ေတာင္သူလယ္သမားရဲ႕ ဘဝအပိုင္းအစမ်ား

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္တာႏွင့္အညီ ဆန္ေရစပါးကို မီွခို အားထားရေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ရြာေပါင္းမ်ားစြာရိွ၍ အားလံုးနီးပါး ေတာင္သူ လုပ္ငန္းကို အားထားလုပ္ကိုင္္ၾကရပါတယ္။ရြာနွင့္လယ္ယာေျမသည္ ခြဲျခား၍ရမည္မထင္ပါ။လယ္ယာေျမမ်ားသည္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နိုင္ေသာ ေက်ာက္သံပတၱျမားဆိုလည္း မမွားပါ။ "ေျမႀကီးမွ ေရႊသီး" ဆိုတဲ႕ စကားအတိုင္း ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားဟာ သီးႏံွမ်ိဳးစံုကို စိုက္ပ်ိဳး ၾကၿပီး ေရႊေငြမ်ားရရိွလာၾကရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ ေဒသမ်ားမွာေတာ့ ဆန္စပါးကို အဓိက စိုက္ပ်ိဳးၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာေတာ့ ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ရြာတစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ေတာင္သူလုပ္ငန္းျခင္းတူေပမယ့္ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ သီးႏံွ အမ်ိဳးအစားကေတာ့ မတူညီၾကပါဘူး။ရာသီဥတု ၊ ေျမအမ်ိဳးအစား၊ေရ ရရိွမႈ ေပၚ မူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲ စိုက္ပ်ိဳးၾကရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဒသဟာ မိုးအင္မတန္ရြာၿပီး ရံဖန္ရံခါ ေရႀကီးတတ္တဲ့အရပ္ပါ။လြန္ခဲ့ေသာ၂၀၁၅ခုႏွစ္က ရြာသြန္းခဲ့ေသာမိုး ေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဒုကၡေရာက္ရသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရြာကေတာင္သူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားဒုကၡ၊ေသာကေတြ ေခ်ာင္းေရနဲ႔အတူ ေဝဆာခဲ့တဲ့ႏွစ္ပါ။အထူးသျဖင့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းနယ္ဘက္က ဆံုးရံႈးမႈ အမ်ားဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးရာသီဟာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္၍ သူေကာင္းလည္းစံ ၊သူဆိုးလည္းခံၾကရပါတယ္။မိုးမရြာရင္ ထမင္းငတ္လုနီးပါးရိွၾကသလို မိုးေဆြရင္လည္း စားခြက္ေပ်ာက္ ၾကရပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရ ရရိွဖို႔ မိုးကို အားကိုးရသူေတြအဖို႔ မိုးေခါင္ေရ႐ွားျဖစ္တတ္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ အေတာ္ေလး အခက္ၾကံဳရပါတယ္။ထို႔အတူ သီးနွံပြင့္ခ်ိန္၊သီးခ်ိန္ႏွင့္ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာလည္း ဒုကၡေပးတတ္ပါေသးတယ္။သဘာဝေဘး အႏၲရာယ္ဟာ တိုးတက္မႈ အားနည္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလူးအလဲ ခံစားၾကပါတယ္။ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ ေဘးဥပဒ္မ်ားဟာ မိုးရာသီမွာ နစ္နစ္နာနာ ဆံုးရံႈးေစပါတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုး မာန္တင္း လုပ္ကိုင္ခဲ့သမ်ွ ဒီမိုးေၾကာင့္ပဲ မ႐ႈမလွ ခံစားၾကရပါတယ္။အခ်ိဳ႕ ေဒသမ်ားတြင္ မိုးေရႀကီးေသာေၾကာင့္ လူ႔အသက္အႏၲရာယ္ေတာင္ ထိခိုက္တယ္လို႔ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

ေတာင္သူလယ္သမားဘဝေတြဟာ တစ္ေန႔လံုး ေနပူမေ႐ွာင္ မိုးရြာမေ႐ွာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ၾကရၿပီး ရြံ႕ႏြံထဲမွာ ဘဝကို ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ ျဖတ္သန္းၾကရပါတယ္။ေန႔စဥ္ရက္စက္ ပင္ပန္းမႈကို ပဓာနမထားဘဲ မိမိတို႔၏ စားဝတ္ေနေရးကို အေလးထားကာ ႐ုန္းကန္လုပ္႐ွားေနရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မိုးရာသီဆိုရင္ ေယာက်္ားေလးအမ်ားစုဟာ လယ္စိုက္ဖို႔ရန္အတြက္ ေစာစီးစြာ ကြၽဲ၊ႏြားျဖင့္ ထြန္ယက္ေနၾကၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားကေတာ့ ေကာက္စိုက္ဖို႔ရန္ မနက္ ေလးနာရီမွ ထကာ လယ္ထဲသို႔ သြားၾကရပါတယ္။အခ်ိဳ႕မွာ ပဲ၊ႏွမ္း၊ေျပာင္းႏွင့္ အျခား သီးႏံွမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးရန္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရပါမည္။ တခ်ိဳ႕က ေပၚဦးေပၚဖ်ား ေရာင္းခ်လို၍ ဦးစြာ စိုက္ပ်ိဳးၾကသလို အမ်ားစုမွာ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပ၍လည္း ေစာေစာ စိုက္ပ်ိဳးၾကရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။အထက္က ေျပာခဲ့သလို သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္းပဲ ဇနပုဒ္ေက်းရြာကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ေက်းေတာသားေလးျဖစ္ပါတယ္။ရြာဆိုေတာ့လည္း အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ေတာင္သူယာခင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းကို ကြ်မ္းက်င္စြာ မလုပ္ကိုင္တတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အိမ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီေပးပါတယ္။မ်ားေသာအားျဖင့္ လယ္စိုက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ ဝါလကင္းလႊတ္သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဟာ ေျမပဲ၊နွမ္း၊မံုညႇင္း၊ ေျပာင္း၊ အာလူးနွင့္ အျခားသီးနံွမ်ား စတင္ လုပ္ကိုင္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ဟာ ယာခင္းအလုပ္ကို အနည္းငယ္ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာေၾကာင့္ လိမၼာေသာ ကြၽဲတစ္႐ွဥ္းကို ယူကာ ကိုယ္တိုင္ ထြန္ယက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေရထဲမွာ ထြန္ယက္ရေသာ လယ္ထြန္းနည္းကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မလုပ္ဖူးေသးပါ။ထြန္တံုးကို ကိုင္ကာ လယ္ထြန္ျခင္းႏွင့္ ယာခင္း(အေျခာက္ခင္း)ထြန္ျခင္းဟာ ပံုစံုတူေသာ္လည္း လယ္ထြန္ျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ထြန္ယက္ခဲ့ဖူးျခင္းမရိွပါ။ ထယ္ထိုးျခင္းသာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ အကြၽမ္းဝင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ထယ္ထိုးလယ္ထြန္ခ်ိန္နဲ႔ ဆံုေနရင္ အကိုေတြနဲ႔ အတူ လယ္ထဲဆင္းကာ လယ္ဂဇင္းတင္၊ထယ္ထိုးကူသလို ကြၽဲႏြားမ်ားကိုလည္း လိုက္လံ၍ ကူညီေက်ာင္းေပးပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ အကိုေတြဟာ အေတာ္ေလး သနားစရာေကာင္းမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီကာလပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ကြၽဲမ်ားကို ၃၆၅ရက္မွာ တစ္ရက္မွ ပ်က္ကြက္၍မရဘဲ ေတာင္ေပၚ သို႔မဟုတ္ ေျမလႊတ္ ေျမ႐ိုင္းေတြမွာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ကာ အစာေကြၽးေပးရပါတယ္။ ကြၽဲမ်ားဟာ အပူဒဏ္ကို ႏြားကဲ့သို႔ မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေနျမင့္တဲ့အထိ ခိုင္းလို႔မရပါ။ မိုးရြာေနရင္ေတာင္ သူတို႔ အလုပ္ခ်ိန္၊ သူတို႔ နားခ်ိန္ကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ႏြားမ်ားဟာ ကြၽဲေလာက္ ၾက့ံခိုင္မူ မရိွေပမယ့္ ခႏၶာဝမ္းက်ဥ္းေသာေၾကာင့္ အစာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ွာမေကြၽးရသလို အလုပ္ကိုလည္း ေနပူပူ ၊မိုးရြာရြာ အေတာ္အတန္ ခိုင္းလို႔ရပါတယ္။သို႔ေပမယ့္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကေတာ့ သူေနရာနဲ႔သူ အလြန္ အသံုးဝင္ေသာေၾကာင့္ အပင္ပန္းခံကာ ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေ႐ွာက္ရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့အေဖဟာ အခုအခ်ိန္မွာ သက္ရိွ ထင္႐ွား မရိွေတာ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သားေတြအတြက္ လုပ္အားျဖင့္ရင္ႏွီးကာ လယ္ယာေျမ၊ ကြၽဲ၊ႏြားမ်ားကို အေမြ အျဖစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အေဖမဆံုးခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုကမွ ႏြားေလး တစ္႐ွဥ္းေတာင္ ဝယ္ထားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။အေဖဟာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ ဥာဏ္အေမ်ွာ္အျမင္အရ ေ႐ွ႕ေရးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽဲ၊ႏြားမ်ားကို ေမြးျမဴ ေပးခဲ့ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ ကြၽဲတို႔ ႏြားတို႔ဆိုတာ အသက္အမ်ွ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္။ေကာေနေသာ ေျမ၊ ႏြံနစ္ေနေသာ ေျမမ်ားတြင္ ကြၽဲ ႏြားမ်ားကို အသံုးျပဳ ၍ ထြန္ယက္ရပါတယ္။ကြ်ဲနြားမ်ား ေမြးျမဴ ၍ စိန္ေရႊ၊ ရတနာမ်ား စုေဆာင္းထားျခင္းဆိုလည္း မွန္ပါေပတယ္။အခက္အခဲတစ္စံုတစ္ရာၾကံဳလ်ွင္ ကြ်ဲႏြားမ်ားကို ေရာင္းခ်၍ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေျဖ႐ွင္းၾကရပါသည္။ကြၽန္ေတာ့္အေနျဖင့္ တိရစာၦန္မ်ားကို အင္မတန္ခ်စ္တတ္ေသာ အက်င့္ကို အေဖ့ထံမွ အေမြရရိွျခင္း ျဖစ္သည့္အားေလ်ွာ္စြာ ကြၽဲ၊ႏြားမ်ား လိုက္လံ ေက်ာင္းေပးရလ်ွင္ စားခ်ိဳင့္ႀကီး ေဖာင္းေနမွသာ ေက်နပ္လွပါတယ္။ အခက္အခဲ ရိွ၍ မေရာင္းမျဖစ္ ေရာင္းရေသာအခါ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ သူတို႔ေလးေတြဟာ တကယ့္ကို အားထားရာ မဟာေက်းဇူး႐ွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္သူေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔မရိွရင္ ငတ္ေသရမယ့္ အျဖစ္ပါ။ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေက်းဇူး႐ွင္ျဖစ္တဲ့ ကြၽဲ၊ႏြား အသားမ်ားကို လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းကစ၍ ယေန႔အခ်ိန္အထိ စားေသာက္ခဲ့ျခင္းမရိွခဲ့ပါဘူး။

ေတာင္သူ လယ္သမားေတြဟာ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ ဘဝကို လယ္ထဲမွာ နိဂံုး ခ်ဳပ္ၾကရပါတယ္။ဘဝႀကီးဟာ ႐ိုး႐ွင္းသေလာက္ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံကာ ခက္ခဲစြာ ႐ုန္းကန္ၾကရပါတယ္။ ရလာေသာ ဆန္စပါးသီးႏံွမ်ားကိုလည္း လယ္မလုပ္ဖူးေသာ လူမ်ားက ေခါင္းပုံျဖတ္ကာ ႏိွမ္ခ် ဝယ္ယူၾကရေသာေၾကာင့္ "မိေအးႏွစ္ခါ နစ္နာၾကရပါတယ္"။သူတို႔ဘဝေလးဟာ ဒီေလာကမွာ သနားစရာအေကာင္းဆံုးလို႔ ေျပာရပါေတာ့မယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သူတို႔ဟာ ေလာကကို အေကာင္းဆံုး အလွ ဆင္ေနၾကေသာ ဘဝေလးမဟုတ္ပါလား။

ဆက္၍ႀကိဳးစားသြားပါဦးမည္။
@tamuthar(Writer)
Photo Credit- Google