နာနာဘာ၀ ရန္ၿငိဳးထိ႐ွာတဲ့...ဖိုးေက
±±±±±±±±±±±±±±±±±± ူ႔နာမည္ကဖိုးေက(နာမည္လႊဲထားပါတယ္)။ငယ္စဥ္ကတည္းက
မိဘႏွစ္ပါးဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ဦးေလးနဲ့ အတူေနရ တဲ့တစ္ေကာင္ၾကြတ္...။
အုပ္ထိန္းသူမရွိေတာ့ တစ္ေကာင္တည္းလြတ္ခ်င္တိုင္းလြတ္ေနတဲ့ ေလလြင့္
ေနတဲ့ေလလြင့္ငွက္...။အသက္က(၁၀)နွစ္သာသာ..။ သိတက္စအရြယ္ကတည္း
ကတစ္ေန႔တစ္ေန႕ၾကက္ခေလး ေတြငွတ္ကေလး ေတြကို မပစ္ရမေနနိုင္ေလာက္ေအာင္
၀ါသနာထံုသူပါ။သူမေမြးခင္ သူ႔ကိုယ္၀န္လြယ္ထားး ကတည္းက သူ႔အေမ
က အသားစိ္မ္း ငါးစိမ္းကိုအရမ္းခံုမင္တာေလ..။သူ႔အေမ ခ်ဥ္ျခင္း တက္တာက
လည္းၾကည့္ဦး အမဲသားပဲ အျမဲစားခ်င္တယ္ေျပာေျပာေနတာ...။
ေမြးျပီးေတာ့လည္း သိတက္စအရြယ္ကတည္းက ေလးခြတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
တစ္ေတာ၀င္တစ္ေတာထြက္ ငွတ္လိုက္ပစ္တက္ေနပီေလ။
ဖိုးေက နဲ့ေလးခြ ၊ေလးခြနဲ့ဖိုးေက ဆိုတာခြဲမရေအာင္ျဖစ္ေနတာေပါ့...။
သူ႕ဦးေလးကအတန္တန္တားပါတယ္..။
ဘယ္လိုမွတားမရတဲ့အဆံုး လြတ္ထားရတာပါ..။
သူ႕ဦးေလးလဲ အသက္ႀကီးျပီဆိုေတာ့ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ..။
တစ္ခါတစ္ခါဆို လြယ္အိပ္ထဲမွာ.ရွဥ္႕တို႔၊ ဂ်ိဳးတို႔ပါပါလာတက္တယ္။
ငွတ္ပစ္ထြက္လို့ ငွတ္မပါလားဘူးဆိုတာ ဖိုးေကတို႔သမိုင္းမွာ
မရွိ။ေလေပၚက ငွတ္ပဲလား မဟုတ္ေသးဘူးဗ်.။
ေရစပ္မွာ ကူေနတဲ့ ငါးေျပမ ကို ေလးခြနဲ့ လွမ္းပစ္တာ
ငါးက ေခါင္းေၾကျပီး ေရေပၚ ေပါေလာေတာင္ထေပၚတာ
ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ျမင္ပဲဗ်..။ ရက္ၾကီးအခါၾကီး လည္းမေရွာင္.
.ငွတ္ပစ္တက္အလုပ္ကိုမနားတဲ့အတြက္ လူႀကီးသူမ
ေတြရဲ့ခနခနျငိဳျငင္ျခင္းခံရပါတယ္။
ပစ္လို႔ရတဲ့ ငွတ္ေတြကို လမ္းထိပ္ကအရက္ဆိုင္မွာ
သြားသြားေရာင္းျပီး စာ၀တ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္ရံုးကန္
ေနရတဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြတ္ ဖိုးေက..။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဖိုးေက တစ္ေယာက္
သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၀ါသနာတူေအာင္ႀကီးနဲ့ငွတ္ပစ္ဖို့
သူေနတဲ့ရြာေလးနဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေတာအုပ္ေလး
တစ္ခုကိုထြတ္လာၾကတယ္။အယ့္ေန႕ကလည္းဖိုးေက
တို႔ အတြက္ ကံဆိုးတယ္ ထင္ရတယ္.ေနျမင့္တာေတာင္
ငွတ္တစ္ေကာင္မွ မရျဖစ္ေနတယ္ေလ..။
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း ေမာေမာနဲ့
မက်ည္းပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ပီးအေမာေျဖေနတုန္း
သူ႕သူငယ္ခ်င္းေအာင္ႀကီးက
"ဟိတ္ေကာင္ ...ဖိုးေက..ငါတို႔ဒီေန့ ငွတ္တစ္ေကာင္မွလည္း မရဘူးကြာ...
ငါ့မွာအၾကံရွိတယ္ကြဒီလိုလုပ္ပါလား...ငါတို႔ရြာထိပ္ကဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမွာခိုေတြရွိတယ္ကြ. .ငါတို႔သြားပစ္ရေအာင္.."
"ဟာကြာ..မင္းကလည္းျဖစ္ပါ့မလား..မင္းအယ့္ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္းလဲမင္းသိသား...
"ဟာ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲကြာ...မင္းကလည္း ဘုန္းႀကီးမသိေအာင္ပစ္ရင္ရပါတယ္ကြ.."
ဖိုးေက နည္းနည္းေတြေ၀သြားတယ္..၀မ္းေရးကလည္းရွိေသးသည္။
ခပ္ၾကာၾကာေလးစဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ
"ေအးကြာ ..သြားပစ္ၾကမယ္ ဘယ္အခ်ိန္သြားမလဲ "
"ေအး...ည ၇း၀၀ နာရီဆိုရင္ေကာ "
"ေအး ျပီးေရာ ညၾကရင္ရြာထိပ္က မက်ဥ္းပင္ေအာက္ကိုလာခဲ့ ငါေစာင္႕ေနမယ္ေျပာျပီး..
ဖိုးေကတို႔ႏွစ္ေယာက္လက္ဗလာ နဲ့ အယ့္ေန့ကလမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။
ဖိုးေက တစ္ေယာက္အလုပ္ရွုပ္ေနပါတယ္..
လြယ္အိပ္ထဲ ေလာက္စလံုးေတြကို ခပ္ေလးေလး ထည့္ေနပါတယ္..
ဖိုးေက တစ္ေယာက္ စိတ္ေတြေလးေနတာအမွန္..
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ...သြားရမွာကိုေၾကာက္ေနသလိုိလို..
ဒါေပမယ့္လဲ "ငါဘုန္းႀကီး မိမွာကိုစိုးရိမ္ေနတာပါေလဟု အားတင္းရင္း လေရာင္ကိုအားျပဳပီး
ခ်ိန္းထားတဲ့ မက်ည္းပင္ေအာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလးထြတ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ေအာင္ၾကီးက ၾကိဳေရာက္ေနတယ္..။
"ဟိတ္ေကာင္ ေအာင္ႀကီး..ေရာက္ေနတာၾကာပီလား"
"ေအး မင္းကလည္းၾကာလိုက္တာ..ဘာေတြလုပ္ေနလို႕လဲ "
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ .ငါေလာက္စလံုးထည့္ေနတာၾကာသြားလို႕ပါ.။
"'ဒါဆိုလည္း ပီးေရာကြာ..လာသြားမယ္."
"ဟိတ္ေကာင္ျဖစ္ပါ့မလား"ဖိုးေက က ထပ္ေမးသည္။
"ဘာလို့မျဖစ္ရမွာလဲကြာ..ဒီေနရာပဲေရာက္ေနျပီ လာလာ ..စကားမရွည္နဲ့'
'ေအာင္ႀကီး တင္းသြားပံုရသည္။
"ေအး...ေအးပါကြာ"ဖိုးေက အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္။
"အာ....၀ူး..............."
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွ ေခြးက စြဲစြဲငင္ငင္ထေအာ္ေတာ့
ဖိုးေက နည္းနည္းတြန့္သြားသည္။
ထိုေခြးအေၾကာင္း တစ္ရြာလံုးအသိမဟုတ္လား.။
ညဖက္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားကပ္တဲ့ သူခိုးမွန္သမွ်
ထိုေခြးေၾကာင့္ အဖမ္းခံရတာမနည္းကိုး....။
''ေအာင္ၾကီး ေခြးက ငါတို့လာတာသိတယ္ကြ''
'' လာပါကြာ မဲမဲျမင္တိုင္းေဟာင္ေနတာပါ
မင္းတြန္႕ဆုတ္ တြန့္ဆုတ္ လုပ္မေနနဲ့..လခြီးထဲ.."
ဖိုးေကတို႔ နွစ္ေယာက္သား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကေန
အသာေလး ခိုး၀င္လာၾကပါတယ္။
''လာ ဟိုသိမ္ပ်က္ထဲကိုသြားမယ္..အယ့္မွာ ခိုေတြအိပ္တန္းတက္ေနေလာက္ပီ"
''ဖက္...ဖက္...ဖက္..."
အမေလး ..ဖိုးေက တစ္ေယာက္ ထေအာ္မိသည္.
''ဟာ မင္းကလည္း တိုးတိုးလုပ္ပါ..ဘုန္းႀကီးနိုးေတာ့မယ္.
.အယ့္တာ မင္းေမလင္ လင္းႏို႕ေတြဟ..ေသြးမရွိဘူးလားကြာ.."
''ေအာ္ ဟုတ္လား ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန့္ လန့္သြားတာပါကြာ.."
ဟုဖိုးေကက ေလသံေလးနဲ့ေျပာသည္။
ခိုေတြရဲ့ညီးသံကလည္း လူမမာသည္ တစ္ေယာက္ညီးေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ..။
ညဖက္ဆိုေတာ့ထိတ္လန့္စရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္.။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စမ္းတစ္၀ါး၀ါးနဲ႕သြားလိုက္တာ..
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိ္မ္ပ်က္ဆီေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။
"ဟိတ္ေကာင္ ဟိုမွာေတြ႔လား ထုတ္တမ္းေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ ခိုေတြ..""
""ကဲကဲ အခ်ိန္မဆြဲနဲ့ ေလးခြထုတ္..ပစ္ကြာဟုေျပာျပီး ေအာင္ႀကီးက ေလးခြနဲ့စပစ္ပါတယ္.."
''ဖုတ္...အု" တစ္ေကာင္..။
ဖိုးေကလဲ မဲမဲျမင္ရာ ထိုင္ပစ္လိုက္တာ ..ေအာက္မွာ ခိုအေသေတြ ပံုထပ္လို႔ေနပါတယ္..
“ဖုတ္..ဖုတ္”
ဒါေပမယ္႕ ေကာက္မယ္လုပ္လိုက္ ..အရိပ္မဲမဲၾကီးက အေပၚထပ္ကေန ဆင္းျပီးေကာက္သြားလိုက္..
ေကာက္မယ္လုပ္လိုက္ ..အရိပ္မဲမဲၾကီးက ဆင္းျပီးေကာက္သြားလိုက္နဲ႕..
ေနာက္ဆံုးခိုေတြသာ ပစ္လို့ကုန္သြားတယ္
ေအာက္မွာ တစ္ေကာင္မွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ဒါကို ဖိုးေက ကသိသည္.။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးမ်က္ႏွာပ်က္စျပဳလာပီ၊
"သားၾကီး အေျခအေနမေကာင္းဘူးေနာ္"ဟုဖိုးေကက သတိေပးသည္။
"ေအးကြာ..”
“ဘာေကာင္လဲကြ ငါတို့ပစ္တာကို လာလာေကာက္တာ မင္းမိုက္ရင္ထြက္ခဲ့စမ္းကြား -ီ းပဲ.."ဟု
ေအာင္ႀကီး ကထဆဲလိုက္ပါတယ္..။
ေအာင္ၾကီးဆဲျပီး မၾကာဘူး ၀ုန္းဆိုပီး
အေကာင္မဲမဲၾကီး ကအေပၚထပ္ကေနေျပးဆင္းလာပါေတာ့တယ္...
''ဟိတ္ေကာင္ဖိုးေက ပစ္ပစ္''ဆိုပီး ေအာင္ႀကီး က လွမ္းေအာ္ေတာ့
ဖိုးေကလဲ အသင့္ထည့္ထားတဲ့ ေလာက္စာလံုးနဲ့အရပ္မည္းမည္းၾကီးရဲ႕
ေခါင္းနားကို မွန္းပီးပစ္ခ်လိုက္သည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္
"အားးးး"
ဆိုပီး အသံနက္ၾကီး က အရိပ္မညး္ဆီကထြက္လာပါတယ္..။
ဖိုးေက ေၾကာင္သြားသည္။ လူလိုေအာ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္.။
ထိုအရိပ္မည္းၾကီးက တစ္ခ်က္တြန့္သြားရာကေန ရွူးရွူးရွဲရွဲအသံထြက္ပီး
ေအာင္ႀကီး ရွိရာကို ေျပး၀င္လာပါတယ္..
ေအာင္ႀကီးလည္း သိပ္မစဥ္းစားေတာ့ပဲ ေျခကုန္ သုတ္ေျခတင္ပါေတာ့တယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေအာင္ႀကီး ကံမေကာင္းရွာပါဘူး။သူ႕ေဘးကေရတြင္းပ်က္ကို
မေတြပဲ ေရတြင္းနွူတ္ခမ္းကို ခလုတ္တိုက္ပီး
ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးျပဳတ္ၾကသြားပါေတာ့တယ္..။
ေရတြင္းပ်က္ဆိုေတာ့ အထဲမွာေရမရွိပဲ
သစ္ကိုင္း ေျခာက္ေတြ ၊သစ္တုံးေတြနဲ့ျပည့္ေနပါတယ္။
"ေအာင္ၾကီး ေအာင္ၾကီး’’
ဆိုပီး ဖိုးေက ေျပးၾကည့္ေတာ့ ေအာင္ၾကီးချမာ
သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ ၾကားမွာ ေခြေခြေလး အသက္ ေပ်ာက္ ေနရွာ ပါတယ္..။
ဖိုးေက တစ္ေယာက္ေသြးပ်က္ပီး ထိုေနရာတြင္
ေလာကႀကီးကိုခန အဆက္အသြယ္ပ်က္ေတာက္ သြား ပါ ေတာ့ တယ္..။
"ဖိုးေက ..ဖိုးေက "
စီးပိုင္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္စံုကိုအားကုန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနေလပီ..။
"မိုက္လိုက္တာ ဒကာတို႔ရာ မင္းတို႕သူမ်ားအသက္ေတြ သတ္ေတာ့
အယ္႕ဒီ၀ဋ္ေၾကြးက ေနာက္ဘ၀မကူးဘူး၊
ဒီဘ၀တင္ မင္းသူငယ္ခ်င္းေအာင္ၾကီး ကေပးဆပ္လိုက္ရပီေလ...။
အမ္းးး မင္းလည္းအယ္႕ဒိအလုပ္ကို စြန့္ပီး
သမာအာစီ၀ အလုပ္သာလုပ္ေတာ့ ဒကာဟု "
မိန္႕ပီး ဘုရားခန္းထဲသို ႕ ခပ္ေလးေလးထြတ္သြားပါတယ္..။
ဇာတ္ေပါင္းေသာ္..
ဖိုးေက တစ္ေယာက္လည္း မၾကာပါ….
ေနာက္ရက္ အျပင္းအထန္ဖ်ားပါေလေရာလား...။
ဆရာစံုေအာင္ကုလဲ ေရာဂါက မသက္သာတဲ့အျပင္ ပိုပိုလို႔ေတာင္တိုးလာပါတယ္။
ကေယာင္ကတမ္းေျပာေျပာေနတာကေတာ့
" မလာနဲ့ မလာနဲ့ သြား….အိမ္ေဘးမွာ မည္းမည္းၾကီး အီဟီးးးး"
သူ႕ဦးေလးလဲ သူ႕တူအေၾကာင္းဘုန္းဘုန္းဆီသြားေလွ်ာက္ေတာ့
" မရေတာ့ဘူး ဒကာႀကီး ...ငါအၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ျပီးပီ..
မင္းတူပစ္လိုက္တဲ့ ေလာက္စလံုးက သိမ္ပ်က္ထဲက
မကြ်တ္ေသးတဲ့ နာနာဘာ၀ရဲ့ညာဖက္မ်က္လံုးကို ထိသြားတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြသိလို႕ ငါသိမ္ပ်က္ထဲသြားပီးငါေတာင္းပန္ပီးပီ ဒကာ။
ဘုန္းဘုန္းလည္း မတက္နိုင္ေတာ့ဘူး ဒကာႀကီး...
အခုအိမ္ျပန္ျပီး ဒကာႀကီး ရဲ့တူကိုသာဂရုစိုက္လိုက္ပါ.."
အယ့္ဒိအခ်ိန္မွာပဲ..၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈမ်ားစြာနဲ့အိမ္ျပန္လာတဲ့ သူ႕ဦးေလးရဲ့အျပန္လမ္းကို..
မ်က္လံုးျပဴးပီး အသက္မယ့္ေနတဲ့ ဖိုးေကက ေစာင္႕ႀကိဳေနမွန္းသာသူ႕ဦးေလးသိလွ်င္....
ၿပီး
Credit:Myanmar Ghost