သမီးမ်က္ရည္နဲ႔ ေျခေဆးပါေမေမ (စ/ဆံုး)

Credit:photo

---

"ဟဲ့ေကာင္မ ထ ေတာ့ေလ ေသပဲေသနိုင္တယ္ နင့္ကိုနင္ ကုေဋၾကြယ္သူေဌးသမီးထင္ေနလား။ မ်က္နွာမသစ္နဲ႔ဦး ဆီကုန္ေနတယ္ ဆီ ၅က်ပ္သားနဲ႔ၾကက္ဥ ႏွစ္လံုးဝယ္ခဲ့။ ဘီရိုေပၚမွာ၁၀၀၀ယူသြား ပိုတာျပန္ယူလာခဲ့ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ"

"ဒါဆိုလည္းျမန္ျမန္လုပ္ေလ ညည္း ထမင္းအိုးလည္း တည္ရဦးမယ္ ေက်ာင္းေနာက္က်ဦးမယ္"

" ဟုတ္ကဲ့ပါအေမဟုဆိုကာ အိပ္ယာမွလူးလဲထျပီး ဆံပင္ရွည္အား သားေရကြင္းႏွင့္စုစီးကာ ေစ်းဝယ္ရန္ေျပးထြက္လာခဲ့ေလသည္"

ဒါဟာလည္း ခင္ဆံု ရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္ပင္။

ခင္ဆံုမွာ အသက္ ၉ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသာ္လည္း အရြယ္နွင့္မလိုက္ေအာင္ မိဘကိုကူညီေနရသည္။

ဖခင္ျဖစ္သူမွာ သူမ အသက္၃ႏွစ္အရြယ္မွာပင္ ပိုးထိ၍ဆံုးပါးသြားေလသည္။ သားအမိနွစ္ေယာက္ထဲရံုးကန္ေနရသည္။

ခင္ဆံုသည္ ၅တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

မိခင္ျဖစ္သူမွာ ျပည့္တန္ဆာလုပ္လိုက္ ဖဲဝိုင္းေထာင္လိုက္ႏွင့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္အကုန္လုပ္သည္။

ခင္ဆံုမွာ ၅တန္းေက်ာင္းသူေလးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ၁၀တန္းေက်ာင္းသူပမာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္နွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ မိန္းမငယ္ေလးပင္။
သို႔ေသာ္မိခင္ျဖစ္သူမွာ မေကာင္းမႈအကုန္လုပ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ဆံုေလး၏ဘဝသည္ မေတြးရဲစရာပင္။
မိခင္ျဖစ္သူမွာ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ေသာ္လည္း သမီးထိ ဓါးၾကည့္ဆိုသလိုပင္ ေယာက္်ားရွိစဥ္က ထားခဲ့ေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးအား အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ သူ႕သမီးအား မည္သည့္ကာလသားမ်ားမွ ရိသဲ့သဲ့မေျပာရဲၾကေပ။ ခင္ဆံုတစ္ေယာက္ေစ်းဝယ္ျပီးျပန္လာခဲ့ေလသည္။
အိမ္ဝအေရာက္ မိခင္ျဖစ္သူအျပင္သြားရန္ထြက္လာဟန္တူသည္။

"ဟဲ့ ခင္ဆံု အာ့ၾကက္ဥႏွစ္လံုးေၾကာ္ျပီး တစ္လံုးအုပ္ေဆာင္းေအာက္ထားခဲ့ ထမင္းအိုးတည္ျပီး ထမင္းစားျပီးမွသြားေနာ္ အိမ္တံခါးေသာ့ အရင္ထားတဲ့ေနရာမွာထားခဲ့ ငါအျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္"

"ဘယ္သြားမလို႔လဲအေမ"

"ဟဲ့ မိခင္ဆံု ညည္းလ်ွာရွည္မေနနဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္"

ဟုဆိုကာ ေဒၚသင္းနုတစ္ေယာက္ထြက္သြားေလသည္။ ခင္ဆံုတစ္ေယာက္ မိခင္ေက်ာျပင္ေလးမားၾကည့္ကာ မ်က္ဝန္းအိမ္မွမ်က္ရည္တို႔စီးက်လာေလသည္။

"ေၾသာ္ ေမေမရယ္ သမီးပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ရင္ ေမေမမပင္ပန္းေစရေတာ့ပါဘူး"

ခင္ဆံုတစ္ေယာက္ ထမင္းခ်က္ ၾကက္ဥေၾကာ္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ ေက်ာက္ျပင္ေလးနွင့္ သနပ္ခါးတုန္းေလးေသြး ပါးကြက္ေလးကြက္ျပီး ေက်ာင္းစိမး္အက်ီဝတ္ေနေလသည္။
အက်ီမွာလည္း စုစုေပါင္း သံုး စံုသာရွိေပသည္။
ခင္ဆံုမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနသူတစ္ေယာက္ပင္။
ထမင္းဘူးေလးထဲ၌ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လံုးထည့္ ထမင္းခူးထဲ့ကာ ေက်ာင္းသြားရန္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
သူမအား ျပည့္တန္ဆာရဲ႕သမီးဟုဆိုကာ မည္သည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမွ အဖတ္မလုပ္ေပ။

သို႔ေသာ္ ခင္ဆံုမမႈေပ ဒီကမ႓ာမွာေမေမသာ သူမ၏အရွင္သခင္ပင္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ခင္ဆံုေလး တစ္ေယာက္ထဲျပန္လာခဲ့သည္။ မထင္မွတ္ပဲ လမ္းတစ္ဖက္ဆီမွ မိမိ၏မိခင္ျဖစ္သူမွာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္လက္ဆြဲေခၚရာသို႔ပါသြားေလသည္။ ခင္ဆံုပါးစပ္ဖ်ားမွ အေမဟုေခၚခ်င္ေသာ္လည္း မသိစိတ္က ရွက္ရြံမိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဘးမွ သူမ၏အတန္းေဖာ္မ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။ သူမ၏မိခင္မွာလည္း သူမကိုျမင္ေသာ္လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ တစ္ဖက္လွည့္ကာထြက္သြားေလသည္။ ခင္ဆံု ရင္ထဲမခ်ိျဖစ္ကာ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ေဘးမွသူမ၏အတန္းေဖာ္မ်ားေလွာင္ေျပာင္သြားၾကသည္။
သူမ အိမ္သို႔ေျပးသြားေလသည္။

---

ည ၇း၀၀ နာရီထိုးေနေခ်ျပီ သူမ၏မိခင္ ျပန္မလာေသးေပ။

ခင္ဆံု ထမင္းမ်ားခူးခပ္ျပီးအုပ္ေဆာင္းအုပ္ကာ အိမ္ေအာက္ ေခြးကတက္၌ထိုင္ေဆာင့္ေနေခ်သည္။
ခဏၾကာ သူမ၏မိခင္ျဖစ္သူျပန္လာေခ်သည္။
ဆိုင္ကယ္စီးလာေသာအမ်ိဳးသားေနာက္မွဆင္းကာ လက္ျပကာ ျခံထဲဝင္လာေလသည္။

"အေမ ေနာက္က်လိုက္တာ သမီးေမေမ့ကို ထမင္းစားေစာင့္ေနတာ"

"ဟဲ့ ဝမ္းခ်င္းဆက္ေနလို႔လား နင့္ဘာသာျမိဳ႕စို႔နွင့္ေလ ငါအျပင္ကစားလာျပီ"

ခင္ဆံု ရင္ထဲနင့္သြားသည္။
သူမအား ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္မဲေလးလွမ္းေပးကာ

"အာ့ဒါ ညည္းအက်ီအသစ္ ရွိတာေတြလည္း စုတ္ေနျပီမလား"

" ရပါတယ္အေမ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတာကို"

" လွ်ာမရွည္နဲ႔ ေနာက္ေန႔အသစ္ဝတ္ သူမ်ားေတြၾကား အက်ီစုတ္နဲ႔မေနစမ္းနဲ႔မိခင္ဆံု ငါ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတယ္ ညည္းလိုတာေျပာစမ္းပါေအ"

ခင္ဆံု မ်က္ဝန္းအိမ္မွမ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေတာ့

"ဟဲ့ ညည္းက ဘာျဖစ္တာလည္း"

" ေမေမ့ကိုသနားလို႔ပါ"

"အမေလး မိခင္ဆံု ငါ့ကိုသနားစရာမလိုဘူးဟဲ့ သြား ထမင္းသြားစားေခ်"

"ဟုတ္"

ခင္ဆံု ထမင္းစားျပီး ဘုရားရွိခိုးကာ အိပ္ယာတန္းဝင္ေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူမွာ မအိပ္ေသးေပ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္မသိ။
ခင္ဆံု ဟိုေတြးဒီေတြးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။

---

"ကဲ တပည့္တို႔ မနက္ဖန္စံုညီပြဲေတာ္နဲ႔ ဆုေပးပြဲအတြက္ဆုရတဲ့သူေတြနာမည္ေၾကညာမယ္။

အဆင့္တစ္ မခင္ဆံု။ အဆင့္ႏွစ္ မေမပုလဲနဒီ။ အဆင္သံုး ဇြဲဘုန္းနိုင္။ အဲ့ဒီသံုးေယာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ခဲ့ေနာ္။"

" ဟုတ္ကဲ့ဟု ခင္ဆံု ျပန္ေျဖလိုက္သည္"

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံတိုင္း သူမမိခင္မေရာက္ေသးေပ။ ခင္ဆံုလြယ္အိတ္ေလး ခ်ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း အေတြးထဲနစ္ေမ်ာသြားသည္။

"ဟဲ့ သူအေမက ဟိုဟာတဲ့"

"ဟဲ့ဘယ္ဟာလည္း"

"ဟိုဟာေလဟာ ၾကက္မ"

" နင္ကလည္း သူမ်ားအေမကို"

" ဟဲ့ ငါ့အေမငါ့ကိုေျပာျပတာဟ သူနဲ႔အေရာမဝင္နဲ႔တဲ့"

ဆိုေသာ အခန္းထဲမွသူမ အတန္းေဖာ္တို႔၏ အတင္းေျပာစကားသံမ်ားအားျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္။

"ငါ ငါ အေမ့ကို မေျပာျပရင္ေကာင္းမလား ငါ့ဘာသာဆုယူရင္လည္းရတာပဲ"

ဲဟူေသာ္အေတြးမ်ားဝင္ကာ မေျပာရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္း မိခင္ျပန္လာေတာ့

"ဟဲ့ ခင္ဆံု ထမင္းခူးေတာ့ေလ ထမင္းစားၾကမယ္ ေရာ့ဒီမာ ညည္းအတြက္ အက်ီနဲ႔ထမီအသစ္ ဒါက နာရီေလး ဒါက ဖိနပ္ ိအသစ္ ညည္းလည္း အသစ္လိုခ်င္ေရာေပါ့"

" ဟာေမေမကလည္း"

"ေမေမကလည္း လုပ္မေနနဲ႔ ထမင္းခူးေတာ့ ဗိုက္ဆာတယ္"

" ဟုတ္ေမေမ"

ခင္ဆံု ထမင္းခူးေနရင္းႏွင့္ ေျပာျပရင္ေကာင္းမလားဟုေတြးေနျပန္သည္။

"ဟဲ့ မိခင္ဆံု ထမင္းတစ္ခါခူးတာ ၾကလွခ်ည္လားဟယ္ ငါဗိုက္ဆာျပီ"

" ဟုတ္အေမလာပါျပီ"

ထမင္းစားျပီးေတာ့ ခင္ဆံု အိပ္ယာတန္းဝင္ေလသည္။
ေမေမ ကထံုးစံအတိုင္းပင္ မအိပ္ေသး ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးျမင္ေနရသည္။
မနက္ ၅နာရီေလာက္တြင္ ခင္ဆံုနိုးလာျပီး ေျခသံမထြက္ေအာင္ဖြဖြေလးနင္းကာ ေရမိုးခ်ိဳး ညကသူ႔အေမဝယ္လာေသာအဝတ္အသစ္မ်ားဝတ္ဆင္ကာ နာရီေလးပတ္ျပီး ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ေက်ာင္းစံုညီပြဲေတာ္တြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ဆရာဆရာမမ်ား စည္ကားလ်ွက္ရွိသည္။
ခင္ဆံုမွာ ပထမဆုယူရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ဆံုးခံုတန္းေလးတြင္ထိုင္ေနေလသည္။
ေဘးမွ အဆင့္ႏွစ္ရေသာ ေကာင္မေလး၏ အေမက

"ခင္ဆံုေလး သမီးအေမမပါဘူလားကြဲ႕"

" ဟို အေမ ေနမေကာင္းလို႔ပါ"

" ေၾသာ္ ျဖစ္ရမယ္ သမီးဆုယူခ်ိန္က်မွ"

အတန္းတိုင္းထူးခြ်န္သူမ်ားအားဆုေတြေပးေနေခ်သည္။

" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္ ယခုဆက္လက္ျပီး ပဥၥမတန္း၌ထူးခြ်န္သူမ်ားအား ဆုခ်ီးျမွင့္ေပးရန္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚသင္ဇာမိုးကို စင္ျမင့္ေပၚဖိတ္ေခၚပါတယ္ရွင္။ ဆက္လက္ျပီး ပထမဆုရရွိေသာ သမီးေလး မခင္ဆံု ဆုယူရန္စင္ျမင့္ေပၚသို႔ၾကြေရာက္ေပးပါရွင္"

ခင္ဆံု လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ဆုပ္ကိုင္ကာေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔စင္ေပၚတက္သြားေလသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးလက္ထဲမွ ဆုလက္ခံရယူလိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သမီးေလးခင္ဆံုမွ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားေပးပါရွင္"

ခင္ဆံု မိုက္ ေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး လူအမ်ားေရွ႕ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ေနေခ်သည္။
စကားေျပာမထြက္။
ထိုစဥ္ ခန္းမ၏ေဒါင့္တစ္ေနရာမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးၾကည့္ေနေခ်သည္။ မ်က္ဝန္း၌ မ်က္ရည္စတို႔နွင့္။ ပီတိမ်က္ရည္မ်ားပင္ျဖစ္ေခ်သည္။

"သမီးေလး ဆုရတာေမေမသိပါတယ္ကြယ္ ဒါေၾကာင့္ သမီးအတြက္ေမေမပစၥည္းဝယ္ခဲ့တာေပါ့"

ဟု ေဒၚသင္းနု ရင္ထဲမွ စကားလံုးေလးမ်ားေျပာေနေခ်သည္။ စင္ျမင့္ေပၚမွ ခင္ဆံုတစ္ေယာက္ မိခင္ကိုလည္းျမင္ေရာ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ကာ ႏႈတ္ဖ်ားမွ

"ေမေမ"

ဟူေသာအသံျဖင့္က်ယ္ေလာင္စြာေခၚလိုက္ေလသည္။ မိုက္ကိုင္ထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးလည္း သူမၾကည့္ရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
ေဒၚသင္းနု ေျပးထြက္မည္အလုပ္ စင္ျမင့္ေပၚမွ ခင္ဆံုတစ္ေယာက္ ဆုေလးပိုက္ကာ ေျပးဆင္းလာေလသည္။

"ေမေမ ေမေမ"

ဟု တစာစာေခၚ၍ပင္။
ေဒၚသင္းနုလည္း ေျပးလာေသာသမီးေလးအားေက်ာခိုင္းထြက္မည္အျပဳ ခင္ဆံုေလး ေမွာက္ယက္လဲက်သြားေလသည္။
ေဒၚသင္းနုလည္း သမီးေဇာျဖင့္

"သမီး"

ဟု ဆိုကာ အေျပးလာေလသည္။
အနီးေရာက္ေတာ့ ဆြဲထူလိုက္ျပီး သားအမနွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။

"သမီးမွားပါတယ္ေမေမရယ္"

" သမီးရယ္မငိုပါနဲ႔ ေမေမအမွားပါ ေမေမ့ေၾကာင့္ သမီးေလးလူေတာမတိုးနိုင္တာပါ ေမေမ့အျပစ္ပါသမီးရယ္"

" မဟုတ္ဘူးေမေမ ေဟာဒီဆုက ေမေမေၾကာင့္သမီးရခဲ့တာ ဒါကို ရွက္စိတ္ဝင္ျပီး ေမေမ့ကို မေျပာျပခဲ့တဲ့ ေဟာဒီက သမီးမိုက္မွားတာပါေမေမရယ္"

"သမီးရယ္မငိုပါနဲ႔ေတာ့"

" ငိုမယ္ေမေမ ေဟာဒီသမီးမိုက္မွားခဲ့တဲ့အျပစ္အတြက္ သမီးက်တဲ့ မ်က္ရည္နဲ႔ေမေမေျခေဆးပါေမေမ"

"သမီးရယ္"

သားအမိႏွစ္ေယာက္ငိုတာေတြ႕ေတာ့ အားလံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကသည္။

ခင္ဆုံေလးသည္ လက္တစ္ဖက္မွ ဆုေလးပိုက္ျပီ လက္တဖက္အား မိခင္ျဖစ္သူ၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းကာထြက္လာခဲ့ေလသည္။

• မိခင္ဖခင္ဟူသည္ သက္ရွိဘုရားပင္ျဖစ္သည္။*

ျပည့္တန္ဆာပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း မိမိအားေမြးထုတ္ခဲ့သည့္ ေမြးေက်းဇူး ။လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ ေကြ်းေက်းဇူး ရွိသူမ်ားပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပင္လ်ွင္

"ငါဘုရားကို ဆြန္းမကပ္လ်ွင္ေနပါေစ မိဘမ်ားမေသခင္ ေက်းဇူးဆပ္သြား"

ဟုေဟာခဲ့ေပသည္။
မိဘမ်က္ရည္တစ္ေပါက္က်လွ်င္ သားသမီးတစ္သက္ဆင္းရဲရတတ္သည္။
ေနာင္တရားမ်ားမရၾကပါေစနဲ႔။

Father and Mother I love you.

#Min Thawon Hlwar(lady killer) own idea