Grijze leverworst met bruine stukken

Grijze leverworst met bruine stukken

Waarschijnlijk komt de titel, in essentie, nergens terug in het hele stuk tekst wat volgt. Het is bijna een gecodeerde zin. Alleen sommige, onder hen die dit lezen (waarvoor dank), zullen wellicht een glimlach van herkenning ervaren. Zoiets als "Let's go Brandon", om iets anders mee te verhullen. Waarmee dat wat die zin zou moeten verhullen juist enkel aan kracht toenam. Zelf gebruik ik die Engelse krachtterm wat minder. Het klinkt alsof er namelijk een hoge drang tot copuleren met van alles en iedereen in zit. Als het dan iets van boosheid mag benadrukken dan zou ik iets schreeuwen van dat die of dat uitwerpselen zou mogen gaan eten. En als ik woest ben dan zich er, wat mij betreft, tot slot ook nog in verslikken. In het Brittonnees klinkt dat dan overigens heel kort en krachtig.

En ik voel mij nu juist het tegenovergestelde van boos. Ook al is mijn brein nog druk doende aan het fragmenten herhalen en onder de loep leggen, uiteindelijk krijgt alles wel een plek. Vooral spontaan gedrag van mijzelf, daar kan ik over blijven malen. Bijvoorbeeld iemand onverwacht, dat wil zeggen uit mijn eigen initiatief, een welgemeende knuffel geven. De afgelopen drie jaren hebben dat nog wat ingewikkelder gemaakt. Want bij sommige mensen stond dit schijnbaar gelijk aan een aanval op hun gezondheid en die van anderen. Die spanning leek er dan bij in de lucht te hangen. Terwijl een knuffel geven en krijgen juist hele gezonde stofjes in het lichaam vrijmaakt. Wat juist weer goed is voor het natuurlijk biologisch afweer en herstel systeem. Gelukkig waren er genoeg mensen die anders in die hele toestand stonden. Dat sloot aan bij mijn eigen beleving en overtuigingen. Met logica en wetenschap juist als basis. En dat consensus als officiëel naritief (betekent: verhaal) neerzetten een politiek instrument is. Waarbij propaganda en censuur twee zijden van dezelfde munt zijn. Maar goed, ik ga zo weer eens via Rome naar Groningen...

Afscheid nemen vind ik lastig, zeker als het wat langer duurt. Want dat is er meer tijd over voor mij waarin ik weer ergens iets 'dat doet ie anders nooit' zou kunnen gaan uiten. Waar ik nadien weer enige tijd over blijf malen. Een bombardement aan indrukken, belevingen en wat ik vooral heel lastig vind: gevoelens. "Gaf ik hen op het laatst nou een handkus...!?" In de digitale wereld is het allemaal te wissen, gewoon wat nulletjes en eentjes weghalen. (Behalve op de 'blockchain'.) Maar is dat nou zo erg dan? De ontvangers van die spontane uiting zijn mij immers bijzonder dierbaar? Mijn brein vind het dan nodig om daar achteraf echt heel lang over door te malen. Om moe van te worden, echt. Ergens is dat wellicht een soort van La Tourette, dat ik mij zo ongemakkelijk ga voelen, dat ik mij geen houding weet en dat het daar dan mis gaat. En dan ga ik geen rare woorden roepen, maar vreemd bewegen. Ja, ik weet het, het speelt zich allemaal in mijn hoofd af. Wat dat betreft is het nog ergens een milde uiting. Het is immers niet zo dat ik met mijn tong over iemands wang ga. En nu maar hopen dat mijn impulsief onderbewustzijn dit niet op een idee heeft gebracht. Oftewel ik houd het afscheid nemen bewust kort.

De afgelopen twee dagen waren bijzonder aangenaam. Want eindelijk konden mijn wederhelft en ik naar twee lieve medemensen aan de andere kant van de grup toe gaan. Genieten van het mooie Noord-Hollandse plattelandsleven aan zee. Veel molens en dijken, typische boerderij architectuur met hoge puntige daken en veel ingepolderd land. En in het dorp Schoorl duikt daar zomaar een enorme duin op aan het plein. Het duurde werkelijk even voor ik mij bewust werd van wat mijn ogen aan mijn hersenen doorgaven. En een leeftijdloos stemmetje in mij zei: "Toe, gaat daar eens bij omhoog rennen!" Nou, rennen... Vergeet dat maar. En zeker niet in het mulle deel van het duinzand. Langs de zijkant ging het nog enigzins. Bij aankomst miste ik overigens wel de gratis zuurstof aanreiking. Even op adem komen, in letterlijke zin en dan de afdaling in. Op een bepaald moment de rem er stevig op, ter voorkoming van het naar beneden gaan buitelen.

Onze dierbare vrienden zijn daar op dinsdag overigens op de zomermarkt in Schoorl te vinden. En op de maandag is ervoor is dan de zomeravondmarkt in het plaatsje Groet (een toeristisch kaartje uit die plaats lijkt me geweldig: 'Groeten uit Groet'). De food en shop avondmarkt is bij het pittoreske kerkje op de terp in het dorp. Artostiek staat er met heerlijke tosti's (en flamkuchen), waarbij de liefhebber in alle rust nog wat schilderkunstwerken uit kan kiezen. Een mooi uniek concept. De zomermarkten aldaar duren overigens tot eind augustus. De omgeving van Sint Maarten is absoluut de moeite waard om eens te bezoeken. En eigenlijk is er regelmatig naar toe gaan een aanrader, denk ik. Er valt veel te ontdekken en ik heb zelf heel sterk een Schiermonnikoog beleving, maar dan in het groot. Eigenlijk is al het land op aarde in wezen een eiland, want het is overal omringt door eindeloos water.

Dankzij een goede vriend konden we samen in een auto heen en weer terug naar het Noord Hollandse. Dat scheelt enorm in de brandstofkosten en het is leuk om samen in goed gezelschap te reizen, de tijd vliegt. Hij ging daarna met de trein naar Amsterdam verder. En mijn wederhelft en ik gingen met onze vrienden naar Sint Maartenvlotsbrug. Alwaar wij eindelijk voor het eerst hun paradijsje op aarde konden aanschouwen. Het was er goed toeven. Ook al verloren wij onze, inmiddels traditionele, Trivial Pursuit spel 's avonds. En bij Catan won de dame des huizes glorieus. Later op de terugweg naar Winschoten hoorde ik dat bij dit veel gespeelde spel er regelmatig onmin ontstond over de inzet van 'de Struikrover'. Maar ondanks dat ik dit krachtig spelelement regelmatig taktisch had ingezet zette het uiteindelijk voor mij geen zoden aan de dijk.

Ja, dat was weer een bruggetje (oké ik houd zo op met het refereren aan de Noord-Hollandse omgeving) terug naar het afgelopen weekeinde. Terwijl mijn hersenen nog steeds druk doen om alle indrukken te verwerken denk ik zeker met plezier en een glimlach om mijn mond terug aan het afgelopen weekeinde. En inderdaad, wat in het vat zit verzuurd niet. Waarbij ik al weer uitkijk naar de volgende Trivial Pursuit ronde, want ooit zullen de Winschoters de volle winst pakken! Met alle plezier verlies ik evenwel ook een volgende keer weer. Want het gaat uiteindelijk om het samen zijn, het samen doen en het samen maken van mooie en dierbare herinneringen. Zo kijk ik nu terug en ga ik vandaag wellicht nog even op de pedalen, of te voet, ergens de natuur in, nog in gedachten even nagenieten.

Vooral het reflecteren op lastige onderwerpen duurt voor mij even. Want eigenlijk houd ik het liever voor me. Wat niet wil zeggen dat ik er lang over kan spreken, au contraire. Maar dan hoor ik mijzelf in een haast zeurende herhaling toon. Dan praat ik over het tijdelijk niet hebben van externe verplichtingen. Terwijl woorden als 'vrij' of 'vakantie' toch eenvoudiger zijn en minder vragen opleveren bij gesprekspartners. Maar, net zoals sommige hun relatiestatus op eFBee valt dit bij mij schijnbaar ook onder het kopje 'het is ingewikkeld'. Doordat die wijze van benoemen weer de nodige vragen, als klankbord, opleveren geeft dat juist weer perspectief als: "Ja, en hoe nu verder..." Ergens zit dat tussen de regels door verweven. Een autodidact zal zonder terugkoppeling van anderen in eenzaamheid blijven twijfelen of de opgedane kennis wel werkelijk waarde heeft. Iets dat ik wens te voorkomen.

Dierbare medemensen zoals familie en vrienden zijn van levensbelang. En dat heb ik het afgelopen weekend ook weer mogen ervaren. Wat mij bij is gebleven is wat ik her en der meer hoor, zo ook bij onze lieve vrienden: "Hoe nu verder vanaf hier." Het blijkt nu dat dit in mij nagalmde. En dat is duidelijk anders dan: "Is dit alles wat er is?" Want ik hoor meer waardevolle medemensen die gedachte in de een of andere vorm uiten. Met daarin juist de wens om iets anders dan voorheen te ondernemen. Het liefst iets waarvoor een passie bestaat. Iets waarvoor het fijn is om op te staan en weer mee aan de slag te gaan. In tegenstelling tot dat wat verward lijkt te worden met iets waarvan menig medemens nog steeds in de veronderstelling lijkt te zijn dat men een beetje stress wel nodig heeft. Wat volgens mij eerder duidt op overleven, dan leven. En stress geeft volgens mij hoe dan ook trauma in de een of andere vorm.

Maar ik bedoel dat wat gevoelens als enthousiastme, blijdschap en soms zelfs euforie geven. Ook al zijn er vooraf gegarandeerde dalen en pieken. Zoals ik dat met blockchain technologie en het publiceren daar op een aantal jaren had. Iedere dag een artikel plaatsen en daarmee Cryptocurrencies verdienen. Evenwel is voor mij daar de piek al enige tijd uit en raken de overgebleven financiële reserves daarvan op. De bodem van de kist met gouden munten is inmiddels duidelijk zichtbaar geworden. En bovenal kan ik al denkende in muziek stellen: "Het gevoel is weg... Slow, slow motion." Om vervolgens over te gaan in een ander nummer van Neerlands beste rockband 'De Dijk': "En ik heb geen cent te makken en ik heb nooit een vak geleerd, ik kijk nooit uit m'n doppen en m'n handen staan verkeerd..." Als ik mij trouwens op mijn gemak voel dan wil ik de fragmenten van de liedjes in mijn hoofd wel eens hardop delen. Of doe ik het 'tierelierelierelierelie' geluid van de auto's in de Tour de France na, tijdens een klim op de fiets. En dan bedoel ik niet het op de fiets zelf stappen, maar bij een stijging in de weg op de pedalen gaan staan.

Het was in vele opzichten een mooi en waardevol weekeinde. En het was al heel lang geleden dat mijn wederhelft en ik er zo eens helemaal uit waren. (Mijn 'betere helft' vind ze geen leuke titel, dus daar ben ik, na dringend verzoek, maar mee op gehouden.) Van de reis met een levensgenietende wereldreizende goede vriend tot en met het samenzijn met lieve dierbare vrienden, het was prachtig en de tijd vloog voorbij. Mooie herinneringen samen gemaakt en hopelijk mogen er zo nog vele volgen. Het zijn bizarre tijden, althans zo beleef ik dat, en om dan samen te zijn met waardevolle medemensen brengt het stabiele aardse gevoelsmatige leven terug in een schijnbaar chaotisch bestaan.

Met deze reflectie kijk ik naar alle waardevolle contacten die ik in mijn leven heb en die er zijn geweest. Dat kan iets zijn van een wekelijkse bierproefavond. Of samen met een kammeraad een lange fietstocht maken en het samen gezond bewegen. Een vrienschap die al vanaf de tienerjaren bestaat, met veel gedeeld lief en smart, geweldig. Nieuwe vriendschappen die al gaande worden gemaakt, met gelijk gezinde medemensen, heel mooi. Het opgewekt terugzien van familie en vrienden, soms na vele jaren, fijn. Even aan bij een maat, elders in den lande, voor een paar uurtjes, doet goed. Of vrienden die van ver overkomen om ook dit deel van de wereld eens te beleven, geeft mooie herinneringen. Samenkomen op een feestje en even elkaar weer bijpraten, doet goed. Samenwerken met een dierbare vriend, geeft energie en een goed gevoel. De intensiteit bij dat alles is voor mij belangrijker dan een eventuele teller bijhouden en zeker geen weegschaal meenemen. Er is voor mij in dit leven veel om dankbaar voor te zijn. Zoals een geweldige prachtige dochter die haar vleugels inmiddels heeft uitgeslagen en die samen met evenzo fantastische vriend verder bouwt aan haar eigen bestaan.

Haal ik dat alles nou uit een weekend...!?

Het vloeit er uit voort, net zoals uit al het andere wat ik beschrijf. En ik werd mij er uiteindelijk nadrukkelijk door bewust dat ik op een kruispunt ben aanbeland in mijn leven. Menig weerklank die ik van anderen heb mogen ontvangen, waarvoor dank, resoneert met dat waar ik nu zelf mee bezig ben. En daarbij is het enige dat ik zeker weet dat alles veranderd. Welke kant ik nu in die voortdurende verandering op ga is nog wat onscherp in beeld. Dat proces gaat geleidelijk en ik weet dat ik daarbij eigenlijk al een aantal zaken onderbewust aan het afsluiten was. Ondertussen geven wereldse situaties voor menigeen de komende tijd er nogal wat ferme uitdagingen bij. Zeker op het economische vlak zal het krachtige besef daarbij komen dat wij mensen in wederzijdse afhankelijkheid geboren zijn. Verder wil ik het daar eerst bij laten, want ik wil mij nog even lekker blijven voelen.

Ondertussen dient zich er al iets nieuws aan. Binnenkort mag ik namelijk weer eens in een winkel achter de toog staan. Zeer kort en tijdelijk evenwel, maar voor mij is het juist bijzonder dat ik hiervoor werd gevraagd op het moment dat ik mij bewust word van het aanbeland zijn op een kruispunt op mijn levensweg. En dat was niet meteen iets van: "Och, dat doe ik wel even..." Even later stemde ik er wel mee in. Met daarbij in mijn achterhoofd de gedachte dat ik inmiddels al voor een bepaalde afslag heb gekozen. En daar hoort meestal ook het doorhakken van knopen bij.

Transformatie van dichtbij kan zo duidelijk worden door eerst naar elders te reizen. Alsof het daarmee in letterlijke zin eenvoudiger wordt om op afstand iets te beschouwen. In vele opzichten was het afgelopen weekeinde een keerpunt in mijn leven. Hoe wonderbaarlijk mooi kan het bestaan zich bij tijd en wijle toch ontvouwen.

Dankjewel voor jouw aandacht en het lezen van het ordeningsproces in mijn brein. En tot slot deel ik nog wat foto's met jou.

Pluk de dag gerust zoals deze zich aandient :-)

Alle foto's zijn van mijn hand.