Hayatta bizi güzelliklerin kucakladığı zamanlar kadar hüznün yakamıza yapıştığı zamanlar da vardır. Hatta bu; öyle bir zamandır ki hüzün, bizi etrafımızla ilişiğimizi koparırcasına abluka altına alır. Bunun üzerine ise bir adım ötemize perde çeker. Bu perde, bizim elem duygusunda takılı kalacağımızın en büyük habercisidir. Sonra etrafımızdaki güzellikleri görmemize ket vurma işlevi gören siyah bir duman yayılır üstümüze.
Oysa perdenin ardında, “hayatının baharını yaşamak” tabiriyle anlatılabilecek kadar güzelliklere soyunmuş ahval vardı.
Bu ahvale intikal etmek için üzerimize yayılan ihtiraslı siyah dumana mukavemet etmek gerekir. Çünkü hayatı dar alana sıkışık halde temaşa ettiğimizde geniş alanda gerçekleşen güzelliklerden mahrum kalıyoruz. Öyle ki hayatı farkına varmadan yaşamak ancak hayatı kaçırıp yalnızca seyretmek olur.
Hayat bir sahne oyunudur. Bizler ise bu oyunun kahramanlarıyız. Öncelikle kendimizi iyi tanımamız gerekiyor ki kendimize uygun bir senaryo teşkil edebilelim. Bundandır ki kendini en iyi tanıyan kahraman sahnenin yıldızı olmaya yüz tutar.
Hüznün kuşatmasını kaldırmak için duyguların yanında mantığı su üstüne çıkarmamız gerekiyor. Böylece bizi güzelliklerin karşılayacağı diyara doğru yol almaya başlayacağız. O iştiyak duyduğumuz güzelliklere galeyan ile ulaşma muvaffakiyeti göstereceğiz. Unutulmamalıdır ki hayatı yaşanılabilir telakki etmek, perdenin ardını görebilmek ile muhakkaktır...