Deze laatste week was het wel stil. Stil in mij, stil om mij en stil rond mij. Ik was bang. Heel erg bang. Bang dat het niet goed zou zijn met mijn vriend.
Raar bultje!
Hij had al even een bultje aan de binnenkant van zijn mond, maar dat bultje groeide. En groeiende bultjes vertrouw ik niet. Hij had er geen pijn aan. Maar ach in het verleden tijdens de ziekte van mijn vader heb ik wel geleerd dat pijn ook juist totaal niet bij de gevreesde ziekte 'kanker' hoort. En groeiende bultjes horen daar juist weer wel bij. Dus ik vond het toch nodig dat hij naar de huisarts ging. Zelf was hij het daar nog niet zo heel erg mee eens, gezien de kosten die er misschien uit voort zouden komen. Maar ondanks dat argument heb ik toch een afspraak voor hem gemaakt en vorige week moest hij bij de huisarts zijn. Daar werd hij met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis ... en die afspraak stond voor gisteren gepland.
Spoedafspraak!
Juist de spoed die achter die afspraak werd gezet gaf ons beiden een slecht gevoel en naarmate de week vorderde werden wij stiller. Beiden waren we bang dat er wel eens iets heel anders aan de hand zou kunnen zijn als een onschuldig bultje. En meer dan hopen dat het toch onschuldig zou blijken te zijn konden we niet doen. Maar de spanning nam zeker toe. Toen we gisteren ochtend wakker werden vroeg ik aan hem of hij wilde dat ik mee zou gaan, of juist liever niet? Zelf wilde ik door een voorval van zo'n 2 jaar geleden eigenlijk zeker WEL mee rijden naar het ziekenhuis.
Waarom mee gaan?
Zo'n twee jaar geleden heeft hij ook eens iets gehad waardoor hij met spoed naar het ziekenhuis moest. Toen was het door een klein bijtwondje van onze eigen Lana dat hij een Lymphangitis had opgelopen. En daar had hij al ruim een week mee rondgelopen alvorens hij eens, op mijn aandringen, naar de huisarts ging. Toen de huisarts hem op spreekuur kreeg hebben ze hem met spoed doorverwezen naar het ziekenhuis. Omdat hij toen nog niet hier bij de huisarts ingeschreven stond ... maar nog bij de oude huisarts, was hij dichter bij het ziekenhuis als bij huis. Dus heeft hij besloten om eerst naar het ziekenhuis door te rijden. En mij van daaruit te bellen! Helaas had ik toen net mijn nummer gewisseld. Ik was van een abonnement naar een prepaid telefoon gegaan ... en hij had mijn oude nummer nog in zijn telefoon staan. De onderzoeken duurden best lang, en hij kon mij niet bellen. Ik zat thuis te wachten en raakte in paniek natuurlijk toen hij maar niet thuis kwam. Ik was bang dat er iets gebeurd zou zijn ... maar kon zelf ook geen kant op omdat ik alleen maar een fiets had.
Vriendlief moest worden opgenomen, en heeft als brugman gepraat om eerst naar huis te mogen rijden met de scooter. Een verklaring ondertekend dat hij op eigen risico naar huis ging, en heeft moeten beloven om 's avonds voor 10uur weer binnen te zijn om te worden opgenomen.
Hulptroepen ingeschakeld!
Ik had inmiddels thuis mijn zus en haar vriend gebeld en gevraagd of ze wilden komen, en onderweg wilden uitkijken of ze vriendlief zagen. Misschien was hij gevallen? Misschien ... ik wist het niet. Toen vriendlief thuis kwam, om 8 uur 's avonds, was ik zo opgelucht ... en hij begreep mijn angst heel goed, en was blij dat mijn zus en haar vriend er waren. Want zij hadden natuurlijk de auto bij! We hebben snel thuis spullen ingepakt voor vriendlief en zijn hem naar het ziekenhuis terug gaan brengen. Dat ging allemaal goed gelukkig en na 2 nachten mocht hij weer naar huis.
Terug naar nu.
Nu hij dus weer met spoed werd doorverwezen zagen we het wel weer gebeuren dat hij weer opgenomen moest worden. En om een herhaling te voorkomen van twee jaar geleden, de paniek en de angst, wilde ik deze keer gewoon meteen mee gaan. En dat vond hij toch ook wel beter. Dus de honden voorzien van water, twee meisjes in twee benches, een in de woonkamer en een in de keuken. Een reu los in de woonkamer en een reu in de keuken. En we konden vertrekken.
Chirurgie.
De wachttijd was gelukkig niet al te lang, en nadat de KNO-arts had gekeken wist hij vrijwel zeker te zeggen dat het hier om een Bijtfibroom lijkt te gaan. Hij kon het meteen wegsnijden als vriendlief daar mee akkoord zou gaan. Die bedacht zich geen seconde en stemde daar mee in. Beter nu meteen dan een nieuwe afspraak moeten maken. Natuurlijk is het altijd even wachten tot de verdoving is ingewerkt, maar toen die eenmaal werkte duurde het in totaal geen kwartier meer.
Uitslag telefonisch!
Het weefsel wordt standaard onderzocht, maar de verwachting is dat er verder niets aan de hand zal zijn. En op 28 juni wordt ik gebeld voor de uitslag.
Deze post werd gedeeld in de Curation Collective Discord Community, en werd geupvote en geresteemed door de @C-Squared community na een handmatige review.
This post was shared in the #dutch channel in the Curation Collective Discord community for curators, and upvoted and resteemed by the @c-squared community account after manual review.
Super stress!
Okay hij is uiteindelijk toch gegaan, nou een bijtfibroom is inderdaad ongeveer het minst erge wat er dan is. Beter iets aan doen anders blijf je er maar op bijten de hele tijd..
Opluchting!!!
Ja ik voelde me niet bepaald oké met die spanning zo ... en daar kwam dan de stress rondom die huiduitslag nog bij. Dus je kunt jezelf wel voorstellen dat ik het echt niet zo prettig vond afgelopen week. Vriend baalde wel verschrikkelijk want nu kost het hem zo even 400 euro ... en die hebben we ook niet even zomaar liggen. Dus daar baalt hij nu van, en ik natuurlijk ook .... Maar ja, ik zei ook tegen hem, liever 400 euro kwijt en jou nog hebben. Want stel dat het iets anders was geweest en jij niet was gegaan vanwege die 400 euro? Dat vind ik dan toch echt een te groot risico.
Uiteindelijk is het dan 'maar' weer geld he. Niet naar de dokter gaan omdat het geld kost heb ik genoeg gezien op dat kleine eilandje en daar de consequenties van, nou die zijn ook niet flauw!
Echt blij om te horen dat alles goed is, en idd...wellicht dat die huidslag ook wel vooral hiermee te maken had?
Ik duim met jullie mee voor een goede uitslag .
🍀🍀🍀🍀
Ai, dat is altijd een lastige situatie. Laat je het testen of niet? Hier hebben wij in twee weken ook twee lastige beslissingen genomen. Dit keer toch maar niet naar de dokter. Ik hoop dat het bij jullie mee valt. Sterkte en blijf ademen is mijn grootste raad.
Als je vraagt of het weggehaalde weefsel onderzocht zal worden, dat gebeurd standaard zei de arts ons. Dus dat is verder ook geen vraag meer geweest. Ik ga er nu wel vanuit dat het allemaal zal meevallen, behalve dan natuurlijk de financiele situatie. Die wordt er niet beter op. Dat was al geen feestje, maar met 400 euro die je zo mag neertellen wordt het niet beter. Ik hoop dat voor jullie de lastige beslissingen ook goed uit zullen pakken!
Beautiful photography 👍
Snap volledig dat je je daar druk over hebt gemaakt. Gelukkig dat het allemaal mee lijkt te vallen!