(ဆဲတတ္သူမ်ား ၊ အတင္း၊ အဖ်င္း ေျပာတတ္သူမ်ား ၊ သတိလက္လႊတ္ေနသူမ်ား #သတိထား)
#သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕
#အတိတ္ဘဝကဝစီေဗဒကံ
"သူမ်ားဆဲတာကို အျပစ္မေျပာဘူး။ ဦးဇင္းက အတိတ္က သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တဲ့ အျပစ္ကိုသိတယ္"
"ငါ့ကုိက မေကာင္းတဲ့ကံ၊ သူမ်ားကို ဆဲခဲ့လို ့အခု ငါခံ။"
"အတိတ္အေၾကာင္း သိခ်င္လား ဒကာၾကီး"
ဦးဇင္းက "ေဝႆဘူ"ဘုရားလက္ထက္က "ရွင္ဘုရင္" ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္။ "ပိဋကတ္သံုးပံု" ေျပာင္းျပန္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လွန္ခဲ့တယ္။ အတတ္မ်ိဳးစံုလည္း တတ္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္ကလည္း အၾကီးစား။
ဦးဇင္း "အတိတ္"က "ကံ" ေျပာတာ။ သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တာ ေျပာတာ။ "သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တာ ေျပာတာ"လို ့ ဒီလို မာန္မာနတရားေတြ လက္မၾကီးေထာင္ခဲ့တယ္။ အစြယ္ၾကီးခ်ိတ္ခဲ့တယ္။
မာန္ေတြ မာန္ေတြ "ငါ့ထက္တတ္တဲ့သူ မရွိဘူး "လို ့ ဒီလို အစြယ္ၾကီး ခ်ိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘုရင္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဒကာၾကီးရဲ ့"ပိဋကတ္သံုးပံု" ႏႈတ္ငံု အာဂုံေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ရွင္ဘုရင္။
"ပိဋကတ္သံုးပံု" ႏႈတ္ငံုေဆာင္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားေတြ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ခါက်ေတာ့ "ငါ့ေလာက္ စာမတတ္ပါဘူး"လို႔ ဒီလိုသြားျပီးေတာ့ ျပစ္မွားတယ္၊ သံဃာေတြကုိ ။
"ငါ့ေလာက္ မတတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါေမးလိုက္ခ်င္တယ္"
အဲဒီလို ဒကာၾကီးေရ။ "ငါေမးလိုက္ရင္ ငါ့အေမး မခံႏိုင္ပါဘူး၊ ငါ့ေလာက္ မတတ္ပါဘူး"
အဲဒီလို သြားျပီးေတာ့ "ဝစီေဗဒ"ကံ မ်က္ျခင္းေၾကာင့္ မလို ့ ဦးဇင္းက အတိတ္ကာလတုန္းက သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား အဲဒီလို ဆဲခဲ့တယ္။
အခုလည္း ဦးဇင္း ကို
"ဘာတတ္တာလဲကြာဆို အဆဲခံရတာ။ ဦးဇင္း ကံ က အတိတ္က မေကာင္းခဲ့လို ့ ဦးဇင္းက ဆဲ ခဲ့လို ့အခု သူမ်ားက ကိုယ့္ဆဲတာ။ ကုိယ္က မေကာင္းတာ ဒကာၾကီး။"
"သူမ်ားက မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးဇင္းရဲ ့ကံ ပါ။"
"ငါ့ေလာက္မတတ္ပါဘူး၊ ငါေမးလိုက္ရင္ အေမးမခံႏိုင္ပါဘူး" ဆိုတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနတရားေတြ ေထာင္လႊားျပီးေတာ့ လာခဲ့တယ္။
"အဲဒီဘဝက က်သြားျပန္ေတာ့ ဒကာၾကီးေရ ငါ့ေလာက္မတတ္ဘူးဆိုတဲ့ဟာ ငရဲက်သြားတာပဲ။ ငရဲမွာ ခံလိုက္ရတာ မေျပာခ်င္ဘူး ဒကာၾကီးေရ။
အဲေတာ့ "သိေတာ့" ေၾကာက္တာေပါ့ ဒကာၾကီးရာ"
"အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာေတြ ျမင္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာ မျမင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေၾကာက္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ငါဒီကေန ့ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဒါပဲတြက္ျပီးေတာ့ ေနတာ ေသေတာ့အပါယ္ဆင္းမွာကိုမသိဘူး။
ဘာေၾကာင့္ မသိသလဲဆိုေတာ့ သြားရာလမ္းေၾကာင္း မသိဘူး။ မသိၾကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနတာေပါ့။
"စာတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက စာနဲ ့ႏႈိင္းတယ္။ စာနဲ ့မႏိႈင္းနဲ ့ "ခႏၶာနဲ ့ႏိႈင္း"။ ထိုင္ေနတုန္း ခႏၶာထဲၾကည့္၊ သေဘာေတြ ့လိမ့္မယ္။ စာနဲ ့သြားမဟပ္လိုက္နဲ ့၊ စာက ပညတ္၊ ခႏၶာက ပရမတ္။ ပရမတ္သေဘာတရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္။ ကုိယ္သိရမွာက ခႏၶာကိုၾကည့္ သေဘာသိမယ္။
"ဘုရား"အသိကို "အဂၢသာဝက၊ မဟာသာဝက" က မသိႏိုင္ဘူး။
"အဂၢသာဝကအသိ ကို "ပကတိသာဝက" မသိဘူး။
"ပကတိသာဝက"အသိကို "အနာဂမ္"က သိပါမလား။
"အနာဂမ္"အသိကို "သကဒါဂမ္"က သိပါ့မလား။
"သကဒါဂမ္" အသိကို "ေသာတာပန္"က သိပါ့မလား။
"ေသာတာပန္"အသိကို "အႏၶပုထုဇဥ္"က သိပါမလား။
အဲ အခုပုဂၢိဳလ္ေတြ က ေသာတာပန္လည္းမဟုတ္၊ ဘာမွလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ ့ေပတံေတြနဲ႔ ေထာက္လိုက္ၾကတာ။
ကုိယ္ကလည္း ဘာမွမသိဘူး။ စာအုပ္ကေလးၾကည့္ျပီး ေပတံနဲ ့ေထာက္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ခႏၶာကုိၾကည့္ျပီး ေထာက္။ ခႏၶာအသိနဲ ့ေထာက္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္။
မက်င့္လည္း မက်င့္ဘဲနဲ ့ေပတံနဲ ့ ေထာက္လို ့ရမလား။
ဦးဇင္း "ဝစီေဗဒကံ"ထိုက္လို႔ အခုထက္ထိ စာကို "ပါဠိ"လို မရြတ္တတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို ့အခုလာေရာက္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြ ကုိယ္လည္း မသိဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို ေပတံနဲ ့မေထာက္လိုက္နဲ ့၊ "ဝစီေဗဒကံ"မ်ား "မမ်က္လိုက္နဲ ့၊ စာမတတ္တဲ့ေကာင္ပဲ"သြားမလုပ္လိုက္နဲ ့ ေနာက္မ်ား ကုိယ္စာမတတ္ဘဲျဖစ္လိမ့္ဦးမယ္။ ဝစီေဗဒကံ မ်က္တိုင္းရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ မမ်က္ၾကနဲ ့။
ဝိပႆနာဟာ အျမတ္ဆံုးတရားပဲ။
က်င့္တုန္းမ်ား ေသသြား"နတ္ျပည္"သြားတာပဲ။
မက်င့္ဘဲနဲ ့နာရုံပဲနာျပီးမ်ား မေနၾကနဲ ့၊က်င့္ၾက က်င့္ရင္ အပါယ္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဘူး။ မက်င့္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ နာရုံသက္သက္နဲ႔ တို႔လည္း သိထားတာပဲလို ့မလုပ္နဲ ့၊ ေသေတာ့ "လူးလွိမ့္ေသရမယ္"သာ မွတ္။
သိလို ့ေျပာတာ။ ေသမွာကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္၊ ဒီရုပ္နဲ ့ဒီနာမ္ ျဖစ္လာ ေသမွာပဲ။ ေသပင္ေသရျငားေသာ္လည္း အသိေလးနဲ ့ေသရရင္ မျမတ္ဘူးလား။
အသိမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေမာဟ နဲ ့ေသလို ့ရွိရင္
"လူေရာ နတ္ေရာ ျဗဟၼာေရာ သီလရွင္ေရာ ဘုန္းၾကီးေရာ" ေမာဟ နဲ ့ေသမယ္ ဆိုလို ့ရွိရင္ "ရုပ္လည္းမသိ ၊နာမ္လည္းမသိ၊ ပညတ္ ပရမတ္လည္း မသိ၊ သေဘာတရားလည္း မသိ၊ မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မွန္သမွ်ကေတာ့
"ေလးဘက္ေထာက္" လွိမ့္သာခ်ေတာ့။
လူေသလို ့လူျဖစ္မယ္မ်ား ထင္သလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ လူေသလို ့လူျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့နတ္ျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့ျဗဟၼာျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့နိဗၺာန္ျဖစ္တာ၊ ဒါကတစ္မ်ိဳးစီ "စိတ္"ေတြ။
စိတ္ေတြ စိတ္ေတြ၊ လူေသလို ့အပါယ္က်တာ "စိတ္"ေတြပဲ။
အဲေတာ့ လူေတာ့ လူပဲ ေခၚေဝၚသမုတ္ထားတာ "ပညတ္"ပဲ။
စိတ္ကရွိေသးတယ္ "ျပိတၱာစိတ္၊ တိရစၧာန္စိတ္၊ ငရဲစိတ္၊ လူစိတ္၊ နတ္စိတ္ ရွိေသးတယ္၊ ျဗဟၼာစိတ္ရွိေသးတယ္၊ နိဗၺာန္စိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြက သူ ့စိတ္နဲ ့သူ ဘုရားက "စိတ္" ပဲေဟာတယ္။
"စိတ္" ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိဘူး၊ "ပညတ္ၾကီး"ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာမေျပာၾကနဲ ့၊ က်င့္တဲ့သူေတြက အေသခံက်င့္ျပီးေတာ့လုပ္ၾကတာ၊ မက်င့္တဲ့သူေတြက"ေတာေျပာေတာင္ေျပာ" ေျပာေတာ့ "မစားရဘဲနဲ ့အျပစ္ခံရမယ္"။
ဒီသာသနာၾကီး မွီတဲ့အခ်ိန္ခါမယ္ "မဂ္တားဖိုလ္တားေတာ့ မခံၾကနဲ ့။" ကုိယ္လည္း ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ကသိတယ္လို ့ထင္ေနတယ္၊ "မသိဘူး၊"
သိတယ္ ဆိုလို ့ရွိရင္ "သူမ်ားအတင္း"မေျပာဘူး။
သိရင္ေၾကာက္တယ္ ၊ "ကုိယ့္အျပစ္သာ" ေျပာတယ္၊
သူမ်ားအတင္းမေျပာဘူး
ကိုးကားႏွင့္ ေမတၱာစက္ဝန္း မွ ျဖစ္ပါသည္။
( ခႏၲာ-၅ပါးတစ္ဦး )
သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၂ ေန ့တြင္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ "မဂ္ေလးပါးတရားေတာ္" မွ ေကာက္ႏႈတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း....။
