လက္ေတြ႔ စနစ္
အစဥ္အလာပညာေရးဟာ ဆရာဗဟိုျပဳထားတာမ်ားတယ္။ စာသင္ခန္းေတြမွာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြဆိုတာ ကလည္း ေက်ာင္းသုံးျပ႒ာန္းဖတ္စာအုပ္ေတြကိုပဲ အေျခခံထားတယ္။ ဆရာေတြက ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြကို ကုန္စင္ေအာင္သင္ဖို႔ပဲ အားစိုက္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ သင္ယူခ်င္စိတ္ရွိတာ၊ မရွိတာ၊ တတ္တာ၊ မတတ္တာေတြဟာ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္သစ္မွာ အထက္က ဒီလိုခိုင္းလို႔ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္႐ုံသက္သက္ ပညာေရးျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာကိုပဲဗဟိုျပဳထားတာေၾကာင့္ ပ်င္းစရာေကာင္းလည္းဒီစာ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလည္း ဒီစာ၊ သင္႐ိုးက အခ်ဥ္ ေပါက္ေနေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာကလည္းမေကာင္း၊ တီထြင္ၿပီးသင္လို႔လည္းမရ။ ေက်ာင္းေတြက ဒါပဲသင္၊ ဒါပဲေမး၊ ဒါပဲေျဖ ေအာင္မွတ္ေတြရေနေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုခုအတြက္ စြန္႔စားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
ကမၻာ့ပညာေရးဟာ အြန္လိုင္းကတစ္ဆင့္ သင္ယူခ်င္သူက ကိုယ္သင္ခ်င္တာကို ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ပညာေရး လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ေနၿပီ။ ဒါကို Learning-Centered Class (LCC) လို႔ေျပာေနၿပီ။ LCC ဆိုတာက ေက်ာင္းသားဘာကို သင္ယူေလ့လာခ်င္သလဲဆိုတာကိုပဲ အေလးထားတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာက စာအုပ္ဖြင့္၊ ေပးထားတဲ့ စာကိုဖတ္၊ ေပးထားတဲ့ စာကိုပဲေလ့လာတဲ့စနစ္။ အြန္လိုင္း ပညာေရးကို စာသင္ခန္းထဲေခၚသြင္း လာရင္ ႀကိဳက္တာကိုေလ့လာ၊ ၿပီးရင္ေတြ႕တာကို ဆန္းစစ္၊ လက္ေတြ႕ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။
တင္ညြန္႔
photo ; google
