklınıza. Aynısı bizim ülkemizde yaşanıyor çünkü..

Ali Ekber karakteri bir Alman kızına aşık olur. Arkadaşları ona bir oyun yapıp kızın ağzından mektup yazınca ve devamında gelişen olaylarla birlikte Ekber bambaşka bir karaktere bürünür. Neden bilmiyorum benim hoşuma pek gitmedi film. Sadece eski Almanya görüntüleri ve sosyal hayatı için izlenebilir.

Deli Deli Küpeli de her zaman ilk tercihlerimden olmuştur ve kaç defa izlemişimdir hatırlamıyorum. Keşke her akıllımız onun gibi olsa, keşke her devlet adamımız onun gibi vicdani ve insani olsa, keşke dürüst ve namuslu olabilse herkes..

Abuk Sabuk 1 Film diye acayip bir şeye denk geldim. İsmi uygun bir seçim olmuş. Gülen Adam filminin tersi gibiydi. Herkes onu güldürmeye çalışıyordu. Ucunda milyonlar olan, bir Yetenek Sizsiniz ya da Yeteneksizsiniz yarışması gibiydi. Sonu güzeldi ve içinde anlamak isteyenlere birçok mesajın olduğu bir filmdi. Bunun da televizyonda yayınlandığını hiç görmemiştim, ilginçti.

Yoksul dönemin İstanbul'unun ve aslında ülkenin birkaç saate sığdırılmış hâli gibi. Filmin her karesi ve sahnesi çekildiği dönemi resmetmiş. Belgesel gibi sanki. Konusu kısaca şöyle: Çok katlı kocaman bir hanın içinde birçok dükkan var. İçinde çalışan her kesimden ve her yaştan insanların konuşmalarına, yaşantılarına, fikirlerine ve çalışma şartlarına tanıklık ediyoruz. Yoksul isimli çaycı rolündeki Kemal Sunal da tüm katlara yetişmeye çalışan, her olayın içinde kendisini bulan bir garip.
Onu izlerken aklıma hiç Şaban gelmedi mesela. Sanki film değilmiş de hayatın kendisiymiş gibi. Büyük Abud Efendi Hanı'na bir gizli kamera konmuş da bu sayede oranın gündelik yaşamına şahit oluyor gibi hissettim kendimi. İnsanların zalimliğe maruz kaldıktan sonra güç ve para bulunca, o kişiden daha zalim olmasını da gördüm. Para kazanmak için her şeyin mübah sayıldığını da. Bir de filmin müzikleri o kadar güzeldi ki dönemin arabesk şarkıları öyle güzel harmanlanmıştı ki dinlerken birçok hayali görüntü geliyordu zihnime. 🎶🎶

🌼🌿🌼🌿

Geçen akşam daha önce bilmediğim iki filme baktım. Devlet Kuşu ve Keriz idi. Nasıl bunaldım nasıl gıcık oldum anlatamam. Zaten ilki, daha önce Ayhan Işık ve Fatma Girik'in 1960'lardaki filminin uyarlamasıymış. Belki ona bir göz atarım sonra.
Keriz ise tamamen insanı gerip 'bu kadar cahillik de olmaz, sen aptal mısın be' denilecek türdendi. İsmi iyi seçilmiş anlayacağınız. Paraya tapan, cahil, iftiracı, dedikoducu, fitneci, yalancı ve saf kötü insanların bolca olduğu bir filmdi. O kadar uzun geldi ki sanki hiç bitmeyecekmiş gibiydi. Neyse sonuçta oyuncular çok iyiydi, o yüzden nefret ettirdiler kendilerinden. Özellikle Ali Şen ve Aliye Rona mükemmeldi. 🙊
İhsan Yüce'nin kızlarına güvenmesi ve iftiralara inanmamasına değinmeden geçmek istemedim. O devirde böyle bir babaya sahip olmak büyük şans..

Ali Şen, Köşeyi Dönen Adam filminde de vardı ve yine rolünün hakkını fazlasıyla vermişti. Üç kağıtçı, uyanık, dini duyguları para için hiçe sayan ve kurnaz bir tipti canlandırdığı karakter. Yine ava giderken avlananlardandı.
Film, Müjdat Gezen'in 'Eşeğin Karnındaki Elmas' isimli eserinden uyarlanmış.
Kemal Sunal yine fakirdir ama bu kez kendisine Amerika'daki zengin amcasından miras kalır. Onu itip kakan tüm tanıdıkları bu kez sahte sevgi gösterileri yapmaya ve gelecek mirastan pay kapmaya çalışır. Gele gele bir eşek gelir. :) O zaman herkesin gerçek yüzleri de meydana çıkar tabi ki.
Bir gazetecinin fikriyle onlardan tatlı bir intikam almak ister ve eşeğin karnında elmasların olduğu yalanını ortaya atar. Ondan sonrası cümbüş. Para için her şeyini satanların filmi de denilebilir kısaca..

Sakar Şakir de komik repliklerin ve durumların olduğu bir film. Tokatçı'daki Karbonat Erol burada da Gardırop Fuat olarak karşımıza çıkıyor.
Ölen amcasından İstanbul'da bir apartman ve bakkal dükkanı Şakir'e miras kalır. Fakat akrabaları hileyle onun elinden almaya çalışır. Her türlü kötü durumdan bir şekilde sıyrılmayı başarır sakar oğlan. :)
Ali Şen ve Adile Naşit de bu filme renk katanlardan. O kadar doğallar ki sanki oynamıyor da yaşıyorlar gibi. Hele ki amcanın uçak olup ortamdan uzaklaşması efsane. :D
Şakir ve amcası arasındaki şu diyalog dönemin bazı hâllerini ortaya döküyor aslında:

-- Bu ne biçim pirinç, yarısından çoğu çakıl. Bu mahalleli pirinç yerine taş yiyor valla.
++ Oğlum ne yapıyorsun hiç pirincin taşı ayıklanır mı?
-- Ama neden ayıkla pirincin taşını demişler?
++ Onu diyen halt etmiş, taşı ayıklamaya kalkarsan çuvalda pirinç kalmaz.
-- Peki biz ne satacaz amcacım?
++ Hile satıcan ki ihya olasın.
_{Sakar Şakir | Şakir ve amcası}

Bıçkın filminde Kemal Sunal, Kemal Sunal'a karşıdır adeta. :) Kendisini oynar burada usta isim. Bir de ona ikizi kadar benzeyen Ali karakterini. Nilgün Belgün'ün canlandırdığı kız aslında Kemal Sunal'a aşıktır. Her setini basıp ona olan sevgisini dile getirir fakat yapışkan aşık tiplemesinin ötesine geçemez. Mahalledeki Ali ise ona gerçek bir sevgi beslemesine karşın hep kötü muamele görür.
Burada aşkın bir insanı kör etmesini mi yoksa kızın gerçekten aptal olmasını mı anlamamız lazım bilemedim. Belki de her ikisi. Bazen insan gözünün önündekini görmez de bir hayalin peşinden koşar. Dış görünüşe değil de kalbe bakanların kazandığı bir filmdi. 🙆‍♀️

İnek Şaban filminde de yine iki karakterle karşımıza çıkar Kemal Sunal. Biri futbol kulüpleri arasında transfer manyağı olan ünlü kaleci Bülent, diğeri de karpuzcu Şaban'dır. Yine bir karışıklık neticesinde diğerinin yerine geçen Şaban, karpuzculuk hünerlerini top kurtarmada da gösterir.
Çerezlik filmlerinden biriydi benim için.

Japon İşi de sevdiklerimden. Bazı sahneleri hoşuma gitmese de zamanın ötesinde bir film. Bilim kurgu yanının olması harika. Küçükken öyle bir 'oyuncağa' sahip olmanın hayalini kurardım. Ne zaman gerçekleşecek bilmiyorum. :)
Kemal Sunal'ın canlandırdığı Veysel karakteri, ünlü şarkıcı Başak rolündeki Fatma Girik'e sevdalıdır. Fakat sınıf farklılığı yüzünden bu aşk karşılıksız olarak kalır.

Başak beni sevmesin ama yanımda olsun, bana baksın, gülsün..
_{Japon İşi | Veysel}

Böyle düşünen ve kendini çaresiz bir derdin içinde bulan Veysel'e üzülür herkes.
Hayatını kurtardığı bir Japon ise, bu iyiliğine karşılık hiç tahmin edemeyeceği bir hediye gönderir ona: Başak'ın yapay zekalı bir robotunu. 🙆‍♀️

Karşısında sevdiği kişiyi bulunca yaşadığı kısa şokun ardından dünyalar onun olur. Yüzüne tebessümle bakan, her sözüne itaat eden sevdiğinin sahici olmayan varlığı bile onu mutlu eder.
Sonrasında bir robotun insana duyduğu aşka, onun için kendinden vazgeçmesine tanıklık ederiz. Veysel'in rüyalarında kendini boşluğa bıraktığı apartmanın, filmin sonunda üzücü bir mekâna dönüşmesi de hüzünlüydü.. Tekrar tekrar izleyebilirim o sahneyi.

---

Onun filmleri, sadece komedi unsurunun olduğu boş yapımlardan her zaman ayrılırdı. Çünkü güldürürken düşündürür, bazen de ağlatırdı. O kadar sahici ve zamansızdı ki. Tıpkı Bekçiler Kralı filmi gibi. O en sevdiklerimden ve her zaman aklımda olanlardan. Şimdiki zamanlara en çok benzeyenlerden biridir ayrıca.
Halkın yaşadığı sorunlar, küçükken izlediğimde hayal gibi gelirdi ama şimdi hepsini daha iyi idrak edebiliyorum. İşini iyi yapmanın ne kadar değerli bir şey olduğunu da anlatıyor. Bir bekçinin; bir mahallenin, bir semtin, hatta ilçenin birçok sorununu çözebileceğini gösteriyor. Yeter ki ona engel olunmasın, çelme takılmasın. Şaban, bekçilikte başarılı olmasını bir bakanın yeğeni sanılmasına borçlu. 'Bakanın Yeğeni' zırhı üzerinde olduğu için kanunları ve kuralları korkmadan uygulayabildi. Demek ki istenirse her şey en güzel şekilde yapılabilirmiş. Para hırsı galip gelmediği sürece tabi ki..

Düttürü Dünya'yı da ilk defa izledim. Kemal Sunal'ın en sevdiği filmi olduğunu duyunca daha bir dikkatle baktım. İlgimi çeken yanı, bol bol eski Ankara görüntüsüyle karşılaşmaktı. Gecekondu mahalleleri, Ulus ve şimdi de var olan pavyonların olduğu cadde, filmin mekânlarıydı. Üniversite hayatım boyunca mecburen her gün o caddeden geçmiştim. Kızılay'a giden veya dönen herkesin yolunun düştüğü bu sokaklar sanki hiç değişmemişti. Filmdeki hâlinden hiç de farklı değil şu an.

Filme dönersem, izleyince dönemin siyasi ve ahlaki yönünü anlayabiliyorsunuz. Yaşam şartlarını, gecekondudan apartmanlara geçiş sürecini, pahalılığı, ek iş yapmanın zaruriliğini, komşuculuğu ve aynı zamanda dedikoduculuğu. Her şeyi..

Günümüzde çekilen filmlerin çoğunluğu komedi dalında, bu da hayatın gerçekliğinden kopuş ve kaçış hali gibi.
Sanki insanların hayatlarından birkaç saatliğine de olsa nefes alması için çekilmiş gibi. Ama Kemal Sunal filmleri, hayatın bizatihi içinden. Orada insanlar yaşadıklarını, hissettiklerini buluyor. O kadar bizden ki kaç yıl geçmiş olsa da hiçbir şey değişmemiş her şey bir tekerrürden ibaret gibi.

Onca film içinde İhsan Yüce'ye ayrı bir parantez açmak istiyorum. Hem oyuncu hem senarist yönüyle o kadar başarılıydı ki. Onun ismini jenerikte görünce sağlam bir şey çekilmiş olduğunu anlayabiliyordum. Bir de Zeki Ökten, Natuk Baytan ve Kartal Tibet'in yönettiği filmler çok başarılıydı bana göre.
Müziklerini de anmasam olmazdı. Her filmin kendine has ve duyunca bile gülümseten müzikleri olmasa bu kadar başarılı olur muydu bilmiyorum.
Toplamda 82 filmi varmış ustanın, ben de birkaç ay içinde hatırı sayılır kadarını (53🙊) izlemiş oldum. Sevmediğim birkaç filmine bakmadım. Hanzo, İyi Aile Çocuğu, Avanak Apti, Salako ve Davaro gibi. Kibar Feyzo ve Şaşkın Damat da sayılabilir.

---

Şendul Şaban, Gurbetçi Şaban, Katma Değer Şaban, Şaban Pabucu Yarım, Dokunmayın Şaban'ıma, Zehir Hafiye, Doktor Civanım, İnatçı, Tokatçı, Üç Kağıtçı, Talih Kuşu, Sosyete Şaban, Uyanık Gazeteci, Meraklı Köfteci, Davacı, Koltuk Belası, Sevimli Hırsız, Çarıklı Milyoner, Orta Direk Şaban, En Büyük Şaban, Atla Gel Şaban, Yüz Numaralı Adam, Boynu Bükük Küheylân, Postacı, İbo ile Güllüşah, Kapıcılar Kralı, Çöpçüler Kralı ve Garip izleyip not aldığım filmlerden. Hepsinden az da olsa bahsetmek isterdim ama galiba çok uzun bir yazı olurdu. 🙊

İlk defa bu şekilde arka arkaya seyredince bir şeyi daha iyi anladım. Ülkemizde bir şeylerin değişmediğini. Daha doğrusu otuz-kırk yılda bir benzer şeylerin tekrarlandığını. Bu filmler seksenli yıllar ve doksanlı yılların başında çekilmiş. O dönemde yaşanan sorunlar şimdi de kendini gösteriyor. Bir de bazı filmlerdeki gözden kaçan yanlışlıklar dikkatimi çekti. Mesela İbo ile Güllüşah'ı küçükken severek izlerdim. Dün baktığımda bazı şeyler rahatsız etti beni. Postacı filmi de öyle.

🌃 🌇 ⛼

En Büyük Şaban filmine yapılan bir yorum sayesinde, şaşırtan bir bilgi öğrendim. Önce konusundan bahsedeyim, isminden anlaşılmayabilir çünkü. (Spoiler ve fazlasını içerir.)
Gözleri görmeyen çiçekçi bir kıza aşık olur Şaban. Kendisi de fakirdir. Onun tedavi olup iyileşebilmesi için gereken ameliyat parasını arkadaşından ister. Çünkü milyoner arkadaşının hayatını kurtarmıştır ve kendisine yardım edeceğine inanır. Arkadaşını ise Kamran Usluer canlandırıyor. Zengin, aksi ve yalnız adam sarhoş olduğunda bambaşka bir insan olur. Dost canlısı, eli açık ve yardımseverdir. Sabah ayıldığında geceki olayları unutur ama sarhoş olduğunda tekrar hatırlar. Ameliyat parasının kat kat fazlasını Şaban'a vermesine rağmen uyandığında onu hırsızlıkla itham ederek şikayetçi olur. Hapse attırır.
Bu süreçte kızın gözleri açılır ve kalan parayla kendisine bir çiçekçi dükkanı açar. Şaban'ın gelmesini bekler. Dükkana gelen her zengin müşteriyi o sanar. Aylar sonra Şaban tesadüfen oradan geçerken karşılaşırlar. Tanımaz, üstelik onu dilenci sanarak eline tek bir gül ve para sıkıştırır. Üzülen Şaban'ın sesini duyunca beklediği kişinin o olduğunu anlar ve mutlu son. 💐