ဘုရားရွင္ေခတ္မွာ
ရွင္ေဒဝဒတ္ဆိုတာ
စ်ာန္အဘိညာဥ္ရရဟန္းတပါးပါပဲ ...
အဲ့ဒီေခတ္က ရဟန္းေတြဟာ
အရိယာနဲ႔ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရေတြက မ်ားပါတယ္ ...
ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ အဲ့ဒီေခတ္မွာေတာ့
အဲ့ဒီေခတ္ရဟန္းတပါးရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့
အရည္ခ်င္းေတြရွိတယ္လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္ ...
တန္းဝင္ရဟန္းတပါးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရပါတယ္ ....
ဒါေပမယ့္
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း
သူဘုန္းႀကီးဘို႔အတြက္နဲ႔
သူ႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္နဲ႔
လူတေယာက္ကို အေဖသတ္ခိုင္းတဲ့အထိ
သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ဟာ ေအာက္တန္းက်ခဲ့တယ္ ....
ခုေခတ္ရဟန္းေတြဟာ
အရင္ကလို အရိယာနဲ႔
စ်ာန္အဘိညာဥ္ရေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး ...
တိပိဓကဓရလို
စာေပးပိုင္းကို အားေပးလာၾကတယ္ ...
ေျပာရရင္
ခုေခတ္က အရင္ေခတ္ကလို
အက်င့္ပိုင္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ စာေပပိုင္းျဖစ္လာတယ္ ...
အရင္ေခတ္မွာက
အရိယာနဲ႔ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရမွ ေခတ္မီေပမယ့္
ခုေခတ္က တိပိဓကဓရျဖစ္ျဖစ္
အဘိဝံသျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာျဖစ္ျဖစ္
ဘြဲ႔တခုခုရမွ တန္းဝင္ရဟန္းျဖစ္ျပီး
ရဟန္းေခတ္မီတဲ့သေဘာျဖစ္လာတယ္ ...
ေျပာရမယ္ဆိုရင္
အဲ့လိုနာမည္ႀကီးဘြဲ႔တခုခုရမွ
တန္းဝင္ရဟန္းျဖစ္တဲ့သေဘာျဖစ္လာတယ္ ...
ဒါေပမယ့္
ဘုရားရွင္ေခတ္မွ တန္းဝင္ရဟန္းေတြမွာလဲ
သူဘုန္းႀကီးေရးအတြက္ဆိုရင္
ဘာမဆိုလုပ္ရဲေလာက္ေအာင္
စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်တဲ့
ရွင္ေဒဝဒတ္လို ရဟန္းေတြရွိခဲ့ဘူးသလို
ခုေခတ္တန္းဝင္ရဟန္းေတြျဖစ္တဲ့
နာမည္ႀကီးဘြဲ႔ရရဟန္းေတြထဲမွာလဲ
သူတို႔ဘုန္းႀကီးေရးအတြက္ဆိုရင္
ဘာမဆိုလုပ္ရဲေလာက္ေအာင္
စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်သူေတြရွိတာကေတာ့
အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္တခ်က္ပါပဲ ...
