သမီးေလးေျပာသည့္ပံုျပင္
ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးက ပံုျပင္အရမ္းႀကိဳက္သည္။ သူ႔ကို ပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာျပရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က အင္တာနက္ထဲတြင္ ပံုျပင္ေတြ ႀကိဳဖတ္ရသည္။ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္လည္း သူ႔ကို ပံုေျပာရသည္။ ေက်ာင္းပို႔လည္း လမ္းတြင္ ကားထဲ၌ ပံုေျပာသြားရသည္။ ေက်ာင္းျပန္ႀကိဳလာလည္း သူ႔ကို ပံုေျပာရသည္။
သမီးေလးက နတ္သမီး ပံုျပင္ေလးေတြ အရမ္းႀကိဳက္သည္။
“ေဖေဖ … ဒီေန႔ေတာ့ သမီး ကပံုေျပာမယ္ … ေဖေဖကနားေထာင္”
“ေဟ အဆန္းႀကီးပါလား … ေျပာဗ်ား … ေဖေဖ နားေထာင္မယ္”
“ဟိုး … ေရွးေရွးတုန္းကတဲ့ …”
ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလး ပံုေျပာသည္ကို ကားေမာင္းရင္း ၾကည္ႏူးစြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ သမီးက အေတြးေကာင္းသည္။ စိတ္ကူးေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာျပထားသည့္ ပံုျပင္ေတြထဲက သူျဖစ္ခ်င္ သူလိုခ်င္သည့္ အပိုင္းေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး သူ႔ဇာတ္လမ္း သူလုပ္ပစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကားကို ထိန္းေမာင္းလာသည္။ မိုးေတြရြာထားေသာေၾကာင့္ လမ္းေတြက ေခ်ာေနသည္။ ထိုစဥ္ ကားတစ္စီးက အတင္းလမ္းေတာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးလိုက္ရာ အျပင္း ေမာင္းထြက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္တက္သြားသည့္ကားသည္ ေနာက္ထပ္ကုန္ကားႀကီးတစ္စီးကို ထပ္ၿပီး လမ္းေတာင္းသည္။ ကုန္ကားႀကီးက မဖယ္သည့္အခါတြင္ လမ္းက်ဥ္းကို ရေအာင္ကပ္ေက်ာ္သည္။ ကားက လမ္းေဘးကို ထိုးက်ၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ဝင္တိုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကားကိုရပ္လိုက္ၿပီး အေျခအေနၾကည့္ေနသည္။ ကုန္ကားႀကီးက ဘာမွ မသိသလို ေမာင္းထြက္ သြားသည္။ ကားလမ္းကလည္း လူျပတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သမီးကို
“သမီး ကားေပၚမွာပဲေနေနာ္ … ေအာက္မဆင္းရဘူး။ ေဖေဖ ဟိုမွာ ကားတိုက္ထားတဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္မယ္။ အကူအညီလိုမယ္ထင္တယ္။ ကားေပၚကမဆင္းနဲ႔ေနာ္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ”
ကၽြန္ေတာ္က ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေဘးထိုးက်ေနသည့္ ကားကိုသြားၾကည့္သည္။ ကားေခါင္းက အေျခအေနအေတာ္ေလးဆိုးသည္။ ကားေမာင္းလာသည့္သူမွာ ေသဖို႔မ်ားေနသည္။ ကားေနာက္ခန္းထဲတြင္ ဘာမွမေတြ႔ရ။ သို႔ေသာ္ ညည္းသံလိုလိုၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္မွ ကေလး တစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုၾကားထဲတြင္ ညႇပ္ေနေၾကာင္းေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကားတံခါးကို အတင္းဆြဲဖြင့္ၿပီး ကေလးကို ခက္ခဲစြာထုတ္ရသည္။ ကေလးလက္က တြဲေလာင္း ျဖစ္ေနသည္။ က်ိဳးသြားၿပီလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွးဦးသူနာ ျပဳစုနည္းျဖင့္ သူ႔ကို ျပဳစုေပးရသည္။ လက္ကို ေဘးနားတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ၿခံစည္း႐ိုးဝါးမ်ားကိုခ်ိဳးၿပီး ကေလး၏ ဂါဝန္ကို ၿဖဲကာ စည္းရသည္။ ေခါင္းလည္း ေပါက္သြားသျဖင့္ ေသြးတိတ္ေအာင္ လုပ္ေနရသည္။ ေခါင္းခန္းကလူကေတာ့ တုတ္တုတ္မလႈပ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေရးေပၚဌာနကို ဖုန္းဆက္ရသည္။ မၾကာမီ အေရးေပၚကားႏွင့္ ရဲကားမ်ား လူနာတင္ကားမ်ား ေရာက္လာသည္။ ကားေမာင္းသူကေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးေသသည္။ ကေလးက အသက္႐ွဴေနသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွ အရာရွိျဖစ္သူက
“ကေလး အေျခအေနေကာင္းတယ္။ ေက်းဇူးပဲ … ဆရာ ျပဳစုထားတာလား … သနားစရာက ကားေမာင္းသူ ေသသြားတယ္”
“ဘယ္ကလဲ ဖုန္းဆက္ပါဦး”
“ကားထဲက ဖုန္းရလို႔ သူ႔အိမ္ကို ေခၚထားတယ္”
“ကဲကိစၥၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး … ကၽြန္ေတာ့္ ကေလးလည္း ကားထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း”
“ေၾသာ္ … ဆရာ့ လိပ္စာေလး ေပးခဲ့ပါဦး … သတိထားေမာင္းဗ်ာ … ကားလမ္းေတြက ေခ်ာေနတယ္”
ကၽြန္ေတာ့္ကားဆီကို ျပန္ေရာက္သည့္ အခါတြင္ သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ရင္း
“ကားေမာင္းတဲ့လူႀကီး ေသသြားၿပီေပါ့ေနာ္”
“ေအးကြယ္ သမီးရယ္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ”
“ဒါေပမဲ့ သူ႔သမီးေလးကေတာ့ အသက္ရွင္မွာပါ”
“ေအးပါကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ကားကို စက္ႏႈိးလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားၿပီး ကားစက္ကို ျပန္ရပ္လိုက္သည္။
“သမီး ကားေမာင္းတာ လူႀကီးဆိုတာနဲ႔ သူ႔သမီးေလးဆိုတာ ဘယ္လိုသိသလဲ … ဒီေနရာနဲ႔ ကားတိုက္တဲ့ ေနရာက အေဝးႀကီးပဲ … သမီးေအာက္ကို ဆင္းလိုက္လာသလား”
“ဟင့္အင္း … သမီးမဆင္းပါဘူးေဖေဖ … ဒါေပမဲ့ သမီးေတြ႔ေနရတာပဲ”
“ဘယ္လို … သမီးေတြ႔တယ္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေဖေဖ … ေကာင္းကင္ေပၚကေန နတ္သမီးေလးတစ္ပါး ဆင္းလာတယ္ … သိလား။ လူႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႔သမီးေလးကို ေပြ႔ထားတယ္။ နတ္သမီးေလးက ေကာင္းကင္ကေန ပ်ံလာၿပီးေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးကို လက္ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ လူႀကီးက လက္လွမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာ နတ္သမီးေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို ယူၿပီး ေျမျပင္ေပၚမွာ ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးကိုပဲ ေကာင္းကင္ေပၚကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီးေလးက ေဖေဖ … ေဖေဖ လို႔ လိုက္ေခၚေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ နတ္သမီးေလးက သူ႔ေဖေဖကို အတင္းဆြဲေခၚသြားတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ကားစက္ကိုႏႈိးလိုက္သည္။
“သမီး ပံုျပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္လာၿပီ။ ေတာ္လိုက္တာ”
“ပံုျပင္မဟုတ္ဘူးေဖေဖ … သမီးတကယ္ေတြ႔လိုက္တာ”
“ေအးပါကြယ္ … ေအးပါ … သမီး ခါးပတ္ ပတ္ထားဦးေလ”
“ေၾသာ္ … ဟုတ္သားပဲ ေမ့လို႔”
တင္ညြန္႔
photo : facebook
